ปริมระตา
หลังจากฉันได้ยินเสียงรถของพี่คิมหันต์ออกจากบ้าน ฉันก็ลงออกจากห้องลงไปหายาแก้ปวดและยาแก้อักเสบด้านล่างกิน เพราะว่ารู้สึกปวดแผลเมื่อเย็นตุบๆ ก็เลยไปหายากินดักไว้ก่อนจะได้ไม่เป็นอะไร ก่อนจะกลับขึ้นมาข้างบนคืน
หลังจากฉันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็นอนเล่นสักพัก สงสัยยาจะเริ่มออกฤทธิ์ เพราะว่ามันเริ่มรู้สึกง่วงๆ ฉันเลยปิดไฟห้อง เหลือเพียงไฟหัวเตียงก่อนจะนอน แล้วก็เคลิ้มหลับไป
พรึ่บ แรงกระชากผ้าพร้อมกับแรงดึงแขนขวาของฉันอย่างแรงทำให้ฉันรู้สึกตัว และได้ยินเสียงที่คุ้นเคย
“ลุกขึ้นมาคุยกันให้รู้เรื่อง!”
“ปริมไม่มีอะไรจะคุย ปริมจะนอน” ฉันบอกพร้อมกับสะบัดแขนตัวเองออก เพื่อทิ้งตัวลงนอน แต่ว่าร่างสูงก็ยังคงไม่ยอม
“ทำผิดแล้วคิดจะหนีง่ายๆหรอปริมระตา” เสียงเข้มเอ่ยออกมาพร้อมกับบีบต้นแขนฉันอย่างแรง
“ปริมไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่จำเป็นต้องหนี” ฉันตอบกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้ อะไรๆก็จะยัดเหยียดให้ฉันคนเดียวหรือ
