คำหวานควานมือสะเปะสะปะไปทั่วบนพื้นฟูกนอน ทั้งที่ตาทั้งสองข้างของคำหวานยังปิดสนิท ข้างกายคำหวานว่างเปล่า สัมผัสไม่ถูกร่างหนาของผัวโจรอย่างเคย เปลือกตาหนักอึ้งจึงค่อยๆขยุกขยิก
เอ...มากอยาหายไปไหนแต่เช้านะ?
นึกแปลกใจ...เพราะโดยปกติมากอยาต้องรอเธอตื่นถึงจะลุกออกจากที่นอนพร้อมกันนี่นา
หรือว่า...เขาจะหนีออกไปปล้น
จำได้ว่าหลายวันก่อนเขาเปรยกับคำหวานไว้เช่นนั้น คำหวานยังไม่ลืม ครั้นพอนึกถึงเรื่องออกปล้นของผู้เป็นผัว ร่างเปลือยเปล่าก็ผวาลุกขึ้นนั่งตาลีตาเหลือก ในโพรงอกชักเริ่มร้อนรน สีหน้าไม่สู้ดี เพราะคำหวานไม่ต้องการให้ผัวเอาชีวิตไปเสี่ยงในการออกปล้นใครอีกแล้วในชาตินี้...
เสียงนกกาด้านนอกเรือน ต่างแข่งกันส่งเสียงร้อง ทำให้คำหวานรู้ว่าเวลานี้คงเป็นเวลาสายกว่าทุกวัน
เจ้าตัวกวาดนัยน์ตากลมโตมองไปรอบห้อง เห็นเพียงเฟอร์นิเจอร์ไม้จำพวกตู้และโต๊ะที่เพิ่งถูกขนเข้ามาวางประดับหลังจากคำหวานยอมตกปากรับ
