ขังรัก

บทนำ

​

ขังรัก

บทนำ.

Tee Talk.

"มึงปล่อยให้เด็กมัธยมเข้ามาอีกแล้วเหรอไอ้เวย์?"

ผมถามไอ้เวย์เจ้าของผับแห่งนี้ เเละเป็นเพื่อนสนิทของผมด้วย ไอ้เวย์มันกำลังนั่งดื่มเหล้าอยู่ตรงมุมประจำของกลุ่ม

พอผมมาถึงผับสายตาของผมก็เหลือบไปเห็นเด็กวัยรุ่นกลุ่มหนึ่ง มีทั้งหญิงและชาย แค่เห็นผมก็จำได้ทันทีว่าไอ้เด็กพวกนี้เป็นกลุ่มเดียวกันกับกลุ่มที่เคยท้าผมประลองความเร็วกับผมไปเมื่ออาทิตย์ก่อน

และแน่นอนว่าผมชนะด้วยประสบการณ์ที่มีมากกว่า บวกกับใจที่มีเต็มร้อยมากกว่าเด็กที่เพิ่งจะหย่านมแม่

"ตอนแรกกูก็กะว่าจะไม่ให้เข้า แต่พวกมันบอกว่าอยากมาเอาคืนมึง กูก็เลยยอมให้เข้ามา"

ไอ้เวย์พูดอย่างไม่ยินดียินร้าย

แต่คำว่า'อยากเอาคืน'ทำให้ผมหันกลับไปมองเด็กกลุ่มนั้นอีกครั้ง และคราวนี้สายตาของผมก็สะดุดอยู่ที่เด็กสาวคนหนึ่งที่จำได้ว่าเมื่ออาทิตย์ที่แล้วไม่ได้มาด้วย

เธอคนนี้ดูแตกต่างจากเพื่อนผู้หญิงในกลุ่มของเธอ ในขณะที่คนอื่นๆนุ่งสั้นใส่สายเดี่ยว บางคนใส่เกาะอกเปรี้ยวจนเข็ดฟัน แต่ยัยนั่นกลับใส่เสื้อแขนยาวติดกระดุมยันคอกับกระโปรงยามกรอมเท้า มองแล้วเหมือนแม่ชีในหมู่โคโยตี้ยังไงยังงั้น

และเหมือนว่าเด็กพวกนั้นมันจะรู้ตัวว่าผมมองพวกมันอยู่ หนึ่งในนั้นหรือไอ้คนที่เคยมาท้าแข่งกับผมเมื่อคราวที่แล้วมันหันมองมาทางผมก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินตรงมาหาผมด้วยท่าทางติดจะกวนตีนหน่อยๆ

"พี่ตี๋ผมอยากล้างตา"

"มึงมาผิดที่แล้ว ที่นี่มันผับไม่ใช่ร้านขายยา..."

ผมพูดกวนตีนเด็กมันไป ไม่มองด้วยซ้ำว่ามันทำหน้าแบบไหน เพราะไม่อยากจะสนใจอะไรเท่าไหร่นัก

"ผมหมายถึงอยากแข่งกับพี่ใหม่อีกครั้ง"

มันพูดเข้าประเด็น และคราวนี้น้ำเสียงนุ่มนวลขึ้นกว่าเก่า ฟังแล้วรื่นหูขึ้นมานิดนึง

"เพื่อ?...ครั้งที่แล้วกูชนะขาดลอยซะขนาดนั้น มีตรงไหนที่มึงยังไม่เคลียอีก?"

ผมถามก่อนจะหันไปมองหน้ามันแบบเยาะเย้ย ฝีมือคนล่ะชั้นอย่าคิดมาเทียบ

"คราวที่แล้วรถผมลูกเดิม คราวนี้ผมเปลี่ยนรถมาใหม่เลยอยากลองอีกครั้ง"

มันยังยืนยันที่จะขอแข่งอีกครั้ง

"กูไม่อยากรังแกเด็ก"

ผมบอกปัด ยังไงซะไอ้เด็กนี่มันก็ไม่มีทางที่จะชนะผมไปได้หรอก ของแบบนี้มันอยู่ที่ใจ ไม่ใช่รถ

"หรือจริงๆแล้วพี่กลัวว่าตัวเองจะแพ้..."

พลั่ก!

ไอ้เด็กเวรนี่พูดไม่ทันจบประโยคผมก็ซัดปากของมันทันทีจนเลือดกลบปาก คนอย่างผมไม่ชอบให้ใครมาท้า

"กวนตีนเหรอมึง!?"

ผมตะคอกมันเสียงห้วน แล้วทำท่าจะเข้าไปซ้ำมันอีก แต่ถูกขวางไว้ด้วยมือเล็กๆของผู้หญิงที่ผมเรียกเธอว่าแม่ชี

"พี่! ใจเย็นๆก่อนดิ่ ค่อยๆคุยกัน"

ผู้หญิงที่ผมเรียกว่าแม่ชีเปลี่ยนมายืนขวางผมไว้ มือเล็กๆของเธอจับแขนผมไว้ข้างหนึ่ง อีกข้างหนึ่งวางเเหม่ะมาที่อกกว้างของผม แถมยังลูบไล้เบาๆอึกต่างหาก!

ขนลุกเว้ย!

และดูเหมือนว่ายัยนี่มันจะไม่รู้ตัวว่ากำลังเล่นกับไฟอยู่ เพราะสายตาของเธอไม่มองผมเลยสักนิดแต่กลับหันไปมองเพื่อนของตัวเองแทน

ความอยากและความกระหายในเซ็กส์เริ่มก่อตัวขึ้นภายในร่างกายของผม ความใกล้ชิดและกลิ่นกายหอมๆจากร่างเล็กตรงหน้านี้ทำให้สติของผมแตกกระเจิง

"เวรเอ๊ย!"

ผมคำรามในลำคอก่อนจะปัดมือเล็กๆนี่วางอยู่บสอกทิ้ง และผลักเธอออกห่าง มันน่าตกใจมากกว่าที่จะยอมรับว่าผมมีอารมณ์อยากกับแม่ชี!

"จะแข่งก็แข่ง และจำไว้ว่าอย่าปากดีอีก กูไม่ใช่เพื่อนเล่นของมึง"

ผมพูดเสียงเเข็งก่อนจะเดินนำพวกมันไปทางข้างหลังผับที่สามารถทะลุออกไปยังถนนเส้นหนึ่งที่ตอนนี้ไร้รถวิ่งเพราะเป็นเวลาดึกมากแล้ว โดยมีไอ้เวย์กับกลุ่มวัยรุ่นในผับที่พอจะรู้เรื่องพากันลุกตามมาด้วย

ระหว่างนี้ผมขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการก่อน

ผมชื่อ : ตี๋

ชื่อจริง : ธีรเดช วงศ์พัวพันธ์ (ไม่ใช่ละ...นั่นมันพี่เคน) เอาเป็นว่ารู้แค่ชื่อจริงแล้วกัน

อายุ : 30ปี

เปิดร้านแต่งรถและขายอุปกรณ์ตกแต่งรถทุกชนิด รวมไปถึงเครื่องเสียงด้วย

นิสัย : ผมไม่รู้หรอกว่านิสัยของผมเป็นยังไง แต่หลายคนที่รู้จักผมดีต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า ผมมันป่าเถื่อน เย็นชา และไร้หัวใจ ซึ่งผมเองก็ไม่เคยปฏิเสธ เพราะมันเป็นเรื่องจริง

Tee End.