รุมรักพระรอง

1.

ภายในห้องที่ตกแต่งด้วยสีโทนขาวสะอาด ร่างโปร่งของชายหนุ่มเรือนผมสีน้ำตาลนั่งท้าวคางอยู่ที่ขอบเตียงอย่างครุ่นคิด

ความทรงจำล่าสุดของเขาคือตัวเขาเองตกบันไดขั้นที่สูงมากๆ แต่แทนที่เขาจะได้ไปตื่นที่โรงพยาบาล พอลืมตาอีกครั้งเขากลับต้องมาอยู่ในห้องที่ไม่คุ้นเคย อีกทั้งร่างกายที่คิดว่าน่าจะมีสักส่วนที่แตกหักจากแรงกระแทก มันก็กลายเป็นว่าร่างกายของเขาไม่ผิดปกติตรงไหนเลย

พอลุกมาสำรวจห้องแล้วมองกระจก เงาสะท้อนตรงหน้าก็กลับไม่ใช่ภาพของเขาซะนี่ ทั้งดวงตาเรียวน่าหลงไหล กับรูปหน้าที่เข้าสัดส่วนสมกับค่านิยมของยุคสมัยนี้ แม้ผิวกายคนตรงหน้าจะไม่ได้ขาวผ่องเป็นยองใย แต่ก็เป็นผิวสองสีที่สวยใช่เล่น

เขาคุ้นหน้าคุ้นตาคนๆนี้อยู่บ้าง แต่ทว่านึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก สุดท้ายจึงได้พาตัวกลับมาที่เตียงอย่างเดิม แล้วนั่งขบคิดย้อนคิดเรื่องราวต่างๆของตัวเองที่พอจำได้ เรียบเรียงเรื่องราวน่าฉงนในใจว่าตอนนี้อะไรพอจะเป็นไปได้บ้าง

เขาชื่อ"สอง" เป็นคนไทยเชื่อสายไทยหนึ่งร้อยเปอร์เซน อายุ22ปี พึ่งจบมหาลัยคณะวิศวะฯมาหมาดๆจากความทรงจำเดิม ทว่าก่อนที่เขาจะได้ย้อนความหลังไปไกลกว่านี้ เสียงบางอย่างก็ดังขึ้นมาเรียกความสนใจซะก่อน

เสียงริงโทนของโทรศัพท์มือถือทำให้ร่างของชายในห้องหันมาสนใจ มือเรียวหยิบอุปกรณ์สื่อสารทรงสี่เหลี่ยมขึ้นมามองอย่างพินิจ พลางเค้นความทรงจำเกี่ยวกับเจ้าของชื่อที่แสดงบนหน้าจอ

' กานต์ '

เจ้าของดวงตาสีปีกกาชั่งใจสักพัก ก่อนที่ในที่สุดเขาจะกดรับสาย พลันเสียงทุ้มเกือบจะต่ำก็ว่าขึ้นมาทันที

"รับสายช้าจัง จะไปมั้ยเนี่ยมหา'ลัยอะ ออกัสมันไปถึงก่อนแล้วนะ ตื่นรึยังเนี่ย"

คนที่อยู่ปลายสายนิ่งค้าง เหมือนกับว่าตอนนี้ความทรงจำที่ไม่ประติดประต่อของเขาจะจำอะไรบางอย่างได้เลือนลางแล้ว เขาจึงได้ตอบกลับอีกคนไป

"โทษทีพึ่งตื่น ลงไปรอก่อนเลยเดี๋ยวตามไป"

เสียงทุ้มนุ่มว่าก่อนจะตัดสาย'เพื่อนสนิท' ตอนนี้เขานึกออกแล้วว่าตัวเองคือใคร

'อินทัช' พระรองจากนิยายเรื่องล่าสุดที่เขาได้อ่านก่อนจะตาย ที่จำได้ก็คงไม่พ้นคนชื่อกานต์ที่เมื่อครู่โทรมาหาเขา กับออกัส เพื่อนอีกคนที่ถูกพูดถึง

ตอนนี้เขาค่อนข้างมั่นใจได้หลายส่วนว่าตัวเองคงจะตายไปแล้วจริงๆ ทว่าดวงวิญญาณของเขากลับหลุดมาอยู่ในโลกนิยาย ทั้งยังเป็นตัวละครสำคัญอย่างอินทัชอีก

ร่างสูงเปิดตู้เสื้อผ้าเปลี่ยนเครื่องแบบของมหา'ลัยพลางคิดอะไรในหัวตัวเองไปเรื่อยๆ ทั้งเรื่องที่ตัวละครนี้แม้จะมีบทเป็นถึงพระรองผู้แสนดี แต่ในท้ายที่สุดก็ต้องตายอยู่ดี

เนื่องจากอินทัชไม่สมหวังในความรัก จึงถูกตัวร้ายของเรื่องชักจูงให้ทำผิด ใช้พระรองผู้แสนดีเป็นหุ่นเชิด แล้วสุดท้ายจึงฆ่าตายอย่างไร้ปราณี ดีหน่อยที่เขาอ่านเรื่องนี้จนใกล้จะจบเรื่องแล้ว รูทการดำเนินเรื่องหลายๆอย่างจึงน่าจะไม่เป็นปัญหาสำหรับเขา

"มาแล้วหรอ ป้ะไปเรียนกัน"

หลังจากอินทัชจัดการแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย เขาจึงได้ลงลิฟต์ไปหาเพื่อนตัวเล็กอย่างกานต์ที่พักอยู่คอนโดเดียวกัน ด้วยความที่ทั้งคู่เรียนมหา'ลัยคณะเดียวกัน การเดินทางไปพร้อมกันจึงกลายเป็นเรื่องปกติของทั้งสองไปแล้ว

"วันนี้กานต์ขับนะ เราปวดขาอะ"

"อ่อ ได้ดิ"

ร่างสูงโกหกคำโตเพื่อที่ตัวเองจะได้หลีกเลี่ยงเส้นทางสัญจรที่ไม่คุ้นเคย เขาจำเส้นทางในโลกนี้ไม่ได้ จึงให้เพื่อนอีกคนเป็นคนขับไปแทน ระหว่างนั่งรถไปเขาจะได้จำเส้นทางไว้ ครั้งหน้าจะได้ขับไปไหนมาไหนอย่างสะดวก และไม่ผิดสังเกต

ระหว่างนั่งรถเองอินทัชก็เหลือบมองเพื่อนตัวเล็กที่ขับรถอยู่เป็นครั้งคราว สำรวจใบหน้าน่ารักที่จัดได้ว่าเป็นไปตามพิมพ์นิยมของยุคสมัยนี้ ทั้งดวงตาเรียวกลมแต่ไม่ได้โตวิ๊งวับอย่างผู้หญิง แต่รูปหน้าโดยรวมจะว่าหล่อก็ได้แค่น่ารักมากกว่า

และถึงแม้ว่าเขาจะเรียกคนข้างตัวว่าเพื่อนตัวเล็กบ่อยๆ จริงๆแล้วกานต์เองก็สูงถึง176เซนติเมตรที่เรียกได้ว่าเป็นมาตรฐานคนในประเทศนี้ ทว่าคงจะเป็นอินทัชเองด้วยที่สูงโปร่งไปไกล พระรองสุดหล่อคนนี้จึงมีส่วนสูงชะลูดถึง184เซนติเมตร

เรียกได้ว่าพระรองอย่างอินทัชมีข้อดีครบสูตร ทั้ง หล่อ สูง รวย นิสัยดี แต่ก็นะ ถึงจะดียังไงพระรองคนนี้ก็ต้องแพ้ให้พระเอกอยู่ดี

รถคันหรูสีเงินเงาวับขับไปเรื่อยๆจนในที่สุดก็เข้าถึงรั้วมหา'ลัย สองข้างทางขนาบข้างด้วยตึกสูง และเหล่าบรรดานักศึกษาที่สวมชุดสีขาวระเบียบกับไปรเวทสุภาพ มหาลัยชื่อดังแห่งนี้ค่อนข้างให้อิสระเสรีกับนักศึกษาพอควร บางคนเลยจะสามารถสวมชุดที่ไม่ใช่ชุดนักศึกษามาเรียนได้ แล้วแต่คณะ สาขา

"ตรงนั้นเขาทำอะไรกันหรอ"

เสียงทุ้มนุ่มถามเพื่อนตัวเล็กที่กำลังจะขับเข้าเอารถไปจอด กานต์ที่ได้ยินอีกคนถามจึงชะโงกหน้าไปดูทางต้นตอบ้าง

"ตรงนั้นหรอ น่าจะรับน้องแหละก็เราพึ่งเปิดเทอมปี3ไปไม่นานหนิ"

กานต์ตอบเสียงเรียบก่อนจะหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าที่จอด ภาพในหัวของเรื่องราวในนิยายจึงค่อยๆผุดขึ้นมาทีละน้อย ถ้าหากว่าช่วงนี้เป็นช่วงเปิดเทอมปี3จริงๆ ก็แปลว่าพระนายคงจะยังไม่ได้เจอกัน

ทั้ง พระเอก นายเอก พระรอง ตัวร้ายในเรื่องต่างก็อายุเท่ากันหมด แต่ที่พระนางพึ่งจะได้มาเจอกันเป็นเพราะนายเอกซิ่วมาเรียนช่วงปี3ที่นี่ เนื่องจากนิสัยเดิมทีของนายเอกค่อนข้างหัวรั้นดื้อดึง ทั้งยังมักจะมีเรื่องทะเลาะวิวาทเป็นประจำ

ที่บ้านจึงย้ายที่เรียนและริบเงินส่วนหนึ่งเพื่อดัดนิสัย แน่นอนว่าฐานะที่บ้านนายเอกค่อนข้างดีมาก ทว่านายเอกของเรื่องถูกลงโทษอยู่จึงต้องประหยัดเงินไปในบางส่วนเมื่อเข้ามาเรียนที่นี่

อินทัชคิดไว้ว่าตัวเองคงจะไม่เข้าไปยุ่งอะไรพวกพระนายอยู่แล้ว เดิมทีพวกเขาต่างคนก็อยู่คนละคณะกัน หากไม่ตั้งใจจะเจอจริงๆก็คงไม่ได้เจอหรอก

ร่างโปร่งเดินตามเพื่อนตัวเล็กของตัวเองเพื่อไปเข้าตึกเรียน ระหว่างทางเองทั้งคู่ก็แวะซื้อของกินเล่นรองท้องไปก่อน เพราะเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว ต่างคนก็ต่างใส่เกียร์หมายัดของเข้าปาก ก่อนที่ทั้งสองจะเคลื่อนตัวเข้าชั้นเรียน

"ออกัส กานต์มาแล้ว~"

เพื่อนตัวเล็กพูดด้วยน้ำเสียงสดใสพร้อมกับขยับตัวเข้าไปนั่งข้างเพื่อนอีกคนในกลุ่ม

ออกกัสกับกานต์ตามเนื้อเรื่องแล้วทั้งคู่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก เป็นเพื่อนเล่นกันสมัยประถมยันขึ้นมหา'ลัย แต่มาสนิทกับอินทัชได้เพราะพระรองคนนี้ช่วยสอนงานให้เจ้าตัวเล็กอย่างกานต์

ออกัสก็เป็นชายหนุ่มอีกคนที่หน้าตาดีติดท็อปมหา'ลัยเลยก็ว่าได้ ดีกรีเป็นถึงเดือนคณะวิศวะ โซแดมฮอตขนาดมีสาวมาส่องไม่เว้นวัน ขนาดพระรองที่ว่าโคตรหล่อยังเทียบรัศมีไม่ติด

แต่แน่นอนว่าคนหล่อฟ้าประทานขนาดนี้ต้องมีคู่เป็นของตัวเองอยู่แล้ว และคนๆจะเป็นใครไปไม่ได้เลยนอกจากกานต์เพื่อนสนิทมันนั่นแหละ

ในเนื้อเรื่องเล่าว่าทั้งกานต์ทั้งออกัสชอบกันมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว แต่ด้วยไม่อยากเสียเพื่อนทั้งคู่จึงได้เก็บความรู้สึกไว้แค่ในใจ แม้ว่าการกระทำหลายอย่างของทั้งคู่จะโคตรชัดเจน แต่ด้วยความว่าทั้งสองก็รักและใส่ใจกันมาเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เลยทำให้ต่างคนก็ต่างดูไม่ออก

เรียกได้ว่าเป็นความสัมพันธ์ที่ทั้งโลกรู้ว่าพวกมึงชอบกัน ยกเว้นตัวพวกแม่งเองนี่แหละ แล้วถามว่าทั้งคู่สมหวังในความรักมั้ย บอกเลยว่าเหมือนไรท์คนแต่งจะไม่ค่อนชอบพวกพระรองเท่าไหร่

เพราะในตอนจบสุดท้ายของทั้งคู่ คือออกัสคิดว่ากานต์ชอบคนอื่น เลยตีตัวออกห่างแล้วบินไปต่างประเทศ ส่วนกานต์เองก็ไม่ต่างกัน คิดว่าออกัสมีคนที่ชอบแล้วจึงได้พยายามตัดใจ

ความสัมพันธ์แสนปวดตับของคนรักกันที่ไม่เข้าใจกัน บอกเลยว่าตอนที่เขาได้อ่านสตอรี่ของคู่นี้เขาปวดตับยิ่งกว่าตอนที่คู่พระนางมีปัญหากันซะอีก

ก็เล่นรักกันมาเป็นสิบปี ดันมาจบแบบ ไม่สมหวัง เพราะความเข้าใจผิด อีกทั้งด้วยความว่าคู่นี้ไม่ใช่คู่หลัก คนแต่งเลยไม่ได้แต่งเสริมเพิ่มเติมเนื้อเรื่องมากขึ้น จากที่ทั้งคู่ต้องจากกันเลยกลายเป็นจากกันตลอดไปเลย

ยิ่งมองสองคนงุ้งงิ้งกันยิ่งขัดใจ อย่างน้อยหากว่าพระรองคนนี้ไม่ได้สมหวังในความรัก ให้เพื่อนเขาทั้งสองได้รักกันก็ยังดี เรื่องมันก็ไม่ได้มีอะไรยากเลย ในเมื่อรักกันอยู่แล้วแค่จะให้ตอบรับความรู้สึกกันมันก็เป็นเรื่องง่ายมาก

จะหาว่าเขาเสี้ยมก็เอาเถอะ เพราะอินทัชคนก่อนก็ไม่อยากเสี้ยมแบบนี้แหละทั้งสองคนเลยไม่ได้รักกัน ความรักเป็นเรื่องของคนสองคนก็จริง แต่ถ้าไอ่ที่รักกันมันโง่ทั้งคู่ เพื่อนแบบเขาก็ต้องช่วยเหลือมั้ยล่ะ

คนนึงก็เป็นถึงเดือนมหาลัย แต่ดันปฏิเสธทุกคนที่เข้าหาอย่างไม่ปราณี อีกคนก็น่ารักพอกัน แต่ใครเข้าหาก็เซย์โนหมด แบบนี้ถ้าพวกมึงไม่ได้ชอบกันจริงๆ พวกมึงก็คงต้องอยากออกบวชแล้วล่ะ

"หวานกันเกรงใจกูหน่อย รู้ว่าแอบคบกันแต่เพื่อนอย่างกูอิจฉาเป็นนะเว่ย"

โดยปกติเวลาอินทัชพูดกับกานต์ก็มักไม่ค่อยจะหยาบเพราะเพื่อนตัวเล็กค่อนข้างน่ารักจนหยาบคายด้วยไม่ลง แต่กับออกัสที่ตัวพอๆกัน ไม่สิ นายคนนั้นตัวใหญ่กว่าด้วยซ้ำ ก็เล่นสูงตั้ง188เซนฯ เกือบจะสองเมตรอยู่แล้ว เวลาอินทัชพูดด้วยคำหยาบเลยหลุดใส่บ่อยหน่อย

ทั้งคู่ที่ตกเป็นเป้าสนทนาถึงกับเก็บสีหน้าไม่อยู่ กานต์หน้าแดงระเรื่องขึ้นสีอย่างเห็นได้ชัด ส่วนออกัสแม้จะพยายามเบือนหน้าหนีแต่หูแดงๆนั่นก็ยังเป็นตัวฟ้องชัดเจนถึงอาการเจ้าตัว

"แอบคบอะไร พวกเราเป็นเพื่อนกันต่างหาก"

กานต์รีบตอบกลับทันที แต่เหมือนกับคำว่า'เพื่อน'จะไปกระแทกใจออกัสไม่น้อย

"เพื่อนที่ไหนเขาจูบกันวะ มองจากดาวอังคารยังรู้เลยว่ารักกัน แต่แค่โง่ทั้งคู่ โอ้ยตายแล้ว เผลอหลุดความลับ"

อินทัชแทรงเอามือปิดปากเหมือนไม่ตั้งใจจะพูดเรื่องพวกนี้ออกไป แต่จริงๆก็คือเขารู้ทุกอย่างนั่นแหละ ก็แหม เพื่อนที่ไหนเขาจูบกันล่ะจริงมั้ย จริงๆก็ทั้งจูบทั้งน้วยกันแล้ว เหลืออย่างเดียวคือรอพวกแม่งเปิดห้องกันนี่แหละ

ทั้งกานต์และออกัสตอนนี้มองกันเลิ่กลั่ก สมองสองพันเซลล์ก่อนหน้าของพวกมันเหมือนจะประมวลผลออกมาได้บ้าง แล้วยิ่งเห็นหน้าแดงๆของคนที่ชอบตอนมองตัวเอง ก็ทำให้ต่างฝ่ายต่างเริ่มคิดเข้าข้างตัวเองแล้วว่าเพื่อนสนิทตนชอบน่ะ

ร่างโปร่งท้าวคางมองเพื่อนทั้งสองที่ทำตัวเป็นวัยรุ่นแรกรัก ทั้งๆที่โตเป็นควายแล้วแต่ยังมาเขินเป็นสาวน้อยไม่เลิก พวกมึงอยู่ด้วยกันมาเป็นสิบปี กอดกันจูบกันไม่เขินไม่อาย แต่พอเขาแซวนิดแซวหน่อยทำมาเป็นเขิน เหอะๆ

ถ้าวันไหนพวกมันทั้งคู่ได้รักกันจริงๆ อินทัชว่าจะเรียกเก็บค่าพ่อสื่อเป็นชาบูสักสิบชุด

จ๊ะเองตัวเอ๋

ไรท์เตอร์ บลูหลินนะคะ นามปากกา72HZS ขอเปิดเรื่องใหม่อย่างเป็นทางการ??

เป็นแนว3P เรื่องแรกที่ลองแต่ง ไม่รู้จะถูกใจหลายๆคนมั้ยแต่จะพยายามทำให้ดีที่สุดนะคะ

ขอฝากแท็ก #รุมรักพระรอง ไว้ในใจ?

ไรท์เองก็จะตั้งใจแต่งเช่นกัน

เรื่องนี้อ่านฟรีจนกว่าจะจบเรื่องนะคะ พอจบ 7วันโดยประมาณจะเริ่มติดเหรียญนะ

ใครอยากติดต่อพูดคุยสอบถามอะไร สามารถติดต่อมาได้ที่ช่องทางนี้เลยค่ะ

Twitter : 72HZS

IG : 72HZS

FB : Bluelin hzs

?ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ?