EP02 ll I'm not ready for this
1197 คำ
“ทีรักเก้านะ”
โกหก โกหก โกหก
“ทีรักเก้า”
โกหก โกหก โกหก
ฉันอยากจะกรีดร้องโวยวายให้เขาเลิกพูดโกหกสักที ถ้ารักฉันจริงๆทำไมนายถึงทรยศฉันด้วยการนอนกับเพื่อนฉันล่ะ! ถ้าเป็นคนอื่นฉันจะไม่เจ็บขนาดนี้เลย...แต่นั่นเพื่อน เพื่อนสนิท! ฉันกลืนน้ำลายอย่างยากลำบากทั้งๆที่เขาพยายามปลอบใจและให้ไออุ่นแต่กลับไม่รู้สึกว่ามันอุ่นตรงไหน
เลว... คนเลว! อยากจะด่าให้สองคนนี้ไม่ได้ผุดได้เกิด รักมากก็เกลียดมาก ฉันอยากหายไปจากตรงนี้ ใครก็ได้ช่วยฉันที ฉันจะตายอยู่แล้วนะ ฉันจะบ้าตายอยู่แล้ว!
“ทีรักเก้า” เสียงของทีสิตเบาแผ่วพร้อมกับจุมพิตเบาๆที่หน้าผากยืนยันคำพูดนั้นทั้งๆที่ฉันเห็นเต็มสองตาว่าผู้หญิงตรงหน้าเคยได้มากกว่านี้... เมื่อคืนกับนาย!
แค่นึกภาพขึ้นมาฉันก็เวียนหัวจนอยากจะอ้วก ลมหายใจเริ่มปั่นป่วนอีกครั้ง ขอบตารื้นขึ้นมาอย่างหยุดไม่อยู่ อย่าคิดนะเก้า ไม่เอา อย่าร้อง ฉันจะไม่ทำตัวอ่อนแอต่อหน้าคนพวกนี้ ฉันจะไม่ทำ…
“หยุด...ฮึก” ฉันสะอื้นออกมาอย่างห้ามไม่ได้ก่อนจะใช้มือปิดริมฝีปากของทีสิตไม่ให้พูดอะไรออกมาอีก แค่นี้ฉันก็จะตายอยู่แล้ว ทั้งๆที่ฉันตั้งใจจะเข้มแข็งและพูดกับพวกเขาอย่างเหนือกว่าแต่ร่างกายกลับสั่นเทิ้มไม่หยุด แค่ฉันพยุงตัวเองให้นั่งได้ก็ลำบากขนาดไหนแล้ว...
นายรู้มั้ย... แค่ฉันนั่งมองนายกับเธออยู่ได้ มันก็ลำบากมากแล้ว!
คำโกหกของนายมันไม่ช่วยอะไรเลยซ้ำร้ายกลับตอกย้ำให้ฉันรู้ว่าความจริงมันคืออะไร...
“ม๊า” ทีสิตทำหน้าเสียใจก่อนจะสบตาฉันอย่างอ่อนโยนจนร่างกายฉันร้อนวาบราวกับจะขาดใจ เขากำลังฉุดฉันลงนรกด้วยสายตาแบบนั้น กำลังดึงดันให้ฉันอภัยในสิ่งที่ผิด
“หยุด หยุดพูดแบบนั้นสักที” ฉันหายใจถี่รัวเพื่อพูดสิ่งที่คิดออกไปก่อนจะซบใบหน้าลงกับแผ่นอกกว้าง เสียงหัวใจเขาเต้นแรงกว่าครั้งไหนๆแตกต่างจากฉันที่มันแทบจะไม่เต้นแล้ว…
รัก นายรักฉัน... แต่นายตอบแทนฉันแบบนี้เหรอ! ด้วยการมานอนกับเพื่อนของฉันงั้นเหรอ! ลมหายใจฉันขาดห้วงเพราะการสะอึกสะอื้นอย่างเอาเป็นเอาตาย แม้อยากจะหยุดร้องแค่ไหนฉันก็หยุดมันไม่ไหว
ฉันไม่ไหวแล้วจริงๆ
“เก้า...” ทีสิตเสียงอ่อนพอๆกับลัลนาที่มองมาพร้อมกับขอบตารื้น เธอหยิบชุดที่พื้นและพยายามสวมใส่ให้ไม่โป๊ก่อนจะเดินมานั่งลงคุกเข่าพร้อมกับน้ำตาไหลกลิ้งลงกับผิวแก้ม
“เก้าอย่าร้องนะ”
“ฮึก... อย่าพูด หยุด! พอสักที!” ฉันกรีดร้องผลักคนทั้งคู่ออกแล้วเบือนสายตาแดงก่ำไปทางอื่น เพียงแค่มองพวกเขาฉันก็รู้สึกราวกับว่าหายใจไม่ออก เหยียบฉันยังดีซะกว่า ไล่ฉันเหมือนหมูเหมือนหมายังดีซะกว่า... กล้าทำแต่พอจับได้กลับเป็นแบบนี้เหรอ ถ้ารู้ว่าผิดทำแต่แรกทำไม
ทำแบบนี้กับฉันทำไม!
“ตั้งแต่เมื่อไหร่...” ฉันพูดเสียงลอดไรฟันมองคนทั้งคู่พลางกัดริมฝีปากจนเลือดซิบ
“เก้า มันไม่ใช่” ทีสิตพยายามจะแก้ตัวทำให้ฉันกรีดร้องเสียงแหลมก่อนจะขว้างทุกอย่างทิ้งลงกับพื้นอย่างเกรี้ยวกราด ฉันทนไม่ไหวแล้ว ฉันหยุดตัวเองไม่ได้แล้ว!
“ฉันถามว่าตั้งแต่เมื่อไหร่!!”
เพล้ง!
ฉันปาขวดน้ำหอมของลัลนาแตกลงกับพื้นอย่างไม่ไยดี ฉันโกรธ โกรธมากขนาดที่ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ น่าสมเพชมากกว่าอะไรดี ฉันเป็นบ้าไปแล้ว ฉันกำลังเป็นบ้า!
“ตอบมาสิ! ลัลนา!”
“เก้า! ใจเย็นๆสิ!” ทีสิตเขย่าตัวฉันเมื่อฉันหันไปตวาดใส่ลัลนาอย่างออกนอกหน้าจนเธอขอบน้ำตารื้นขึ้นมาอีกครั้ง ฉันแทบจะหัวเราะออกมา
นายกำลังปกป้องใช่มั้ย... นายกำลังปกป้องเธอใช่มั้ย ทีสิต!
“นายเป็นแฟนฉันนะ ที” ฉันเม้มปากสั่นพร่าแล้วมองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ ฉันไม่รู้ว่าฉันเป็นอะไรไปแล้วแต่ตอนนี้ฉันกลับหยุดสะอื้นไม่ได้ พอๆกับลัลนาที่กำลังร้องไห้อย่างหนักจนอาการหอบหืดเริ่มจะกำเริบขึ้นมา
สำออย! สำออยเรียกร้องความสนใจชัดๆ! ฉันต่างหากที่ควรจะเป็นคนร้องไห้... ฉันต่างหาก! แต่แทนที่ทีสิตจะถลาเข้ามาปลอบใจฉันเหมือนอย่างเคย แต่เขากลับ...
“ลัลนา ไหวมั้ย?” ทีสิตชายสายตาไปมองร่างบางที่กำลังกุมหน้าอกเหมือนกำลังจะตาย
ยัยนั่นไหวแน่... แต่ฉันไม่ไหว คนที่ไม่ไหวอยู่ตรงนี้! เห็นมั้ยทีสิต! นายมองเห็นฉันมั้ย!
ฉันแทบอยากจะตายลงซะตรงนี้เมื่อร่างสูงตรงหน้าพะว้าพะวังกับการจัดหาหยูกยามาดูแลแบบไม่ต้องบอกกล่าว ฉันกำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อ
...ให้ตาย เลือดฉันไหลออกมาแล้วนะ ทีสิต ฉันเองก็ร้องไห้ ฉันเองก็กำลังจะตายแล้วเหมือนกันนะ!
“ทีสิต...” แม้ว่าเสียงฉันจะเบาและอ่อนระโหยโรยแรงขนาดไหนแต่ฉันมั่นใจว่าเขาได้ยินแน่ๆ ได้ยินแต่ไม่หันกลับมา... ตกลงแล้วลัลนาหรือฉันที่เป็นแฟนเขากันแน่! ฉันอยากจะหัวเราะในความงี่เง่าของตัวเองจริงๆ
ถ้ารักกันขนาดนั้นจะมาคบกับฉันทำไม...
“ฉันเป็นแฟนนายนะ ที”
“...”
“ฉันเป็นแฟนนาย” ฉันพูดย้ำซ้ำๆราวกับสติล่องลอยไปที่อื่น คำพูดที่แสนจะยากลำบาก แต่ละคำมันกรีดบาดลึกลงในขั้วหัวใจเมื่อผู้ชายตรงหน้าหันกลับมาด้วยนัยน์ตาอ่อนโยนที่ฉันไม่รู้ว่าจะสื่ออะไร
“ฉันเป็นแฟนนายนะ.. ฮึก” ฉันแค่นหัวเราะทั้งน้ำตาเมื่อผู้ชายตรงหน้าหลุบตาต่ำก่อนจะหันกลับไปที่ลัลนาอีกครั้ง หัวใจที่เคยพองโตกลับร้าวฉานราวกับถูกขยี้ไม่เหลือชิ้นดี
หมดแล้ว...
ฉันหมดแล้วทุกอย่าง...
แหมะ
แหมะ
แหมะ
เสียงน้ำตาฉันตกกระทบลงกับฝ่ามือตอกย้ำความอ่อนแอและความเลวร้ายที่ฉันกำลังประสบแต่ต่อให้มันจะดังมากเท่าไหร่มันก็ดังกลบเสียงหัวใจของคนตรงหน้าไม่ได้...
รู้อะไรมั้ย ผู้ชายประเภทไหนใจร้ายที่สุด... คนที่จะทิ้งก็ไม่ทิ้ง จะเลิกก็ไม่เลิก พูดจาดีอ่อนหวานแต่กลับร้ายลึกยิ่งกว่าใคร และที่สำคัญ คือความไม่แน่นอนของคนตรงหน้า เขาไม่ได้ทำร้ายหรือไล่ฉันไปไหนแต่กลับใช้สายตารั้งฉันไว้มันเลวร้ายยิ่งกว่าอะไรดี...
- ผู้เขียน
