เช้าวันต่อมา...
ดวงตากลมค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาด้วยความงัวเงียก่อนที่เธอจะรู้สึกอึดอัดราวกับกำลังโดนอะไรบางอย่างทับอยู่
"อ๊ะ..." ซึ่งนั่นก็คือ...แขนหนาของคนตัวสูงที่นอนเอามือวางอยู่บนตัวเธอเหมือนจะกอด แต่ก็ไม่...เขาเพียงแค่พาดไว้เท่านั้น
พรึ่บ มือบางตัดสินใจเอื้อมไปจับแขนของอีกคนออก โดยในขณะนั้นเอง...
"อื้อ" เจ้าของใบหน้าหล่อก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาด้วยความงัวเงีย
"เฮ้ย นี่เธอจับมือฉันไปกอดตัวเองเหรอวะ" ปากหนาเอ่ยพร้อมกับรีบเอามือออกจากร่างบางทันที
"..." ริชชี่จึงค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่งบนเตียงหรูด้วยสีหน้าสุดปลง
พอตื่นมา...เขาก็หาเรื่องเธอเลย
"โรคจิตรึไงวะ เอามือคนอื่นไป..."
"นายมาพาดฉันเอง" คนตัวเล็กที่ทนฟังต่อไม่ได้เอ่ยแทรกขึ้น
"ไม่จริง"
"..." หญิงสาวก็นิ่ง
"ฉันไม่มีทางเอามือไปไว้บนตัวเธอหรอก เหอะ..."
"...อย่ามาโกหกเลย"
"แล้วแต่นายจะคิดละกัน" ริชชี่พูดใส่ร่างสูงซึ่งมองหน้าตัวเองอยู่ด้วย
