“ดีมาก และฉันหวังว่าลุงชาติจะทำหน้าที่นี้ให้เธอได้อย่างยอดเยี่ยม”
หญิงสาวไม่คิดจะตอบโต้อะไรอีก หล่อนรีบดึงประตูให้เปิดออกและก้าวออกไปด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความร้าวราน หัวใจที่แตกสลายไม่มีชิ้นดี ภามินไม่เคยมองหล่อนในแง่ดี เขามองหล่อนต่ำยิ่งกว่าก้อนกรวดก้อนดินเสียอีก ในสายตาของเขาหล่อนคือผู้หญิงแพศยาที่จ้องจะงาบพี่ชายของเขานั่นเอง รำไทยแสนจะเจ็บปวด หล่อนยกมือขึ้นปาดน้ำตาทิ้งจนแห้งสนิท ก่อนจะรีบเดินลงบันไดไป
ขณะที่ภามินเดินกลับไปทรุดตัวลงนั่งหลังโต๊ะไม้ใหญ่ หนังสือตรงหน้าที่เคยเรียกความสนใจจากเขาได้มหาศาลตอนนี้กลับไร้ค่าน่าเบื่อยิ่งนัก เขาปิดมันลง และเอนหลังพิงกับพนักเก้าอี้ ดวงตาคมกริบเต็มไปด้วยความหงุดหงิดงุ่นง่าน ทำไมแม่นั่นถึงได้มีอิทธิพลกับเขาแบบนี้นะ ทำไมแค่เห็นหล่อน ไอ้ความยับยั้งชั่งใจของเขาถึงได้ขาดสะบั้นลงอย่างน่าเวทนาแบบนี้ เขาจูบหล่อนอีกแล้ว จูบปากอิ่มแสนหวานนั้นซ้ำเป็นครั้งที่ส
