เมื่อตั้งสติได้ก็เลิกถอยหนี แต่ปรับสีหน้าและน้ำเสียงของตัวเองให้ราบเรียบเป็นที่สุด แม้ว่าภายในใจจะเต็มไปด้วยความหวาดหวั่นก็ตามที
“แปลกใจ? หรือแปลกใจอะไร”
รำไทยสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ก่อนจะตัดสินใจพูดออกมา
“ก็... ความจริงตอนนี้คุณน่าจะกำลังอยู่กับคุณแคลลี่น่ะสิคะ ไม่น่ามายืนตรงหน้าของดิฉันได้”
คนตัวโตหน้าหงิกทันควันเมื่อถูกยอกย้อน
“อย่าคิดว่าที่ฉันมายืนอยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้เพราะว่าฉันมีจิตพิศวาสเธอนะ มันไม่มีทางเป็นไปได้ จำใส่กะโหลกเอาไว้เสียด้วย”
หญิงสาวน้ำตาแทบทะลัก พยายามซ่อนเอาไว้สุดกำลัง “ดิฉันรู้ดีค่ะว่าตัวเองอยู่ในฐานะอะไรในบ้านหลังนี้ และมีค่าแค่ไหนในสายตาของคุณภาม”
“รู้ก็ดีแล้วนี่ จะได้เจียมตัวเอาไว้ และเลิกคิดจะจับพี่โรมเสียที”
“ดิฉันไม่เคยคิดอะไรแบบนั้นค่ะ”
ภามินแค่นยิ้มเหยาะ มองสตรีตรงหน้าด้วยสายตาดูแคลน “อย่าคิดว่าฉันมองผู้หญิงต่ำๆ อย่างเธอไม่ออก เธอพยายามกันท่าน้อง
