“ขอบคุณค่ะภาม” แคลลี่ยิ้มไม่หุบเมื่อวันนี้ภามินเอาอกเอาใจหล่อนเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวตั้งแต่คบกันมาเกือบๆ หนึ่งอาทิตย์
“ไม่ต้องขอบคุณผมหรอกแคลลี่ ผมเต็มใจทำให้คุณ”
รำไทยน้ำตาแทบทะลัก หล่อนกัดปากแน่น และในที่สุดก็ไม่สามารถที่จะทนนั่งฟังเสียงพลอดรักจากคนทั้งสองได้อีก หล่อนจึงรวบช้อนส้อมและขอตัวออกมาด้วยเสียงอันสั่นเทา
“คุณน้าพราวฟ้า หนูขอตัวขึ้นไปพักก่อนนะคะ”
“หนูรำไทยเป็นอะไรหรือเปล่าจ๊ะ ทำไมหน้าซีดเผือดแบบนั้นล่ะ”
พราวฟ้าวางช้อนส้อมรีบถามสาวน้อยข้างกายด้วยความห่วงใยเป็นที่สุด ซึ่งป้าทับทิมเองก็เป็นห่วงเช่นกัน
“นั่นสิคะ เป็นอะไรหรือเปล่าคะหนูรำไทย หน้าซี๊ดซีด”
แม้จะพยายามทำเป็นไม่สนใจ แต่ภามินก็อดลอบชำเลืองมองไม่ได้ ดวงหน้านวลนั้นขาวซีดราวกับกระดาษ ความห่วงใยที่ไม่เคยรู้มาก่อนว่ามีอยู่ภายในกายกระเพื่อมขึ้นในอก แต่สุดท้ายก็ต้องเก็บซ่อนมันเอาไว้ภายใต้ใบหน้าเย็นชาเช่นเดิม
“สำออยน่ะสิ
