“แน่นอนผมรู้ ป้าทับทิมกับคุณแม่กำลังคิดจะจับคู่ให้ผมกับแม่ รำไทยนั่นใช่ไหมล่ะ แต่ขอบอกเอาไว้เลยนะว่าไม่มีทางได้ผล ผู้ชายอย่างผมไม่มีทางให้ใครจับได้ทั้งนั้น ถ้าผมไม่ยอมให้จับเสียเอง ฝากเอาเรื่องนี้ไปบอกคุณแม่ด้วยนะครับว่าให้ล้มเลิกความคิดนี้ได้แล้ว”
แล้วภามินก็พาเรือนกายกำยำที่สง่างามไปซะทุกกระเบียดนิ้วเดินขึ้นบันไดจากไป ทิ้งให้ทับทิมมองตามไปด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความกังวล
“ทำไมฉลาดเป็นกรดอย่างนี้นะคุณภาม...”
“บ่นอะไรหรือแม่ทับทิม”
เสียงของพราวฟ้าที่พึ่งเดินผ่านมาทำให้เจ้าของชื่อสะดุ้งน้อยๆ และรีบหันกลับไปมอง แล้วเมื่อเห็นว่าเป็นใครทับทิมก็ถอนใจออกมายาวเหยียด
“คุณพราวนั่นเอง”
“ก็ฉันน่ะสิ ว่าแต่แม่ทับทิมเป็นอะไรหรือเปล่าทำไมทำหน้าทำตาเหมือนกรรมกรที่กำลังแบกปูนเอาไว้บนบ่าอย่างนั้นล่ะ”
“แหม คุณพราวก็ช่างเปรียบเปรยนะคะ” ทับทิมอดประชดไม่ได้ ก่อนจะรีบพูดออกมา “เมื่อกี้อิฉันเดินสวนกับ
