เช้าวันต่อมาภามินรีบตื่นแต่เช้า และรีบมุ่งหน้าไปยังห้องอาหารในใจหวังลึกๆ ว่าจะได้พบเจอกับแม่เจ้าของกลีบปากหวานฉ่ำที่ตัวเองได้ลิ้มรสมาเมื่อวานนี้ แต่สุดท้ายก็ต้องผิดหวังเพราะในโต๊ะอาหารมีเพียงแค่มารดาของตัวเองเท่านั้นที่นั่งอยู่ ไร้เงาของรำไทยอย่างสิ้นเชิง ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวัง เย็นชาและแข็งกร้าวขึ้นมาในทันที แม้ว่าภามินจะ พยายามซ่อนเร้นเอาไว้ยังไง แต่ก็ไม่สามารถทำได้สำเร็จ
“เมื่อกี้ยังยิ้มกริ่มอยู่เลย แล้วทำไมตอนนี้หน้าบูดซะล่ะพ่อภาม”
ผู้เป็นบุตรชายกระแทกตัวลงนั่งบนเก้าอี้ ก่อนจะเค้นเสียงตอบ
“ก็เปล่านี่ครับ ผมไม่ได้ยิ้มสักหน่อย คุณแม่คงตาฝาดไปเอง”
พราวฟ้าเลิกคิ้วสูง พลางหันไปถามป้าทับทิมที่ยืนอยู่ฝั่งตรงกันข้าม
“แม่ทับทิมเห็นเหมือนฉันหรือเปล่า ที่พ่อภามยิ้มตอนเดินเข้ามาน่ะ”
“อิฉันเห็นเหมือนคุณพราวเลยค่ะ” ป้าทับทิมรีบยืนยัน แต่ภามินไม่สนใจ
“งั้นทั้งคุณแม่และป้าทับทิมก็คงตาฝาด
