เสียงลุงคมเขย่าและทุบประตูสงบไปสักระยะหนึ่งแล้ว ฉันได้แต่ชะเง้อมองอย่างกล้าๆ กลัวๆ อยู่บนเตียงนอน ทุกอย่างมันเงียบสนิทไปหมดทั้งบ้านเสียงทีวี เสียงผู้คน เสียงรถผ่านหน้าบ้านก็ยังไม่มี มันเงียบซะจนฉันได้ยินเสียงหัวใจตัวเองที่เต้นรัวอยู่ใต้อก ฉันค่อยๆ ขยับตัวทั้งที่ไม่รู้ว่าทำไมต้องขยับช้าๆ ก้าวขาลงจากเตียงทีละข้างอย่างหวาดระแวง ยิ่งพยายามตั้งสติ สติก็ยิ่งเตลิดออกจากหัวไป ความคิดตีกันยุ่งเหยิงไปหมดระหว่าความกลัวและความกล้า ฉันพยายามบอกตังเองว่าไม่มีอะไร ไม่เป็นอะไร ตั้งสติค่อยๆ คิดแต่เด็กผู้หญิงอายุ 16 ย่าง 17 แบบฉันจะมีสักกี่คนที่จะมีสติในสถานการณ์แบบนี้ได้ขนาดนี้ ยิ่งไปกว่านั้นจะมีผู้หญิงอีกสักกี่คนที่ต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้ ฉันค่อยๆ เดินไปที่ประตูบ้านมันเงียบจนฉันได้ยินเสียงเท้าตัวเองกระทบพื้น ตึก ตึก ตึก ฉันเดินมากระทั่งถึงหน้าประตู มองดูว่ากลอนล็อคอยู่ แล้วค่อยๆ แนบหูไปที่ประตูเพื่อฟังส
