เพลิงแค้นซาตาน

ตอนที่ 10

หลังจากแยกตัวมาจากเหนือตะวันแล้ว ลำธารก็มาเดินเตร่อยู่ที่ห้างสรรพสินค้าหล่อนเดินไปเรื่อยเปื่อย หล่อนรู้สึกเหงาขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก พลางใจของหล่อนก็คิดไปถึงภูรี ถ้าเขาได้ยินที่หล่อนพูดเมื่อกลางวัน เขาคงโกรธหล่อนจำไม่อยากมองหน้าแน่เลย

แต่ก็ช่าง... ไม่เห็นจะสนใจเลย หล่อนไม่ได้คิดอะไรกับเขาสักหน่อย หญิงสาวพยายามจะสลัดภูรีออกไปจากความนึกคิด แต่ก็ทำไม่ค่อยได้ผลเท่าไหร่ ลำธารก้าวเท้าเดินไปเรื่อย ๆ หล่อนมองดูไปทั่ว แต่ก็ยังไม่ได้อะไรถูกใจสักอย่าง พลันสายตาของหล่อนก็มองไปเห็นหญิงชายคู่หนึ่ง เดินคุยกันกะหนุงกะหนิงจนน่าหมั่นไส้ ลำธารจำได้ดีว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร แต่ผู้หญิงสวยคนนั้นหล่อนไม่รู้จัก

“เชอะ...ไหนบอกว่ามีนัดกับแม่ ที่แท้ก็แม่ทูนหัวนี่เอง” ลำธารคิดอย่างไม่สบอารมณ์ ซึ่งหล่อนก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ ความจริงหล่อนต้องไม่รู้สึกอะไรสิ เขาจะควงใคร จะรักใครก็เรื่องของเขา เพราะคนที่หล่อนรักคือเหนือตะวัน ไม่ใช่ภูรี แต่ทำไมหล่อนถึงต้องหงุดหงิดหัวใจอย่างนี้ด้วย ลำธารพยายามนับหนึ่งถึงสิบเพื่อที่จะไม่ให้ตัวเองเดินเข้าไปหาเรื่องภูรี

แต่หล่อนก็ทำไม่ได้ ความรู้สึกบางอย่าง ซึ่งหล่อนเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่ามันคืออะไร บงการให้หล่อนเดินตรงเข้าไปหาชายหญิงคู่นั้น หล่อนอยากจะรู้นักว่าผู้หญิงคนที่เขาควงอยู่นี่เป็นใคร ไอ้หล่อนก็นึกว่าเป็นคนดี ที่แท้ก็เจ้าชู้หลบในนี่เอง

“พี่ภู ไหนบอกว่ามีนัดกับคุณแม่ไงคะ แล้วทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้” เสียงใส ๆ ที่แสดงความไม่พอใจของลำธาร ทำให้ทั้งภูรีและผู้หญิงอีกคนหันมาหล่อนเป็นจุดเดียว ลำธารหน้าร้อนผ่าว เมื่อเห็นสายตาตำหนิติเตียนที่ภูรีมองมายังหล่อน ปกติเขาไม่เคยมองหล่อนแบบนี้เลยสักครั้งเดียว แล้วทำไมตอนนี้เขาถึงมองหล่อนอย่างนี้ได้

“สวัสดีครับน้องน้ำ มาซื้อของเหรอครับ แล้วนี่เจ้าเหนือไปไหนซะล่ะ” น้ำเสียงของเขาสุภาพอ่อนโยนเช่นเดิม แต่สายตาที่มองหล่อนนั้นสิ มันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว

“พี่ภูไม่ต้องถามถึงพี่เหนือเลย พี่ภูนั่นแหละบอกน้ำมาก่อนว่าเธอคนนี้เป็นใคร” ลำธารจ้องหน้าภูรีอย่างคาดคั้น ก่อนจะปรายตาไปมองผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เขา

ผู้หญิงคนนี้สวยมากทีเดียว ใบหน้าสวยสด ภายใต้ผมบ๊อบสั้นตามแฟชั่นนิยม ริมฝีปากอิ่มเคลือบด้วยลิปสติกสีชมพูอ่อน ผิวขาวผ่องของหล่อน ทำให้เครื่องหน้าทุกอย่างดูลงตัวไปหมด และไหนจะรูปร่างสมส่วนของหล่อนอีก เด็กกะโปโลอย่างหล่อนเทียบไม่ติดแม้แต่นิดเดียว

“เป็นเด็กเป็นเล็กอย่าเสียมารยาทกับผู้ใหญ่สิครับ และอีกอย่างมันก็เรื่องส่วนตัวของพี่ด้วย” ลำธารหน้าชาดิก เมื่อโดนภูรีว่าซึ่ง ๆ หน้าอย่างนี้ หล่อนโกรธจนแทบจะเต้นได้อยู่แล้ว

“น้ำโตแล้วไม่ใช่เด็ก พี่ภูอย่ามาว่าน้ำอย่างนี้นะ” ลำธารจ้องหน้าภูรีอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ ภูรีพ่นลมหายใจออกมาทางปากหนัก ๆ ก่อนจะหันไปมองผู้หญิงข้าง ๆ อย่างขอลุแก่โทษ เขารู้สึกผิดไม่น้อยที่ต้องให้หล่อนต้องมาเจอเหตุการณ์บ้าบอคอแตกอย่างนี้

“ลำธารครับ พี่ว่าเราคงคุยกันไม่รู้เรื่องแล้ว พี่ขอตัวก่อนแล้วกัน”

“ไปกันเถอะครับดาริกา” ภูรีหันไปพูดกับหญิงสาวที่ยืนทำท่างง ๆ อยู่ข้าง ๆ ลำธารมองตามเขาไปอย่างแค้นเคือง ปกติภูรีไม่เคยทำกับหล่อนอย่างนี้

“หยุดนะพี่ภู พี่ไม่มีสิทธิ์เดินหนีน้ำอย่างนี้นะ” ลำธารตวาดออกมาเสียงเขียว รีบวิ่งไปขวางหน้าภูรีเอาไว้

“น้ำอย่าทำตัวเป็นเด็กเอาแต่ใจอย่างนี้สิครับ น้ำไม่อายคนอื่นเขาเหรอ ดูสิ เขามองน้ำกันหมดแล้ว” ภูรีพูดเสียงเรียบสนิท แต่สายตาเขาใช้ที่มองหล่อนนั้นสิ มันทำให้หล่อนแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนี ทำไมเขาต้องมองหล่อนด้วยสายตาดูหมิ่นดูแคลนอย่างนั้นด้วย

“น้ำไม่อาย น้ำไม่ได้ทำอะไรผิด น้ำแค่อยากรู้ ถ้าพี่ภูตอบคำถามน้ำมาเรื่องก็จบ” ภูรีจ้องหน้าลำธารอย่างไม่เข้าใจ หล่อนจะเอายังไงกับแน่ เมื่อตอนกลางวันยังทำท่าทำทางรังเกียจรังงอนเขาอยู่เลย มาตอนนี้กลับทำท่าทางเหมือนกับหึงหวงเขายังงั้นแหละ

“แต่มันเรื่องส่วนตัวของพี่นะครับ พี่ขอตัวแล้วกัน” ภูรีแตะแขนให้ดาริกาเดินหลบออกไปทางซ้ายมือ แต่ลำธารก็เลื่อนตัวมาขวางไว้อีก

“ไม่ให้ไป จนกว่าพี่ภูจะตอบในสิ่งที่น้ำอยากรู้” ชายหนุ่มส่ายหน้าอย่างแสนระอาใจในความดื้อรั้นของลำธาร

“น้ำครับ ดาริกาจะเป็นอะไรกับพี่มันก็ไม่สำคัญกับน้ำหรอก ในเมื่อน้ำกับพี่เราเป็นแค่คนที่รู้จักกันเท่านั้น เป็นแค่นั้นจริง ๆ น้ำฟังแค่นี้คงเข้าใจนะ พี่ขอตัวก่อน” ภูรีไม่รอให้ลำธารมาขวางทางได้อีกแล้ว เขารีบดึงแขนให้ดาริกาเดินตามมาทันที

ลำธารยืนนิ่งคำพูดที่ภูรีพูดกับหล่อนเมื่อครู่นี้ มันทำให้หล่อนรู้สึกเจ็บอย่างบอกไม่ถูก เป็นแค่คนรู้จักเหรอ!!! แค่คนรู้จักจริง ๆ เหรอ!! ก็ดี..แค่คนรู้จักก็ดีแล้ว

หญิงสาวมองตามร่างสูงของภูรีที่เดินลับตาไปด้วยน้ำตาซึม ทำไมหล่อนต้องรู้สึกอย่างนี้ด้วย รู้สึกเหมือนคนอกหัก ทำไมต้องเป็นอย่างนี้ด้วย ทีกับเหนือตะวันทำไมเวลาหล่อนเห็นเขาควงผู้หญิงคนอื่น หล่อนไม่เห็นจะมีความรู้สึกเจ็บแปลบในอกอย่างนี้เลย แล้วนี่อะไรกัน ทำไมหล่อนต้องมีความรู้สึกอย่างนี้ให้กับภูรีด้วย ลำธารคิดอย่างสับสน หล่อนไม่เข้าใจตัวเองเลยจริง ๆ…