“เอาซิ ฆ่าฉันเลย คุณจะกลัวอะไรอีกละ ในเมื่อขณะนี้คุณก็ได้ฆ่าฉันทั้งเป็นอยู่แล้ว” เอื้อมดาวไล่ต้อนเหนือตะวันจนเขาถอยหลังไปจนติดผนังห้อง ชายหนุ่มยืนพิงผนังห้องนิ่ง ขณะที่เอื้อมดาวก้าวเข้าไปหยุดอยู่ห่างเขาไม่ถึงคืบ เหนือตะวันหายใจออกมาอย่างติดขัด อารมณ์บางอย่างพลุกพล่านขึ้นมาอีกแล้วและเขาก็ไม่มั่นใจตัวเองเลยว่าจะห้ามมันได้แค่ไหนกัน
“เอื้อมดาว เธอจะต้องเสียใจ ถ้าเธอยังไม่ออกไปให้ห่าง ๆ ฉันเสียตอนนี้” เหนือตะวันพยายามข่มความรู้สึก พูดเสียงต่ำเตือนเอื้อมดาวออกไป แต่ตอนนี้หล่อนไม่มีกะจิตกะใจจะฟังคำเตือนของใคร ความเจ็บช้ำที่ได้รับจากการกระทำของเขา ทำให้เอื้อมดาวคิดว่า ไม่มีอะไรที่จะทำให้หล่อนเสียใจมากไปกว่าที่เป็นอยู่ได้อีกแล้ว
“คุณคิดว่าฉันยังมีอะไรที่น่าจะเสียใจมากไปกว่า การที่ถูกคนที่เรารักหลอกลวงอีกหรือคะ” เอื้อมดาวเงยหน้าขึ้นมองเหนือตะวันด้วยแววตาแห่งความน้อยใจ หญิงสาวไม่รู้เลยว่ากิริยาท่าท
