ภายในสิบปีนี้พาขวัญยังไม่มีความคิดที่จะฉีดสารอะไรเข้าหน้ามาก่อน แต่หลังจากเพื่อนๆ ของเตชน์กลับไปเธอก็อยากฉีดโบท็อกซ์ใส่หน้าสักร้อยยูนิต เอาให้หน้าตึงเปรี๊ยะจะได้ไม่ต้องดึงหน้าให้เมื่อยอย่างที่ทำอยู่ตอนนี้
“ฉันจำได้ว่าท่านรองฯ ยังต้องเซ็นเอกสารอีกเป็นตั้ง แต่ยังมานั่งจ้องหน้าฉันอยู่ได้” สุดท้ายความอดทนของพาขวัญเดินมาจนสุดทาง หญิงสาวละสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ เหลือบไปมองคนที่นั่งจ้องเธออีกฝั่งของโต๊ะทำงาน ซึ่งเป็นชุดโซฟาไว้รับรองแขกที่จะมารอเข้าพบเจ้านายหนุ่ม
“ดีใจจังที่คุณยอมพูดกับผมแล้ว หายโกรธผมแล้วใช่ไหมข้าว” ร่างสูงที่นั่งไขว่ห้างผุดลุกขึ้น สาวเท้ามายังโต๊ะทำงานของเลขาฯ สาว โดยไม่รู้เลยว่าอีกคนได้แต่ท่องคำว่า ‘การ์ดอย่าตก’ ซ้ำๆ
“คำพูดไหนคะที่ฉันบอกว่าจะยกโทษให้ ฉันแค่บอกให้ท่านรองฯ กลับไปทำงานต่างหาก” พูดจบพาขวัญก็ตีหน้ามุ่ย เพราะแทนที่จะเห็นเตชน์ทำหน้าสลดเขากลับอมยิ้ม มองเธอด้วยสาย
