“รถเป็นอะไรเหรอหนูข้าว”
“รถสตาร์ตไม่ติดค่ะลุง เมื่อเช้ายังขับมาดีๆ อยู่เลย” พาขวัญบอกหน้ามุ่ย
“หนูข้าวลงมาก่อน เดี๋ยวลุงดูให้” พอลุงเสริมยื่นมือเข้ามาช่วย พาขวัญก็รีบลงจากรถ พร้อมกับภาวนาให้ลุงเสริมทำรถเธอให้ติด ก่อนที่ใครอีกคนจะลงลิฟต์มาเจอ “แบตฯ หมดน่ะหนูข้าว ดูไฟตรงนี้สิ”
“แย่จัง” พาขวัญบ่นอย่างไม่สบอารมณ์ และเป็นเวลาเดียวกันกับเสียงของคนที่ก่อนหน้านี้ชวนเธอให้ไปรถคันเดียวกันดังขึ้นจากทางด้านหลัง
“รถเป็นอะไรเหรอ”
“รถเป็นยานพาหนะค่ะ” เธอรวนใส่เมื่อหันไปดูก็พบว่ามุมปากเขายกยิ้ม ประมาณว่ามีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น
“แหม วันนี้คุณอารมณ์ดีทั้งวันเลยนะข้าว ตั้งแต่ได้ดอก...” หากไม่ทันที่เตชน์จะพูดจบ พาขวัญก็ชิงพูดขึ้นมาเสียก่อน ด้วยกลัวว่าลุงเสริมรู้แล้วจะไปบอกป้าแหวน
เมื่อป้าแหวนรู้ คนทั้งโลกก็รู้นั่นแหละ
“พอดีรถฉันแบตฯ หมดน่ะค่ะ ถ้าไม่รบกวนจนเกินไป ฉันขอติดรถท่านรองฯ ไปลงที่สถา
