“อื้อ” พอเริ่มรู้สึกตัวฉันก็ฮึมฮัมสะลึมสะลือ ค่อยๆ ลืมตาปรับโฟกัสให้เข้ากับแสงไฟสี่ส้มอ่อนในห้องนอน “ทุ่มกว่า!” ฉันเหลือบมองเวลาตรงผนังห้องและตกใจ
นี่เผลอหลับเกือบสามชั่วโมงเลยเหรอ? จำได้ว่าเลิกเรียนตอนบ่ายสาม ซาดีนส์ขับรถพากลับคอนโดและคุยเรื่องเฮียทีมไปประมาณเกือบชั่วโมงรวมเวลาตั้งแต่ออกจากมหาลัย
ฉ่า~ และทันทีที่สมองทวนความจำถึงตอนที่อยู่โรงจอดรถของคอนโด ใบหน้าฉันก็เห่อร้อนขึ้นทันที นี่ฉันเผลอทำตัวมุ้งมิ้งบอกรักซาดีนส์ไปแล้วจริงๆ ใช่ไหม ตอนแรกก็กะจะเข้ามาแอบอยู่ในห้องกับเจ้าขนปุยสักพักเพื่อให้ตัวเองหายเขิน แต่ไปๆ มาๆ กลับกลายเป็นว่าเผลอหลับไปได้
พรึ่บ! ฉันกำลังจะก้าวลงจากโซฟาตัวที่นอนอยู่ขาก็เกี่ยวกับผ้าอะไรสักอย่าง พอก้มมองจึงเห็นว่าเป็นผ้าห่มผืนบาง
แต่ฉันจำได้ตอนก่อนจะผล็อยหลับไปฉันไม่ได้ห่มผ้า ไม่ต้องคิดอะไรให้มากความ ในเมื่อห้องที่ฉันอาศัยอยู่คือห้องของซาดีนส์ คนที่จะเข้านอกออกใน
