ปยุดายิ้มจางๆ เมื่อกรวิกาตื่นขึ้นตั้งแต่ยังไม่สว่างและปฏิบัติอย่างอ่อนโยนเหมือนทุกครั้ง ลูบที่ศีรษะและเอามือทาบทับเอาไว้ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและรีบออกไป ปยุดานอนยิ้มทั้งน้ำตาอยู่ในความมืดทั้งๆ ที่คอยเตือนและให้กำลังใจตัวเองอยู่เสมอ พอถึงเวลาจริงไอ้ที่คิดว่าตัวเองเข้มแข็งอยู่ ปยุดารู้เลยว่าคิดผิด เช็ดน้ำตาให้ตัวเองและดึงหมอนซึ่งกรวิกาหนุนเอามากอดไว้แน่น
เจตน์ขยับแขนเล็กน้อย เพื่อให้สาวสวยควงเข้างาน ปยุดามีรอยยิ้มไม่ค่อยสดใสนัก เจตน์จึงเอามือแตะเบาๆ ไปที่มือของปยุดา ซึ่งคล้องแขนเขาเอาไว้ ปยุดาหันมายิ้มให้เล็กน้อยและพยักหน้า เพื่อบอกว่า ตัวเองไม่ได้เป็นอะไร
“จะไปนานเท่าไรคะ รีบร้อนอีกต่างหาก” เจตน์ถามปยุดา
“สงสัยต้องรอจนแผลหายค่ะ” ปยุดายิ้มๆ
“ฉุดไหมล่ะ พี่จะขับรถให้” เจตน์หัวเราะ
“ผู้หญิงนะคะ พี่เจตน์ พูดอะไรคนอื่นได้ยินเข้า เจ้าสาวจะเสียหายนะ” ปยุดาพูดดุ
“กรรู้ไหมว
