แฟนผมรักเจ้าตูบ..ผมต้องรักด้วย

1.แรกพบเจอ#ไอ้ต้าวตัวป่วน

ทำไรน่ะ? มาด้อม ๆ มอง ๆ อะไร หยุดเดี๋ยวนี้นะ บอกให้หยุดไง... ต้องตา ตะโกนลั่นทั่วไร่ เหตเพราะเธอเห็นสิ่งผิดปกติ...

"อะไรครับคุณหนู มีอะไรเหรอครับ" ลุงดนหัวหน้าคนงานรีบเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง

"คือหนูเห็นเหมือนมีคนหอบอะไรมาไม่รู้ค่ะ ที่ท้ายไร่เราน่ะลุง พอดีหนูอยู่บนต้นมะม่วงลงมาจับมันไม่ทันน่ะดิ่"

อ้าวเหรอครับเดี๋ยวผมพาคนงานไปดูให้ครับ ลุงดนอาสาไปดูให้

ด้านท้ายไร่..

-ท้ายไร่

งื๊ด ๆ... เดี๋ยวนะ โถ่เอ๊ย ใครช่างใจดำเอาหมามาปล่อยว๊ะเนี่ย เอาไปให้คุณหนูดีกว่า น่ารักซ๊ะด้วย ไปเอ็ง ไปกับข้าน๊ะ จะพาไปหาเจ้านายคนใหม่

"ว่าไงคะลุงดนเจออะไรมั๊ย" ต้องตาตะเบ็งถามในขณะไต่ลงจากต้นมะม่วง

อ๊ะ ๆ ตาย ๆ กุตายแน่แม่จ๋าช่วยด้วย.... ^หลับตาปี๋^

เอ๋ ทำไมไม่เจ็บว๊ะ ต้องตานึกในใจ ไรว๊ะ ทำไมพื้นมันแน่น ๆ นุ่ม ๆ ว๊ะ..เอ๋...พร้อมกับลืมตาข้างเดียว...ฉิบหายล๊ะ...พี่ต่อ..ยืนอยู่ตรงนี้นี่เอง....แล้วแล้วฉั๊นนั่งอยู่บนตัวใครหว่า....ฮือออ....ใครว๊า.....

"ลุกขึ้นมาได้แล้ว ใครให้ปีนป่ายเป็นลิงเป็นค่างอย่างนี้ฮ๊ะยัยต้องตา" ต่อพงษ์ ดุน้องสาวเสียงกร้าว...อุ่ย...พี่ต่อก็อย่าดุนักซิ หนูสำนึกผิดไม่ทันแล้วเนี่ย" ต้องตาบ่นกระปอดกระแปดเบา ๆ

หึ เสียงขำเบา ๆ จากลำคอแกร่งที่ทำให้ต้องตาได้สติว่าได้นั่งอยู่บนตัวใครที่ไม่ใช่พี่ชาย

เอ่อ ขอโทษค่ะ ลืมเลย ขะขอบคุณพี่ด้วยนะคะที่ช่วยรับหนูไว้ไม่ให้ตกพื้น ไม่งั้นคงเจ็บแย่...แฮร่....ต้องตาพูดพร้อมยกมือไหว้คนใจดี และยิ้มอย่างน่ารัก ด้วยความซาบซึ้งใจ

ทำเอาสายตาคมไหววูบและมุมปากยกขึ้นแต่แค่แป๊บเดียวเท่านั้น

"ลุกได้มั๊ย เจ็บตรงไหนรึเปล่าครับ" เสียงทุ้มกังวาลเอ่ยถามด้วยความอาทร

"มันจะเป็นอะไรได้นอกจากเป็นลิงทะโมนล่ะไอ้กัน...แกก็รู้อยู่ไม่ใช่ไง?"...ต่อพงษ์แทรกขึ้นอย่างกวน ๆ

"นี่พี่ต่อ นี่น้องนะ มาเลยมาให้น้องขี่หลังเลย แล้วพาน้องไปหาลุงดนที่ท้ายไร่ด้วย" ต้องตางอแงใส่พี่ชาย

"ทำไมฉันต้องให้แกขี่หลังด้วย แข้งขาก็ดีไม่ได้หักซ๊ะหน่อย" แต่ก็ยอมนั่งลงให้น้องสาวสุดที่รักขี่หลังอยู่ดี..."หึ๊...ยุ่งจิงเว๊ย...แล้วจะไปทำไมท้ายไร่น่ะ"...

ก็น้องเห็นตอนที่ปีนอยู่บนต้นมะม่วงไง เหมือนมีคนหอบถุงอะไรก็ไม่รู้มาน่ะ ก็เลยให้ลุงดนช่วยไปดูให้น่ะ ตอนนี้อยากรู้ รอลุงดนไม่ไหว..พาไปหน่อยเร็ว.....ทะลึ่งล่ะฉันไม่ใช่ม้าเร็วยัยน้องนิ่เดี๋ยวเถอะจะตีก้นให้ ต่อพงษ์ดุน้องสาวอย่างไม่จริงจังพร้อมกับตีก้นน้องสาวไม่แรงนักแล้วรีบพาร่างบอบบางของน้องสาวไปยังเป้าหมายอย่างไว

...ด้านลุงดน "คุณหนูครับทางนี้ครับ เจ้าตูบครับตัวเมียน่ารักเชียว ดนพูดพร้อมกับอุ้มเจ้าตูบขนปุยชูขึ้นระดับศีรษะให้เจ้านายตัวบางเห็นชัดขึ้น

.....งู้ยยยย.....เจ้าหมาน้อย...น่ารักอ่ะ.....ต้องตารีบลงจากหลังพี่ชายเดินไปรับลูกหมาขนปุยจากมือลุงดน พร้อมกับหันไปส่งสายตาออดอ้อนกับพี่ชายสุดฤทธิ์....หืม......ไม่ต้องเลยแกไม่ต้องมามองพี่เลย ไม่เลี้ยง ไม่ช่วยพูด ไม่....ต่อพงษ์รีบตัดบท

พี่ต่อช่วยพูดกับนายแม่หน่อยน๊าาา...นะนะนะ น้องอยากเลี้ยง น้องสัญญาว่าน้องจะดูแลมันอย่างดีเลย น๊า นะนะพี่ต่อ...ม่าย.....หันมาเดี๋ยวนี้นะ ต้องตาใช้สองมือประคองหน้าพี่ชายให้สบตา อ้อนสุดฤทธิ์/เฮ๊อ.....ฉันเคยขัดอะไรแกได้บ้างล่ะเนี่ย...เย๊ ปะกลับบ้านกัน มะลุงดนหนูขออุ้มเจ้าขนปุยเองค่ะ พร้อมกับเอื้อมมือไปรับเจ้าตูบขนปุย

หึหึ เสียงหัวเราะจากลำคอหนาหลังจากที่เดินตามมาอย่างเงียบ ๆ ตลอดทาง

"เป็นไงบ้างว๊ะไอ้กัน..น้องสาวฉัน" ต่อพงษ์ถามกันเพื่อนรักเบา ๆ ให้ได้ยินกันแค่สองคน หลังจากคนตัวเล็กยอมลงเดินเองหลังจากได้อุ้มเจ้าตูบ

"ก็...น่ารักดี"...กันพึมพำเบา ๆ ในลำคอแต่ต่อพงษ์ได้ยินมันชัดเจน

"แกไม่เปลี่ยนใจนะ..ฉันว่า.../เฮ๊ย..ฉันไม่ใช่คนโลเลนะเว้ย" กันพูดแทรกขึ้นก่อนที่ต่อพงษ์จะพูดจบดวยซ้ำ

แต่ยัยน้องของฉันมันยังเป็นเด็กม.ปลายยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย..ฉันกลัวว่าแกจะเสียเวลาชีวิตไง" ต่อพงษ์อธิบายอย่างเหนื่อยหน่ายแทน

"ก็มันรักไปแล้วจะทำไง...ไม่มีเหตุผลว่ะ...ไอ้ต่อ" "เออ...ฉันเอาใจช่วยเว๊ยเพื่อน แต่ อายุห่างกัน 15 ปีเลยนะเว้ย แกอยากเลี้ยงเด็กเร๊อคิดดีดีนะเพื่อน ..อีกอย่าง..แกห้ามพรากผู้เยาว์นะเว้ย..แล้วแกจะไม่หลอกน้องฉั๊นใช่มั๊ยว๊ะเพื่อน เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นฉั๊นคงเลือกสายเลือด..หวังว่าแกคงเข้าใจ.." ต่อพงษ์บอกความในใจที่อัดอั้นออกมาจนหมด

"ไม่ต้องห่วง ฉันรักต้องตาจริง ๆ รักมานานและจะรักตลอดไป..ถึงแม้น้องจะยังไม่รู้แต่ฉันจะพยายามให้น้องยอมรับฉันอย่างเต็มใจให้ได้เพื่อน" กันพูดอย่างแน่วแน่ ต่อพงษ์ตบบ่าเพื่อนรักอย่างให้กำลังใจ

ด้านต้องตา

"เจ้าตูบขนปุย พี่จะตั้งชื่อเราว่าอะไรดีน๊า..อืม....พี่ชื่อต้องตา....อืมน้องก็ต้องชื่อ....ต้องรัก...ใช่ต้องรัก โหเท่ห์มั่กมากเลย...ชื่อนี้แหละ...เดี๋ยวพี่มานะ ...ต้องตาเก็บเจ้าตูบใส่กรงวางบนเบาะนอนเรียบร้อยแล้วรีบลุกขึ้นเพื่อไปเล่าเรื่องน่ายินดีให้พี่ชายสุดที่รักฟัง...ปึ่ก...ร่างบางรู้สึกเจ็บที่จมูกจากชนกับอะไรสักอย่างที่แน่น ๆ นุ่ม ๆ ..อูย....ต้องตาลูบสันจมูกป้อย ๆ พร้อมกับเงยหน้าขึ้น....อ๊าว....พี่กันน่ะเอง หวัดดีค่ะ พี่มาหาพี่ต่อหรอคะ ต้องก็กำลังจะไปหาเหมือนกัน พี่เห็นพี่ต่อมั๊ยคะ"...ต้องตายิงคำถามเป็นชุด ๆ ใส่ผู้มาเยือน....

"เออ พี่ชายเราอยู่ในห้องทำงานน่ะ เห็นว่ามีงานด่วนน่ะ.." กันตพงษ์บอกอย่างใจเย็น...หรอคะ..ว๊าทำไงดี...ว่าจะชวนพี่ต่อไปซื้อของใช้ให้ต้องรักซะหน่อยนี่ซิ"...ต้องตาบ่นกระปอดกระแปดหน้างอง้ำ ..เฮ๊อออ..เอาไว้วันหลังก็ได้

ว่าแล้วก็เดินหันหลังกลับไปนั่งเฝ้าเจ้าขนปุยเหมือนเดิม

ทำเอากันตพงษ์ถึงกับเหวอไปไม่เป็น นี่เจ้าหล่อนไม่รู้สึกอะไรกับเขาบ้างเลยเหรอ ได้แต่คิดในใจ

ด้าน ต่อพงษ์

"ไง...หน้าเหมือนท้องผูกกินยาระบายก็ไม่ขรี้ซะงั้น" ต่อพงษ์เย้า

พร้อมกับรินวิสกี้ให้เพื่อนรัก

กันตพงษ์รับมาพร้อมกับกระดกหมดแก้วอย่างกับน้ำเปล่า...อย่าเพิ่งถอดใจนะเว่ย...ฉันยังอยากได้แกเป็นน้องเขยอยู่นา