EP 06 รังเกียจไม่แพ้กัน
1241 คำ
แกร๊ก! ผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมงประตูก็ถูกเปิดออกด้วยฝีมือของนิด พนักงานสาวที่เปลวให้บีเกลไปตามมาเพื่อมีอะไรด้วย เธอมองบีเกลด้วยสายตาที่เกียจชัง เพราะกลัวว่าเปลวนั้นจะหลงไหลไปกับหน้าตาที่สวยกว่า
"คุณเปลวให้มาตามไปทำงาน" นิดพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูหงุดหงิด จากนั้นเธอก็เดินนำเข้าไป
"หายไปไหนมา?" เปลวถามทั้งที่รู้ว่าหญิงสาวไม่เข้ามาเพราะอะไร
"ดิฉันเห็นคุณกำลังติดธุระ เลยนั่งรอข้างนอกค่ะ" เธอก้มหน้าตอบด้วยความอ่อนน้อม เพราะที่นี่เธอคือลูกน้องเขา
"มีมารยาทดี" เปลวกระตุกยิ้มที่มุมปากด้วยความสะใจ เขารู้ทันทีว่าสิ่งที่ต้องการให้เธอได้ยินมันได้ผล
"คุณเปลวค่ะ เย็นนี้คุณเปลวจะ.."
"ลงไปทำงานก่อน ฉันไม่ว่างแล้ว" เปลวหันไปพูดกับเธอด้วยใบหน้าที่ราบเรียบ ชายหนุ่มไม่ชอบให้ใครแสดงความเป็นเจ้าของเขามากนัก แม้จะเรียกนิดมาเพื่อทำให้บีเกลเห็นความเลวของเขาก็ตาม แต่ไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่มีสิทธิ์
"ส่วนเธอ มาช่วยฉันทำเอกสาร" บีเกลเดินเข้าหาชายหนุ่มช้า ๆ โดยมีสายตาของนิดที่ยืนมองอย่างไม่เป็นมิตร
"ฉันสั่งให้เธอลงไปทำงานไม่ใช่หรือไง?" เปลวเงยหน้าถามพนักงานสาวอีกครั้ง
"ค่ะ!" เธอตอบกระแทกเสียงก่อนจะหันหลังเดินออกไป
"เมื่อกี้ได้ยินเสียงอะไรมั้ย?"
"ดิฉันไม่ทราบวว่าคุณเปลวหมายถึงอะไร" เมื่อได้ยินคำตอบแบบนั้นทำเอาเปลวโมโหควันแทบออกหู เธอได้ยินเขารู้ดี แต่ความไม่สนใจอะไรนั้นมันทำให้เปลวเหมือนล้มเหลว
"เธออย่ามาทำใสซื่อว่าไม่ได้ยินสิ่งที่ฉันทำนะบีเกล!"
"ถ้าคุณหมายถึงเสียงที่คุณผสมพันธุ์กับเธอคนนั้น ใช่ค่ะ บีเกลได้ยินพอใจหรือยัง?!"
"บีเกล!!!" เปลวตะหวาดลั่นเมื่อเธอใช้คำพูดเหมือนเขาเป็นสัตว์สี่ขา เปลวบีบแขนของร่างบางราวกับว่าอยากให้แหลกคามือ
"ปล่อยบีเกลนะ" เธอพยายามเอามืออีกข้างแกะมือของเขาออก แต่ไม่ว่ายังไงก็ไม่ได้ แรงของผู้ชายอย่างเปลวมันมีมากกว่าเธอเป็นร้อยเท่า
"อย่ามาปากดีกับฉัน อย่าคิดว่าพ่อฉันคุ้มกะลาหัวของเธอนะ ที่นี่เธอก็แค่ผู้หญิงไร้ค่าคนนึง!" ถ้อยคำหยาบคายถูกพ่นใส่หน้าของเธอ บีเกลพยายามเก็บน้ำตาของตัวเองไม่ให้ไหลออกมา เพราะไม่อยากให้เขามาสมเพศ
"ถ้าไม่มีอะไรบีเกลขอตัว" เธอสะบัดแขนเต็มแรงจนเปลวต้องยอมปล่อยมือที่จับเธอไว้
"ถ้าฉันไม่อนุญาตเธอก็ไม่มีสิทธิ์ไปไหนทั้งนั้น"
"ที่นี่คุณเป็นเจ้านาย ไม่ใช่ว่าที่สามีฉัน เพราะงั้นคุณไม่มีสิทธิ์บังคับอะไรฉันทั้งนั้น!" เธอพูดก่อนจะมองเปลวด้วยสายตาที่แข็งก้าว
"นี่สินะสันดานของเธอ" เปลวยกยิ้มที่มุมปากเมื่อทำให้เธอหมดความอดทนกับเขาได้
"ค่ะ นี่คือสันดานของบีเกล แต่จำไว้ว่าฉันจะใช้มันต่อเมื่อคนคนนั้นไม่มีมารยาทกับฉันก่อน" บีเกลหมุนตัวเดินออกไปจากห้องท่ามกลางสายตาความไม่พอใจของเปลว เขาอยากจะทึ้งหัวของเธอแรงๆ
ทางด้านหญิงสาวที่เดินออกมาเธอรีบตรงไปที่ห้องน้ำ ก่อนจะเข้าไปและปิดประตูล็อค
"ฮึก! ทำไมต้องเป็นแบบนี้" เธอเอามือกุมที่หัวใจเอาไว้ ราวกับว่าเจ็บที่ตรงนั้น
เธอรู้สึกดีกับคนที่เกลียดเธออย่างเขางั้นเหรอ นี่เพิ่งเริ่มต้นได้ไม่กี่วันเขายังดูถูกดูแคลนเธอได้มากขนาดนี้ แล้วนานไปเขาจะทำอะไรกับเธออีก
หลังจากที่ร้องไห้จนหายเหนื่อย เธอล้างหน้าของตัวเองและเดินกลับเข้าไปในห้องเพื่อทำงาน เปลวเงยหน้าขึ้นมองนิ่งๆ ก่อนจะเห็นแววตาที่แดงกล่ำของเธอ เขารู้ได้ในทันทีว่าหญิงสาวนั้นหลบไปร้องไห้มา แต่ชายหนุ่มกับไม่มีความสงสารเธอสักนิด
"ถ้าสำออยใช้มารยาของเธอเสร็จแล้ว ก็เดินมาหาฉัน ทำงานได้แล้วเสียเวลา!" หญิงสาวไม่ได้ต่อล้อต่อเถียงแต่เดินเข้าไปหาเขาแทน
"คุณเปลวมีอะไรให้ฉันทำคะ?" เธอเงยหน้าถามชายหนุ่มที่เอาแต่จ้องเธออยู่แบบนั้น
"มาใกล้ๆ!" เปบวหงุดหงิดที่เธอทำเหมือนว่ารังเกียจและคอยอยู่ห่างเขาตลอดเวลา
"อ๊ะ!" บีเกลร้องเสียงหลง จู่ ๆเปลวก็ดึงเธอไปนั่งตัก
"ยังไงก็ต้องแต่งกันอยู่แล้ว ฉันอยากจะรู้จริง ๆ ว่าว่าที่เมียของฉันสกปรกแค่ไหน?!" ชายหนุ่มหอมไปตามคอของเธอ ก่อนจะมองด้วยสายตาเหยียดหยาม
"ถ้าคิดว่าบีเกลสกปรกก็อยู่ให้ห่างผู้หญิงแบบบีเกลเอาไว้จะดีกว่านะคะ!"
"ฉันเสียค่าสินสอดไปตั้งเท่าไหร่ ฉันจะไม่ยอมเสียมันฟรีๆแน่!"
"....."
"เปลวไฟอย่างฉันจะทำให้เธอร้อนรนจนอยู่ไม่ได้ จะได้รู้ว่าการได้ฉันเป็นผัวในสมรสมันแผดเผาชีวิตเธอให้มอดไหม้ได้มากขนาดไหน!"
"งั้นบีเกลก็ขอให้คุณเปลวระวังเปลวของตัวเองเอาไว้ให้ดี อย่าให้มันแผดเผาตัวเองนะคะ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งจนน่าขนลุก
"ปากดีขนาดนี้ ฉันชักอยากจะรู้แล้วสิว่าร่างกายของเธอจะลีลาดีได้เท่าปากเธอมั้ย" เปลวจับตัวของเธอให้หันหน้าเข้าหา ก่อนจะพยายามซุกไซ้ไปตามเต้าอวบผ่านเสื้อผ้าของเธออย่างเอาแต่ใจ
"อย่านะคุณเปลว ให้เกียรติสถานที่ด้วย มันไม่ใช่ที่ที่คุณจะมาทำตัวทุเรศแบบนี้!" เขาหยุดกึกเมื่อได้ยินประโยคดังกล่าว
"ผู้หญิงอย่างเธออยู่ที่ไหนก็ไม่มีเกียรติ เอาที่นี่หรือข้างทางเธอมันก็คือผู้หญิงใจแตกที่ไร้ค่าอยู่ดี!" เปลวพูดด้วยความสะใจ
"ใช่ค่ะ ฉันมันผู้หญิงไร้ค่า แต่แปลกนะที่ผู้ชายอย่างคุณ คนที่คิดว่าสูงส่ง กลับถูกพ่อบังคับจนต้องมาแต่งงานกับฉัน!" เธอรู้ดีว่าการเงียบแล้วปล่อยให้เขาว่าอยู่ฝ่ายเดียวมันไม่ได้อะไร เพราะงั้นเธอต้องสู้เพื่อตัวเองบ้าง
"เธอมันน่ารังเกียจ!"
"อย่าคิดว่าคุณรังเกียจฉันเพียงฝ่ายเดียว ฉันก็ขยะแขยงไม่แพ้กันที่ต้องมาแต่งงานกับผู้ชายที่มั่วไปทั่วแบบคุณ!" เธอลุกจากตักของชายหนุ่มก่อนจะปาดน้ำตาที่ไหลลงมาเมื่อครู่ออกจากหน้า
"อย่าพูดดีไปหน่อยเลย เธออยากได้ฉันจนตัวสั่น ทำไมฉันจะไม่รู้!"
"คุณเลิกเข้าข้างตัวเองสักที ฉันไม่ได้อยากแต่งงานกับคุณสักนิด อดทนเอาหน่อย ฉันจะรีบหย่าให้คุณไม่ต้องห่วง!" เธอพูดออกไปด้วยความเจ็บ ใจของหญิงสาวไม่ได้เกียจชายหนุ่มอย่างที่พูดสักนิด แต่เธอรู้แล้วว่าเขารังเกียจเธอมากขนาดไหน เพราะงั้นเธอจะไม่แสดงความรู้สึกที่มีออกมาให้มันไร้ค่าไปกว่านี้เด็ดขาด
- ผู้เขียน
