“ค่ะ คุณแม่” คีตกานต์ทำได้แค่รับคำ นุชนาฏก็คือนิสัยเดียวกับมารดาแท้ ๆ ของหล่อนนั่นเอง ไม่มีอะไรน่าแปลกใจ
สายตาของคีตกานต์มองสบกับรณภพเพียงนิดเดียว ยังได้รับกระแสแห่งความอบอุ่นใจมากกว่าถ้อยคำของนุชนาฏตั้งหลายเท่า
รถยนต์คันที่รณภพทำหน้าที่เป็นสารถีแล่นออกจากบ้านไปแล้วอย่างเงียบกริบ บ้านศิริภูวดลก็จมอยู่ในความเงียบสงบอีกครั้ง
มีสายของปาพจน์โทร.เข้ามา คีตกานต์โทรกลับไป แต่พบว่ามีเพียงแค่เสียงของปาพจน์ในระบบฝากข้อความ
“รักนะคะที่รัก”
คีตกานต์บอกข้อความทิ้งเอาไว้แล้วถอนใจ...
จะว่าไป...
เหงา ๆ แต่ว่ารู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างรอคอยอยู่ที่บ้านศิริภูวดล ชีวิตหลังการแต่งงานของคีตกานต์ มีเจ้าบ่าวร่วมหอเพียงแค่ไม่กี่ครั้ง หลังจากนั้น...ห่างเหิน และยิ่งรู้ว่า นับวันจะยิ่งห่างเหินมากกว่านี้ เพราะว่า ปาพจน์กับคนรักของเขาดูจะยิ่งดูดดื่มยิ่งขึ้น จนแทบไม่ได้แคร์อะไรอีกแล้วละกระมัง
คีตกานต์ยังคงกลับ
