6
368 คำ
“อย่าค่ะ ฉันเหนื่อยมาทั้งวัน”
น้ำเสียงเป็นเช่นเดิม ไม่คำนึงถึงความรู้สึกของคนเป็นคู่ชีวิตแต่อย่างใด นางไม่แคร์ และไม่เคยแคร์มาแต่ไหนแต่ไร
อารมณ์ทางเพศที่กำลังจะคุกรุ่นขึ้นมามีอันต้องสงบนิ่งอีกครั้งหนึ่งอย่างช่วยไม่ได้
“คุณไม่สนใจผมแล้วใช่ไหม”
“เหนื่อยค่ะ เข้าใจบ้างสิคะว่าภาระของฉันหนักแค่ไหน”
“หืมม์ ผมเข้าใจ”
“ปลงซะบ้างนะคุณน่ะ ปูนนี้แล้ว”
รณภพอยากจะระเบิดเสียงหัวร่อ น่าขันเหลือเกินที่ถูกคู่ชีวิตตราหน้าว่า อายุอานามถึงขนาดนี้แล้วยังหมกมุ่นอยู่กับเรื่องเพศ
จะว่าไปมันก็จริงอยู่ เพียงแต่...จริตของเขาเป็นแบบนี้เอง ยังเห็นโลกสวยงาม ยังมีอารมณ์ มีความรู้สึก ความเป็นชายยังตื่นตัว สามารถสำเร็จความใคร่จนน้ำกามทะลักออกมาได้ยิ่งกว่าหนุ่ม ๆ บางคนเสียอีก
เขาควรจะออกไปเที่ยวเตร่ข้างนอกบ้าง กลับเลือกที่จะไม่ทำ
ในความเห็นของรณภพ มันไม่ได้มีความหมายเลย ถ้าหากจะต้องร่วมรักกันโดยต้องสวมหมวกป้องกัน
ความแนบแน่น ซาบซ่าน ไม่มีหลงเหลือ
สู้ใช้มือยังจะดีกว่าเสียอีก
นั่นเป็นเพราะใจจริงของรณภพ เหมือนทาสผู้ซื่อสัตย์ต่อนุชนาฏนั่นเองแหละกระมัง ถึงไม่เคยคิดกระทำนอกลู่นอกรอย
ผู้ชายบ้า ๆ อย่างรณภพคงสูญพันธุ์ไปหมดละ ด้วยว่าในความเป็นจริงแล้ว เขายังสามารถไปทำอะไรนอกลู่นอกทางกับผู้หญิงคนอื่นได้ตั้งนานแล้ว แต่ก็เลือกที่จะไม่ทำ
รณภพนึกถึงความรักที่มีต่อนุชนาฏ ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรก็ตาม นางก็คือภรรยาของเขา ภรรยาผู้ฉุดเขาให้ลุกขึ้นมายืนหยัดได้อีกครั้ง แม้ว่าจะทำให้อะไรบางอย่างสูญเสียไปก็ตาม
พยายามปลอบโยนตัวเองว่านางคงหมดอารมณ์ทางเพศไปแล้ว ไม่เพียงแค่การเข้าสู่วัยทอง แต่ภาระหนักอึ้งที่นางแบกเอาไว้ ก็มีส่วนทำลายอารมณ์พิศวาสของนางไปโดยปริยาย
เขาเองนั่นแหละที่ผิด
ปูนนี้แล้วควรจะเลิกคิดฟุ้งซ่านเสียที
/////////////////
- ผู้เขียน
