คำตอบของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเรียกรอยยิ้มพึงพอใจของวิธวินท์ให้ปรากฏขึ้นบนใบหน้ามากมาย
“ผมขอเข้าไปรอข้างในนะครับ”
“เชิญเลยครับ เดี๋ยวผมเดินเข้าไปส่ง”
“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่รบกวนดีกว่า”
เขาปฏิเสธน้ำใจของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยด้วยเสียงสุภาพ ก่อนจะเดินผ่านรั้วบ้านเข้าไปข้างใน
เมื่อเดินเข้ามาถึงภายในห้องโถง ก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่จันทร์แรมที่เดินลงบันไดมาเพื่อจะออกไปเที่ยวนอกบ้านพอดี
ดวงตาสบประสานกัน จันทร์แรมอดยิ้มออกมาอย่างผู้ชนะไม่ได้ เพราะคิดว่าที่วิธวินท์แวะมาหาคงเพราะทนคิดถึงตัวเองไม่ได้
“มาทำไมคะ ไหนว่าไม่ได้สนใจจันทร์แล้ว”
จันทร์แรมเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าของวิธวินท์ หล่อนมองเรือนร่างของเขาด้วยสายตาพึงพอใจ เขาหล่อและเซ็กซี่ขึ้นกว่าเมื่อก่อนมากเลยทีเดียว
“ผมไม่ได้มาที่นี่เพราะคิดถึงคุณ”
“แล้วมาทำไมล่ะคะ ถ้าไม่ได้คิดถึงจันทร์” จันทร์แรมยังคิดว่าวิธวินท์ปากแข็ง
วิธวินท
