เขาหย่อนตัวลงนั่งบนเตียง และก็ยื่นหน้าเข้ามาหาใกล้ๆ
ให้ตายเถอะ อยู่ใกล้กับกรทีไร หัวใจของหล่อนเต้นแรงระส่ำทุกทีเลย
น้ำฟ้าหันหน้าหนี บอกตัวเองให้เข้มแข็งเอาไว้ อย่าหวั่นไหวกับผู้ชายคนนี้เด็ดขาด
“ฟ้า... จะกลับบ้านค่ะ” หล่อนยืนกรานคำเดิมออกไป
“ผมไม่ให้กลับ”
“คุณกรไม่มีสิทธิ์มากักขังฟ้านะคะ”
หล่อนแหวใส่ และพยายามจะขยับหนี แต่เนื้อตัวที่มีผ้าห่มผืนใหญ่พันเอาไว้ ขยับเคลื่อนไหวยากเหลือเกิน
“ผมว่า... ผมมีสิทธิ์นะครับ”
ทั้งคำพูด และสายตาที่แสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของของกร ทำให้น้ำฟ้าถึงกับหน้าแดงระเรื่อ สมองคิดมโนเลยเถิด
“อย่า... บอกนะว่าเราสองคน...” หล่อนพูดได้แค่นั้นเสียงก็ขาดหายไป
กรระบายยิ้มน้อยๆ แต่ไม่คิดจะพูดอะไรออกมา นอกจากยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ จนปากแทบชนกัน
“คนฉวยโอกาส”
เขาหัวเราะเบาๆ ยกมือขึ้นไล้แก้มนวลที่กำลังแดงระเรื่ออย่างเอ็นดู
“เมื่อสองสามชั่วโมงก่อนหน้า ไม่เห็นว่าผมแบบนี้
