EP 43
1198 คำ
“เอ่อ! ป้าสุคะ คืนนี้ถ้าหนึ่งจะรบกวนให้เข้าไปนอนเป็นเพื่อนเฝ้าคุณหนึ่งจะได้หรือเปล่าคะ”
ปราณปริยาวดีเพิ่งคิดขึ้นได้ จึงหันไปหาขณะตักข้าวต้มใส่ชาม
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะคะคุณหนึ่ง เดี๋ยวดูแลคุณๆ เสร็จป้าจะรีบไปหานะคะ”
“ขอบคุณค่ะ งั้นหนึ่งไปนะคะ”
ปราณปริยาวดีส่งยิ้มให้ ก่อนจะประคองถาดเดินออกจากครัว แล้วเจอแม่ผัวอยู่หน้าห้องพอดี แทนการเดินเร็ว ร่างสูงเพรียวจึงชะลอลง แล้วก้มหัวเล็กน้อยก่อนจะเดินผ่าน
สายตาของแม่ผัวจ้องมองสำรับเขม็ง แต่ไม่ได้ว่าอะไร นั่นล่ะสใภ้ถึงได้หายใจโล่งขึ้นมาบ้าง
“ถ้าคุณไม่ป้อน ผมก็จะไม่กิน”
แต่ก็มาหนักใจกับคนเป็นสามี ที่จะหายป่วยและพอมีแรงตักข้าวกินเองได้แล้วแต่กลับไม่ยอม จนมือบางต้องจับช้อนแล้วตักอาหารที่เขาใช้สายตาชี้ให้ว่าอยากลิ้มลองอันไหนก่อน
คราวนี้กินได้เยอะกว่าเมื่อเที่ยงมาก ผลไม้ก็หมดจาน
“ฉันจะเอาของไปเก็บ แล้วจะรีบขึ้นมาเช็ดตัวให้นะคะ”
“รีบ! ของคุณนี่กี่ชั่วโมงล่ะ หรือผมต้องหลับก่อนเหมือนตอนเที่ยงอีก”
ดวงหน้าหวานหันกลับมามองทันควัน เมื่อถูกเขาประชดนิดๆ แต่ไม่ได้ต่อปากต่อคำอะไร นอกจากเดินออกไปเฉยๆ คนป่วยเลยรู้ชะตากรรมตัวเอง ว่าจะต้องรอนานแค่ไหน
ทว่าเขากลับคาดผิด เมื่อไม่ถึงสิบนาที เมียก็เปิดประตูเข้ามาแล้ว
“ผมอยากอาบน้ำจัง มันไม่สบายตัวเลย” เขาจึงรีบเอ่ยในสิ่งที่อยากทำ แต่อีกคนกลับไม่เห็นด้วย
“แต่คุณยังไม่หายดีนะคะ แค่เช็ดตัวก็พอแล้วมั้งคะ พรุ่งนี้ค่อยอาบ”
เขายังไม่ยอมแพ้
“ผมไม่ชอบนอนแบบนี้ มันไม่สบายตัว ผมก็หายดีแล้ว ไม่เป็นอะไรหรอก”
ปราณปริยาวดีเลยยอมตามใจ
“ได้ค่ะ แต่อาบน้ำอุ่นนะคะ เดี๋ยวฉันจะไปเตรียมไว้ให้ก่อน ถึงจะมาพาคุณเข้าไป”
คนป่วยยิ้มน้อยๆ เมื่อวาดภาพตัวเองกำลังถูกเมียอาบน้ำให้ ถึงได้เห็นว่าการป่วยนี่ก็ดีอีกแบบ มีเมียมาดูแลใกล้ชิด ผิดกับตอนที่ไม่เป็นอะไร ที่แม้แต่หน้าเมียก็ไม่ค่อยจะหันมามองสักนิด รู้งี้ป่วยไปตั้งนานก็คงจะดี
“เดี๋ยวฉันจะรออยู่หน้าห้องน้ำนะคะ คุณเสร็จแล้วก็เรียกฉันจะเข้ามาช่วย”
แต่ความหวังก็ต้องพังทลาย เมื่อเมียจัดการทุกอย่างไว้ให้ใกล้มือ แล้วก็เผ่นออกจากห้องน้ำทันควัน เขาถึงจำต้องค่อยๆ ก้าวลงไปในอ่างน้ำอุ่นเพื่ออาบเองอย่างเสียไม่ได้
แต่ก็เผลอยิ้มออกมา เมื่อคิดถึงอาการเผ่นแน๊บออกประตูแทบไม่ทันของเมียเมื่อครู่ ปราณปริยาวดีเดินเข้าไปประคอง เมื่อเขาออกมาจากโดยมีผ้าขนหนูพันท่อนล่างไว้แค่นั้น
และเขาก็ยอมใส่กางเกงนอนเองแค่นั้นเช่นกัน ที่เหลือคนเป็นเมียเลยจำต้องทำให้ ไม่ว่าจะใส่เสื้อ เช็ดผมแล้วหวี และพาขึ้นไปนอนบนเตียงห่มผ้าให้เรียบร้อย ในใจเขาก็อดคิดไม่ได้ว่าค่ำคืนนี้จะมีเมียมานอนเฝ้าบ้างไหม
แต่ก็ไม่กล้าคาดหวัง และไม่กล้าถามออกมา ด้วยรู้ดีว่าคงจะมากเกินไปหากจะเอ่ย เขาจึงจ้องมองแผ่นหลังเมียเดินออกจากห้องไป โดยไม่ได้พูดแม้แต่คำเดียว
ข่าวถูกเปิดขึ้นมาดูเพื่อดับอาการเซ็ง แต่ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ต้องหลับเพราะมึนหัวขึ้นมาและเดาว่าน่าจะมาจากการดึงดันไปอาบน้ำนั่นเอง
ปราณปริยาวดีเดินเข้ามา ก็เห็นคนป่วยหลับแล้ว จึงหันไปยิ้มให้สุดาที่หอบเครื่องนอนตามมาไม่ห่าง
“ป้าสุ นอนบนโซฟามั้ยคะ จะได้สบายหน่อย”
เพราะหันร่างอวบของสุดาแล้ว ปราณปริยาวดีอดรู้สึกผิดไม่ได้ที่ตัวเองดึงมาลำบากด้วย ทว่าสุดาหันมายิ้มแล้วส่ายหน้าว่าไม่มีทาง เพราะดูขนาดโซฟากับขนาดตัวเองแล้ว คงนอนไม่สบายไปถึงเช้าแน่
“ไม่เอาค่ะ โซฟาเล็กป้านอนไม่สะดวกหรอก สู้ปูฟูกข้างล่างก็ไม่ได้ คุณหนึ่งนอนตามสบายเลยค่ะ เมื่อคืนก็ตื่นมาดูคุณหนึ่งตั้งนานกว่าจะได้กลับไปนอน วันนี้ก็ไม่ได้พักเลย รีบนอนเถอะค่ะ”
ปราณปริยาวดีเห็นด้วยอย่างยิ่ง เพราะเหนื่อยไม่น้อยเช่นกัน จึงรีบก้าวขึ้นไปโซฟาแล้วล้มตัวลงนอนทันที และหลับแทบจะทันทีด้วยความเหนื่อยอ่อน แถมเป็นการหลับลึกจนไม่อยากจะตื่นเลย
ผิดกับคนนอนอยู่บนเตียง ที่สะดุ้งตื่นขึ้นมาตอนตีสาม เพราะร้อนด้วยยาลดไข้ที่กินเข้าไปจนนอนแทบไม่ได้
ต้องลุกขึ้นมานั่งเปิดผ้าห่มออกจากตัวจนหมด เปิดไฟหัวเตียงได้ เขาก็เห็นเมียนอนขดอยู่อย่างสงบนิ่ง มองไปปลายเตียงก็เห็นอีกคนนอนนิ่งไม่แพ้กัน แม้จะดีใจอยู่บ้างที่เมียอุตส่าห์มานอนเฝ้าไข้
แต่ก็อดหมั่นไส้ไม่ได้ ที่ดันหอบแม่บ้านมาด้วย ยังกับว่าเขาจะมีเรี่ยวแรงทำอะไรแม่คุณอย่างนั้นล่ะ
“คุณจะเอาอะไรหรือเปล่าคะ”
ปราณปริยาวดีสะดุ้งตื่น เพราะแสงไฟในห้องสว่างขึ้น เลยรีบหันไปหาคนป่วย เห็นนั่งนิ่งๆ จึงรีบลุกเดินมาหา ถึงได้เห็นเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มนั่งเอาหลังพิงหัวเตียงอยู่
“ผมร้อน”
หลังมือขาวจึงแตะไปที่หน้าผากเขา ก็เห็นว่าอุณหภูมิลดลงกว่าเมื่อหัวค่ำแล้ว
“งั้นฉันจะเช็ดตัว แล้วเอาเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยนนะคะ”
คนใกล้หายพยักหน้ารับแล้วก็นั่งรอ และให้ความร่วมมือ ด้วยการช่วยถอดเสื้อรอ หันหลังให้มือบางเช็ดได้สะดวกขึ้น และรับผ้าไปเช็ดส่วนที่มีผ้าห่มปกปิดไว้หลังจากถอดกางเกงออกแล้ว
รีบเอาตัวใหม่มาใส่แทน แล้วก็จ้องมองประตูที่ร่างเพรียวหายออกไปสักพัก แล้วกลับเข้ามาพร้อมถาดและมีถ้วยเล็กๆ วางอยู่
“ซุปไก่ค่ะ คุณจะได้มีแรงและหลับสบาย”
เขาจ้องมองไปที่ถ้วยอย่างชั่งใจ แม้เรี่ยวแรงจะมีพอที่จะจับช้อน แต่เขาก็ยังนิ่ง จนอีกคนต้องป้อนให้ นั่นล่ะเขาถึงได้ยอมอ้าปากรับ
แล้วกินจนหมดถ้วย และมันก็ทำให้เขาหลับสบายจริงๆ แม้จะพยายามจ้องมองคนนอนอยู่โซฟาเอาไว้สักแค่ไหน แต่สุดท้ายก็หลับยาวจนถึงเช้า
- ผู้เขียน
