เป็นเวลาหลายชั่วโมงที่เพียงฝัน และปลายฝนได้นั่งพูดคุยกัน เขาว่ากันว่าเรามักจะเล่าเรื่องของตัวเองให้คนแปลกหน้าฟัง เพราะคิดว่าคงไม่มีโอกาสได้เจอกันอีก แต่ที่ไหนได้ทั้งคู่เพิ่งรู้ว่าเรียนที่เดียวกัน และคณะเดียวกันเพียงแต่คนละหลักสูตร
“ไม่อยากจะเชื่อเลยค่ะ โลกกลมมาก ฮึก...” เพียงฝันยังคงไม่หยุดสะอื้นไห้ ขณะที่ปลายฝนก็ยกยิ้มดีใจระคนแปลกใจในคราเดียวกัน สาวน้อยคนนี้เรียนนานาชาติเพิ่งขึ้นปีหนึ่งขณะที่เธอก็เรียนแพทย์หลักสูตรปกติชั้นปีสี่
“ร้องอีกก็ได้นะ เผื่อมันจะดีขึ้น” เพียงฝันขำออกมาทั้งน้ำตา เธอร่ำไห้และเพ้อถึงเขาคนนั้นไม่หยุด แม้จะรู้ว่าเขาไม่ได้รักเธอ แต่เธอรักเขาไปแล้วจะให้ทำยังไง
“เราจะเข้มแข็ง สักวัน สักวันเธอจะด้านชา” เสียงนิ่งเรียบของปลายฝนทำให้เพียงฝันเงยหน้าขึ้นมอง อยู่ ๆ ปลายฝนก็ร้องไห้ออกมาซะงั้น ใบหน้านวลของเพียงฝันมึนงง แต่เธอก็ไม่ได้อยากถามอะไรให้มากความ
“เรา ไปดื่มกันไหมคะ” เ
