~ Chapter 3 ~ แรกพบ
1034 คำ
~ Chapter 3 ~
แรกพบ
รถพอร์ชเปิดประทุนสีน้ำเงินครามแล่นเข้ามายังตัวบ้านชั้นเดียวยกสูงสไตล์โมเดิร์น บ้านพักหลังใหญ่ที่ถูกออกแบบในสไตล์มินิมอลหากแต่ราคากลับสูงลิบลิ่ว ภายในบ้านพักประกอบไปด้วยห้องนอนหลายห้องมากกว่าจำนวนผู้พักทั้งหมดหกคนเสียอีก
“ตกลงไม่ไปจริงเหรอคะ”
“อืม” น้ำชาถอนหายใจออกมาเบา ๆ ให้กับความรักสนุกของชายหนุ่มรูปงามข้างกาย เธอรู้ว่าเขามีนิสัยเช่นไร และนิสัยของเขาที่ไม่มีใครรู้เธอก็รู้เช่นกัน จะมีใครใจดีเท่าเขามีแค่เธอเท่านั้นที่รู้
“ถ้าดื่มก็อย่าขับรถกลับ”
“ค่ะ คุณพ่อ!” เธอกระแทกเสียงออกมาด้วยความน้อยใจ ก่อนที่จะเปิดประตูลงจากรถเมื่อรถคันหรูแล่นเข้ามาจอดในโรงจอดรถของบ้านพัก
ชายหนุ่มใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้มเมื่อเห็นท่าทีของเธอ แต่เขาก็ไม่ได้สนใจมากนัก เธอก็เป็นแบบนี้แหละ ใจจริงเขาก็ไม่อยากให้เธอมาจริงจังกับเขามากนัก ผู้ชายรักสนุกที่วัน ๆ ในหัวมีแต่เรื่องอย่างว่าอย่างเขา เธอไม่ควรมาติดอยู่ด้วย
ร่างสูงใหญ่เดินควงกุญแจเข้ามาในบ้านด้วยท่าทีสบายใจไร้สีหน้าแสดงความเศร้าเสียใจกับการแข่งขันที่เพิ่งพ่ายแพ้ไปเมื่อครู่
“เฮ้! มานี่ดิมาเล่นเกมกับกูก่อน” เสียงร้องทักของเพื่อนเขาดังขึ้นเมื่อเจ้าตัวเดินผ่านห้องนั่งเล่น ก่อนที่พอตเตอร์จะเดินเข้าไป
“เกมส์ไรวะ โตเป็นควายแล้วยังจะเล่นเกมอีก”
“โตอย่างกับควาย ไม่ใช่โตเป็นควายไอ้ชิบหาย” พอตเตอร์ขำออกมาเบา ๆ เมื่อเห็นความหัวเสียของวาโย ก่อนที่เขาจะหันไปมองเพื่อนของเขาอีกคนที่นอนมองเพดานเหมือนคนตายซากอยู่
“มันเป็นไรวะ”
“อ้อ น้องไอ้ห่าวิลล์มาแล้วแม่งหน้าตาหวาน ๆ เหมือนพาย พอเห็นก็ซึมเป็นหมาเลย”
“หึ สมน้ำหน้ามัน”
“เฮ้ คนล้มอย่าข้าม ถ้ามึงถูกแฟนในอนาคตทิ้งไปกูว่ามึงยิ่งกว่าหมาว่ะ”
“เหรอ แสดงว่ากูคงไม่ได้เป็นหมา หรือเป็นอะไรหรอก” หากเขาจะมีแฟนในอนาคตคงหนีไม่พ้นหญิงสาวที่เดินหน้างอจากเขาเข้าห้องของเธอไปเมื่อครู่หรอก แต่กว่าจะถึงวันนั้นคงอีกนาน
“ละเป็นไง ชนะเหมือนเดิม” พอตเตอร์ไหวไหล่ขึ้น ก่อนที่เขาจะถอยหลังยืนพิงผนังห้องนั่งเล่น
“แพ้”
“ห้ะ”
“พวกโง่มันโกง...” วาโยเพียงแค่พยักหน้ารับ นั่นแหละเกมการแข่งขันที่ไปแข่งในสนามของคนอื่น แถมยังเป็นฝ่ายที่ไม่ถูกกันแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้ว
“...เพราะอย่างงี้ไงกูถึงจะเปิดสนามแข่งเอง”
“เอ้อว่ะผ่านมาเป็นปีละสร้างถึงไหนแล้ววะ”
“ใกล้ละ แต่รอก่อนต้องตรวจคุณภาพด้วย” วาโยเพียงแค่พยักหน้าเข้าใจ นี่แหละพอมีเงินอะไรขัดใจหน่อยก็สร้างมันขึ้นมาเอง
“กูว่าจะพาไอ้เหนือมันออกไปดื่มข้างนอกหน่อย มึงดูมันดิกูนึกว่ากูนั่งอยู่กับศพ มึงไปปะ”
“อืม ไปเคาะประตูก็แล้วกัน” พอตเตอร์พูดเพียงแค่นั้น ก่อนที่เขาจะหมุนตัวเดินออกจากห้องนั่งเล่น แต่ก่อนที่เขาจะได้เดินออกไป
“มึง! ไอ้วิลล์มันมาฝากน้องมันไว้ อยู่ห้องมันมึงอย่าเข้าไปล่ะ” เพราะรู้ว่าเพื่อนเขาเป็นยังไง การเตือนไว้มันก็เป็นเรื่องที่ดี หากแต่คนได้ยินนั้นไม่ได้ใส่ใจมากนัก เขานั้นระดับไหนไม่ได้หิวโซขนาดเข้าไปทำมิดีมิร้ายผู้หญิงหรอก อยากได้ก็แค่ดีลและมันก็ได้ง่าย ๆ อยู่แล้วสำหรับเขา
ร่างสูงใหญ่เดินเข้าผ่านประตูห้องของน้ำชาไป และเขาก็ชะงักเล็กน้อยด้วยความชั่งใจว่าจะไปส่งเธอดีไหม
แต่เขาก็ไม่ไป
ศีรษะทุยใหญ่ส่ายศีรษะเบา ๆ ก่อนจะเดินต่อไปยังห้องของเขา ปล่อยน้ำชาไปตามทางของเธอนั่นแหละคือความตั้งใจของเขาตั้งแต่ที่ได้รู้จักกันมา ชายหนุ่มเดินไปหยุดที่หน้าห้องของตนก่อนที่เขาจะยื่นมือไปจับลูกบิด
แกร็ก~
แอ๊ดด...
“เชี่ย..” ดวงตาคมเบิกกว้างเล็กน้อยเมื่อเขาเปิดประตูเข้ามาก็พบกับร่างบางของหญิงสาวคนหนึ่ง เธอนอนหลับอยู่นอนเตียงของเขา พอตเตอร์ขมวดคิ้วเล็กน้อยกับสิ่งที่เห็นแต่ก็นึกขึ้นได้ว่านี่อาจจะเป็นน้องของวิลล์ที่วาโยได้พูดไว้ก่อนหน้า
มุมปากของเขากระตุกเบา ๆ ก่อนที่เขาจะใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้มเมื่อเห็นสตรีเพศหน้าตาสวยหวานนอนอยู่บนเตียง สำหรับคนดีอย่างเขามีหรือจะปลุกให้เธอออกไปจากห้องเขา
คนดีที่มีแค่เขาที่คิดต่างหากล่ะ ชายหนุ่มปิดประตูลงกลอนเรียบร้อย ก่อนที่เขาจะเดินเข้ามายืนที่ปลายเตียง
พอตเตอร์ยืนกอดอกพินิจมองร่างบางขาวเนียนที่นอนหลับอยู่ กระโปรงสั้นเหนือเข่าของเธอมันเลิกขึ้นสูงจนทำให้เขาต้องกลืนน้ำลายลงคอ ไหนจะเสื้อตัวบางที่รัดอกอวบอยู่นั่นอีก มันกำลังกระเพือมขึ้นลงตามจังหวะการหายใจของเธอ
เธอไม่ใช่เปคเขา แต่ถ้าได้กินก็คงไม่แย่
แต่ก็คงไม่ใช่ตอนนี้ กวางตัวน้อยจะแตกตื่นหากเสือไม่ซุ่มดูก่อน คิดไปดังนั้นเขาก็เดินไปยืนอยู่ข้าง ๆ เตียงนอน ก่อนที่เขาจะยื่นปลายนิ้วชี้ไปเขี่ยเบา ๆ ที่แก้มนวล
พรึ่บ!
แต่เธอก็ไม่ได้ตื่นในทันที ร่างบางพลิกตัวไปมา ก่อนที่เธอจะบิดขี้เกียจ
“กลับมาแล้วเหรอคะ ฝันขอนอนอีกหน่อย” เพียงฝันนั้นคิดว่าเป็นพี่ชายของเธอ แต่พอลืมตาขึ้นเท่านั้นแหละ
“กรี๊ดดด อุ๊บ!”
“ชู่ววว~”
- ผู้เขียน
