บทที่ 1/6 แอบแซ่บในอุโมงค์เด็กเล่น NC++
1479 คำ
เสียงอันดังของภากรกระแทกเข้ารูหูของริษา นั่นเขาโกรธหรือว่าตกใจกันแน่นะ เธออาศัยจังหวะที่เขาเผลอ ปัดมือเขาทิ้งแล้วรวบสาบเสื้อเข้าหากัน
“ริษามีแฟนแล้วจริงๆ นะคะ เพิ่งจะ...ตกลงคบกัน”
“นี่เธอ!? เธอมีแฟนอย่างนั้นเหรอ กล้าดียังไงฮะ!”
ริษาเงยหน้ามองเจ้านายหนุ่ม หัวคิ้วมนๆ ขมวดเข้าหากันแน่นหนึบ
“แล้วทำไมจะมีไม่ได้คะ เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย”
“ก็...ก็...” ภากรพูดไม่ออก หล่อนพูดถูกแต่ทำไมแทงใจเขานักก็ไม่รู้
“รู้อย่างนี้แล้วก็เลิกยุ่งกับริษาเถอะค่ะ ริษา...ไม่อยากทำผิดต่อเขา เขาเป็นคนดีมาก ไม่อยากทำให้เขาเสียใจ”
“หยุดพูดถึงไอ้บ้านั่นต่อหน้าฉันนะ!”
ริษาติดกระดุมเสื้อเข้าหากัน เธอไม่อยากคุยกับคนไม่มีเหตุผล อยากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ามากกว่า
“ถ้าโมโหไม่คุยนะคะ”
“ตั้งแต่เมื่อไหร่!”
“คะ?”
“คบกับไอ้บ้านั่นตั้งแต่เมื่อไหร่”
“สะ...สอง เอ่อ...สามค่ะ สามอาทิตย์ที่แล้วค่ะ”
ความโกรธฉายชัดในดวงตาของภากรในทันทีที่ได้ยิน กล้ามาพูดได้อย่างไรว่ามีแฟนแล้ว กล้าเอาความจริงมาสาดใส่หน้าเขาโดยไม่รู้สึกรู้สาได้อย่างไร!
“เธอ...ต้องโดนลงโทษ!”
หมับ!
มือแกร่งกระชากริษาเข้าหาตัวอีกครา เขาจัดการดึงทึ้งเสื้อเชิ้ตเปียกๆ ทิ้งเสีย จนเหลือเพียงบราตะขอหน้า ก่อนจะตวัดร่างหล่อนขึ้นสู่อ้อมแขน ขณะที่ปากส่งเรียวลิ้นไปลงโทษคนดื้อ เขาพาหล่อนเดินสู่ห้องน้ำ วางหล่อนลงในอ่างที่ไม่มีน้ำสักหยด สองมือวนเวียนอยู่กับกางเกงแบบสาวออฟฟิศของหล่อน ปลดตะขอมันออกแล้วดึงลงด้านล่าง ในท่าที่จำต้องก้มลงไป พอเงยหน้าขึ้นมาจึงปรากฎว่าความอวบอูมที่เบียดอยู่ระหว่างซอกขาดันมาอยู่ตรงหน้าเขาพอดี กางเกงชั้นในหล่อนเปียกลู่ด้วยหยดน้ำ มันเข้ารูปรัดรึงจนแลเห็นกลีบร่องชัดเจน เขาวางปลายนิ้วแตะลงยังส่วนนั้น หล่อนขยับร่างเบาๆ วางมือบนบ่าเขาแล้วพูดบางอย่างที่แสลงหูยิ่งนัก
“บอกว่า...มีแฟนแล้ว ยังจะทำอีก”
“ต่อให้มีผัวก็จะทำ เพราะฉะนั้น ถ้าไม่อยากเป็นผู้หญิงเลวๆ ก็อย่ามีใคร ฉันไม่มีวันปล่อยเธอไปง่ายๆ แน่นอน!”
ฟึ่บ!
กางเกงชั้นในถูกดึงลงจนม้วนพันกัน มันถูกกระชากออกจากปลายเท้าของริษาอย่างกระแทกกระทั้น หัวใจเธอเต้นถี่ระรัว ยิ่งยามที่เขาจับเท้าของเธอยกวางที่ขอบอ่างเสียข้างหนึ่ง หัวใจเธอก็แทบหลุดจากอก เขาเริ่มต้นด้วยการขยับหน้าเข้ามาช้าๆ วางปลายลิ้นปาดชิมส่วนนั้นของเธออย่างยั่วเย้า ไม่สาแก่ใจก็พาปลายนิ้วไปแหวกกลีบผกาแห่งความสาวให้แบะอ้าเพื่อชื่นชม
“โอ...ริษา? เธอนี่มันแม่มดชัดๆ อืม...” ว่าหล่อนแต่กลับซุกหน้าเข้าหาโหนกเนื้อนุ่มนูน แพรไหมสีน้ำตาลอ่อนที่คลี่คลุมเพียงบางเบามิได้เป็นอุปสรรคต่อการลิ้มรสราคะ หล่อนเริ่มส่งเสียงคราง สองมือเริ่มกดศีรษะเขาเข้าหา ให้เขาบดริมฝีปากลากปลายลิ้นยังชิ้นส่วนอันชื้นแฉะด้วยแรงปรารถนานั่น
มีแฟนอย่างนั้นหรือ แล้วไงล่ะ ถ้าเขาต้องการละก็ ต่อให้มีลูกมีผัวก็ไม่สนหรอก ยิ่งหล่อนโอนอ่อนผ่อนตามอย่างนี้ อย่าหวังเลยว่าเขาจะหยุด
แอ๊ด...
เสียงประตูถูกเปิดดังขึ้นนอกห้องน้ำ หนุ่มสาวยังไม่แยแส ยังหลงอยู่ในบ่วงราคะที่เลิศรสยิ่งนัก
“เจ้ากร...เข้าห้องน้ำเหรอ”
ริมฝีปากของภากรผละจากสิ่งที่ลิ้มรสอยู่ เขาเอียงหูฟังเสียงคนที่อยู่ข้างนอก ฝ่ามือยังลูบไล้ที่โหนกเนื้อของริษา ยามได้จับและลูบแตะก็ยากนักที่จะผละจากโดยง่าย
“เจ้ากร ออกมาซะที ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย”
คนที่อยู่ด้านนอกยังแจ้งความประสงค์ ภากรมุ่นคิ้วเคืองขุ่น ทำไมพ่อต้องมาตอนนี้ด้วยนะ! ขัดใจ!
“เดี๋ยวฉันกลับมา” เขากระซิบสั่งแล้วแตะแก้มสีแดงระเรื่อของริษา ดวงตาที่หลุบต่ำอย่างขัดเขินบอกให้รู้ว่าหล่อนกำลังรู้สึกเช่นไร เขาตัดใจก้าวออกมา รีบเปิดและปิดประตูเท่าที่จะทำได้
บิดาที่เคารพนั่งอยู่ที่ปลายเตียงในชุดสูทอย่างบุรุษผู้มีการงานมากนัก
“เป็นยังไงบ้างฮะ ไม่ได้คุยกันเลยช่วงนี้”
“ก็ดีครับ ทุกอย่างปกติดี”
“แล้วแก...เข้าเรียนตามตารางหรือเปล่า ส่งงานอาจารย์ครบไหม”
“โธ่...พ่อครับ ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ”
“ก็นั่นแหละ ถ้าแกยังคิดไม่ได้ว่าแกโตแล้ว แล้วฉันจะกล้าวางบริษัทไว้ในมือแกได้ยังไง รีบๆ เรียนให้จบสักทีเถอะ ฉันเบื่อจะแย่” ชนะชัย ไกรวัลย์ บุรุษวัยห้าสิบห้าปี เอ่ยกับลูกชายเพียงคนเดียวอย่างวาดหวัง ท่านอายุมากแล้ว อยากจะวางมือเสียที เจ้าตัวดีจะเห็นใจกันบ้างหรือเปล่า
“คร้าบ...ผมจะรีบทำหน้าที่ของผมอย่างดีที่สุดครับพ่อ” ขานรับดังๆ ให้บิดาสบายใจ ทั้งที่งานส่งอาจารย์นั้น ยังให้ริษาช่วยทำอยู่เลย
“เสาร์อาทิตย์ก็ตื่นให้มันเช้าๆ หน่อย เข้าไปดูงานที่บริษัทไวๆ ไปแล้วก็ไปศึกษาหาความรู้ ไม่ใช่ไปหาที่หลับ”
“ใครฟ้องพ่อล่ะ ริษาเหรอ”
“เออ...ก็เขาเป็นเลขาฉันนี่ เฮ้อ...แค่นี้แหละที่ฉันอยากจะพูด ทำตัวดีๆ หน่อย แกเป็นลูกชายคนเดียวของฉันนะ” ชนะชัยลุกจากปลายเตียง ตั้งท่าจะเดินตรงไปที่ประตูก็ดันเห็นบางอย่างเข้า นั่นมันเสื้อเชิ้ตผู้หญิงนี่นา แถมดูไปดูมาก็ช่างคุ้นตายิ่งนัก “นั่น...เสื้อริษาหรือเปล่า”
“เปล่า! ผะ...ผ้า...ผ้าขี้ริ้วน่ะพ่อ” ตอบบิดาด้วยท่าทีมีพิรุธ ปลายเท้าเขี่ยเสื้อเชิ้ตเข้าใต้เตียงยิกๆ แต่แล้วเสียงน้ำซู่ๆ ก็ดังแว่วมาจากห้องน้ำ
ชนะชัยส่ายหัวระอา รู้ทันเจ้าลูกชายตัวดีเข้าให้แล้ว
“ผมเปิดฝักบัวทิ้งไว้หรอกน่า”
คนเป็นลูกแก้ต่าง แต่คนเป็นพ่อหาเชื่อไม่
“แกบังคับแม่หนูนั่นหรือเปล่า”
“เปล่า! เราโตๆ กันแล้วพ่อ!”
เขาทำเป็นขึ้นเสียง เพื่อกลบเกลื่อนความอายที่เกิดจากคำถามของบิดา
“เออ...แล้วไป ทำไมแกชอบหาเรื่องใส่ตัวนะ ปิดปากให้เงียบแล้วกัน แม่แกรู้ขึ้นมา บ้านแตกแน่”
“โธ่...พ่อ ไม่มีอะไรหรอกน่า...” คนเป็นลูกยังค้านเสียงแข็ง แม้แต่ตอนที่บิดาเปิดประตูก้าวออกไปแล้ว ใบหน้าเขาก็ยังดูยุ่งเหยิง เขากลับเข้ามาในห้องน้ำ ตีหน้ายุ่งใส่คนที่เปิดน้ำอุ่นใส่อ่างจนไอน้ำขึ้นโขมง
“เปิดน้ำทำไมเนี่ย พ่อรู้หมดเลยว่าเธออยู่นี่”
ริษาหน้าสลด สำนึกในความผิดที่ไม่ได้ตั้งใจ
“ขอโทษค่ะ ก็มันหนาวนี่นา” อ้อมแอ้มบอกเขาแล้วปิดน้ำเสีย
ภากรจะว่าก็กระไร เลยเอื้อมมือไปดึงเอาฝักบัว เปิดน้ำอุ่นเบาๆ แล้วนั่งลงที่ขอบอ่าง “เงยหน้าขึ้น ฉันจะสระผมให้”
“ไม่เอา จะสระเอง” เธอค้าน
“ฉันสระให้นั่นแหละ ถ้าไม่ให้สระผมฉันทำอย่างอื่นแน่”
พอถูกขู่ ริษาก็ทำตามอย่างว่าง่าย เงยหน้าขึ้นเพื่อที่เขาจะได้สระผมได้อย่างถนัด ไม่รู้ว่าอะไรเข้าสิงเขานะ แต่สระผมก็ดีกว่าทำอย่างอื่นนั่นแหละ
“จะไม่ทำ แบบนั้น แล้วใช่ไหมคะ”
“อือ...พ่อเพิ่งกลับมา คงหิว เธอรีบอาบน้ำแล้วลงไปดูในครัวให้หน่อยแล้วกัน”
“ค่ะ” รับคำแล้วแอบยิ้ม วันนี้เธอรอดแฮะ ต้องขอบคุณคุณท่านสินะ
“อย่าลืมไปเลิกกับไอ้บ้านั่นด้วย”
“เราเพิ่งคบกันจะให้เลิกแล้วเหรอ คนดีๆ หายากนะคะคุณกร”
ภากรเม้มปากแน่น แรงที่ขยี้ขยำแชมพูกับผมหล่อนเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ
“อ๊า...เจ็บ! เบาๆ สิคะ นี่หัวคนนะ”
“ก็อยากพูดมากทำไม ฉันสั่งอะไรก็ทำสิ โธ่เว้ย! อาบเองสระเองเถอะ รำคาญ!” ร้องบอกว่ารำคาญแล้วเผ่นออกนอกห้องน้ำ เชื่อเถอะว่าถ้ามีเวลาอีกสักหน่อยละก็ ริษาไม่รอดมือเขาแน่ เขาไม่ชอบทำอะไรรีบๆ ถ้าได้เริ่มกับหล่อน เขาก็อยากสนุกด้วยกันยันเช้า แค่ครั้งสองครั้ง มันไม่พอหรอก ไม่พอ!
- ผู้เขียน
