EP 4/5 ล้างกลิ่นวอดก้า NC
1259 คำ
เขายังทำอยู่เช่นนั้นซ้ำๆ ลงโทษเธอด้วยรสชาติแห่งราคะเพียงภายนอกที่ร้อนแรงจนเธอลุ่มหลง เธอมองตัวเองในกระจกแล้วได้แต่ปลดปลง หัวหูยุ่งเหยิง เครื่องสำอางบางส่วนเปรอะเปื้อนใบหน้า พุ่มทรวงทั้งสองไร้อาภรณ์หุ้มห่อ สองมือจับขอบประตูห้องน้ำ ขาสองข้างพาดไว้ที่บ่าเขา ในขณะที่เขาซุกหน้าเข้าหาหว่างขาของเธอ
เธอเหมือนผู้หญิงคนอื่นในตอนนี้ มิใช่ยุริญดาคนเดิม ดวงตาเธอเริ่มหวานเยิ้ม เนื้อตัวมันวาวด้วยหยาดเหงื่อ ริมฝีปากเผยออ้า ดวงตาก็ปรือหวานฉ่ำ เธอไม่ชินกับผู้หญิงคนนี้เลย หล่อนน่ากลัวนะ หล่อนกำลังจะทำให้เธอเสียคน แต่เธอชอบจัง ชอบผู้หญิงเซ็กซี่คนนี้เหลือเกิน
“อ๊า...พี่...พี่แทน!!”
สองมือที่จับขอบประตูไว้ ได้จับมันแน่นหนึบจนมือสั่นแรง เธอเสร็จสมอีกคราแล้ว เสร็จสมเพราะปากและลิ้นของแทนไท ความสุขพุ่งสูงเกินกว่าจะทนไหว แม้ยามที่เขาพาเธอลงมายืนบนพื้นได้ ความสุขอันรุนแรงนั้นก็ยังอยู่ แทนไทยิ้มเยาะเธออย่างผู้ชนะ จับพลิกร่างเธอเข้าหากระจกเงา มือเขาลูบไล้ที่เส้นผมอันยุ่งเหยิง
“เห็นตัวเองไหม เธอเซ็กซี่เป็นบ้าเลย”
ยุริญดายืนหอบ เธอเหนื่อยเหมือนเพิ่งไปวิ่งมาสักร้อยกิโลฯ แทนไทจับศีรษะเธอให้เอียงเล็กน้อย ก่อนจะพาปากไปคลอเคลียใกล้ติ่งหูของเธออีกครา เขาวางปากกับลำคอขาว ก่อนจะกดจูบลงไป จูบเน้นๆ ดูดดึงผิวเนื้อตรงลำคอของเธอแรงๆ
“อ๊ะ! เจ็บ! พี่...มันเจ็บนะ”
“ชู่ว์...ฝากรักไว้หน่อย เธอมันยัยแม่มด เธอชอบยั่วฉันด้วยดวงตาใสซื่อ พอฉันทำให้เธอมีความสุข เธอก็หาทางชิ่งหนี”
“ก็พี่...มาตกหลุมพรางฉัน...ทำไม อื้อ...พอนะ บอกให้พอไงเล่า เดี๋ยวมันเป็นรอย พี่แทน!”
แทนไทไม่ฟังเสียง เขาดูดดึงผิวเนื้อที่ลำคอหล่อน ดูดอยู่นานเป็นนาทีก็ไม่ยอมปล่อย
ยุริญดากัดฟันแน่น บอกแล้วไม่ฟังอย่างนั้นหรือ ได้...ได้สิ!
แล้วมือน้อยของแม่ตัวแสบก็เลื่อนไปข้างหลัง ปัดป่ายหาเข็มขัดเขาแล้วล้วงมือเข้าไปในเป้ากางเกง!
“โอ้ว...จะทำบ้าอะไรอีก” เขาท้วงเสียงขรม
“ก็พี่แกล้งฉันทำไม บอกว่าอย่าดูดๆ”
“ก็ฉันชอบ อ๊าก!!! เจ็บๆๆ พอ! เอามือออกนะยุ เอาออก อ๊า!!!”
ยุริญดาได้ทียิ้มเย้ยบ้าง เธอยังกำท่อนลำของเขาอยู่ในเป้ากางเกง มันนุ่มหยุ่นเมื่อไร้พิษสง เธอบีบมันซ้ำๆ ทั้งกำมันแน่นจนเจ้าของเริ่มหน้าแดงหน้าเขียว
“เอาปากออกไปจากคอฉัน!”
เขายกมือยอมแพ้ ก่อนที่ยุริญดาจะจับแทนน้อยหักเป็นสองท่อน หล่อนยอมเอามือออกจากเป้ากางเกงแต่โดยดี ให้ตายเถอะ ไม่เคยเจออย่างหล่อนสักคน ผู้หญิงบ้าอะไรไม่รู้ เกินจะรับมือจริงๆ
แม่ตัวแสบลอบยิ้มสมใจ มือที่เพิ่งเอาออกจากเป้ากางเกงได้ยื่นไปที่ก๊อกน้ำ ขัดๆ ถูๆ จนหนำใจก่อนพามือชื้นๆ มาสางผมอันยุ่งเหยิง แทนไทยังวนเวียนอยู่กับร่างเธอ พอเธอจัดแต่งทรงผมพอให้ดูได้ เขาก็จับร่างเธอหันไปหา ก่อนจะใช้ผ้าเช็ดหน้าลายตาราง ซับเหงื่อบนใบหน้าให้ อย่าได้คิดว่าเขาจะทะนุถนอม บอกเลยว่าถ้าลูกตาไม่ได้อยู่ในเบ้าละก็ ป่านนี้มันคงหลุดกระเด็นไปแล้ว
พรืด...
เสียงผ้าผืนนุ่มลากถูที่ใต้ตาของยุริญดา หญิงสาวพยายามเม้มปากกลั้นความเจ็บ แต่กระนั้นก็อดไม่ไหว
“หนังคนนะพี่ไม่ใช่หนังควาย ทำเบาๆ หน่อยได้ไหม เกือบละ เกือบจะดี เกือบจะเป็นสุภาพบุรุษแล้วเนี่ย”
แทนไทไม่หือไม่อือ ยิ่งยุริญดาบ่นว่า เขาก็ยิ่งถูแก้มหล่อนแรงขึ้นอีก
“อ๊า! เจ็บนะโว้ย!”
“โว้ยกับใครวะ!”
“กับพี่นั่นแหละ! ไม่ต้องเช็ดเลย พอ!”
คนสวยแย่งผ้าเช็ดหน้าไปเช็ดเอง
แทนไทมองท่าทีเง้างอนแล้วเผลอยิ้ม บางจังหวะที่เห็นตัวเองในกระจก ก็ทำเอาหุบยิ้มแทบไม่ทัน บางครั้งยุริญดาก็ทำให้เขาเป็นบ้านะ ไม่รู้จะยิ้มอะไรสิน่า
“พอใจแล้วสิ”
เธอถามกึ่งประชด เห็นรอยยิ้มราวกับผู้ชนะของแทนไทแล้วหมั่นไส้
“อาฮะ เธอ...ไม่เหมือนใครดี”
“แน่นอน ฉันสะอาดไง แถมฟรีด้วย”
หมับ!
นิ้วแข็งแรงเชยเอาคางมนของแม่คนช่างประชด
“อยากได้อะไรล่ะ บอกสิ เดี๋ยวจัดให้”
“ไม่เอาหรอก ฉันไม่อยากเหมือนผู้หญิงพวกนั้นของพี่ ฉันจะอยู่ไปของฉันแบบนี้แหละ ถ้าพี่อดใจไม่ไหว หลวมตัวจิ้มฉันเมื่อไหร่ ฉันคงได้ทะเบียนสมรสมานอนกอด”
“โอ้ว...ปกติเธอก็น่ากลัวอยู่แล้วนะยุ พอพูดเรื่องทะเบียนสมรสขึ้นมานี่น่ากลัวโคตรๆ เลย”
“พี่แทน!”
แทนไทหลุดเสียงหัวเราะเมื่อเห็นท่าทีฮึดฮัดขัดใจของยุริญดา สองมือเขาเลยได้เลื่อนไปหาแก้มบาง เกลี่ยแก้มเนียนด้วยสองมืออุ่นๆ ไม่มีเสียงใดหลุดออกจากปากของพวกเขา มีเพียงเสียงลมหายใจเข้าออกที่ดังสอดประสาน กับดวงตาวับวาวสองคู่ที่จดจ้องกันนิ่งๆ อยู่เป็นนาน
แล้วก็เป็นแทนไทที่อดใจไม่ไหว โน้มหน้าลงไปเพื่อจุมพิตตีตรา ยามที่ริมฝีปากเขาขยับเคลื่อนไหว ยามที่ลิ้นร้อนๆ ตวัดไล้ในโพรงปาก ก็เหมือนว่ามันจะกวาดเอาวอดก้าอุ่นๆ ออกไปจากปากของยุริญดาด้วย
“...พะ...พอ พอได้ไหม”
“อีกทียุ ยังมีกลิ่นวอดก้าอยู่เลย”
ยุริญดามุ่นคิ้วไม่เข้าใจ แต่พอเขาประกบปากลงมาอีกครา เธอก็สอดแขนโอบรอบคอเขา แล้วส่งเรียวลิ้นต่อสู้กับอีกฝ่ายอย่างดูดดื่มรุนแรง อย่ามาล่อหลอกได้ไหม อย่ามาอ่อยกันนะพี่แทน จูบมาจูบกลับ ไม่โกงนะคะ
“อืม..เธอนี่...ไม่ยอมกันเลยจริงๆ”
พวงแก้มของยุริญดาร้อนผ่าวเมื่อถูกล้อ เธอไม่ได้หลบสายตา แต่จดจ้องใบหน้าของแทนไทตาไม่กะพริบ
“มองอะไร”
“มองไม่ได้เหรอ พี่หล่อฉันก็มองไง ความจริง...ใครหล่อฉันก็มองหมดแหละ”
เสียงจิ๊จ๊ะรำคาญใจเล็ดลอดจากริมฝีปากคมของฝ่ายชาย เขาไม่ชอบใจที่หล่อนพูดแบบนั้น
“ต้องทำยังไงถึงจะเลิกมองล่ะ”
“อ๊ะๆ หึงหรือคะคุณพี่”
“หึงกับผีน่ะสิ อย่ามากล่าวหา”
“เชอะ!”
แม่ตัวแสบเบ้ปากใส่คนปากแข็ง เธอจัดเสื้อผ้าหน้าผมให้เรียบร้อย ยัดผ้าเช็ดหน้าผืนนุ่มใส่มือเขาแล้วเปิดประตูออกมา สวรรค์ช่างเข้าข้าง เมื่อไม่มีใครอยู่แถวนี้ให้เธอได้อับอายเพราะก้าวออกมาจากห้องน้ำชาย
“รอด้วยสิ”
“ไม่รอ ไม่ต้องตามมานะ รำคาญ”
แม้ปากบอกว่ารำคาญ แต่ตอนที่เขาตามมาทันแล้ววาดแขนโอบเอวที่ด้านหลัง ยุริญดาก็แอบยิ้มกริ่ม เขาไม่ได้เอ่ยปากเถียง ไม่ส่งเสียงใดๆ แค่ทำตัวติดกับเธอราวกับเจ้ากรรมนายเวรเท่านั้น พี่แทนนะพี่แทน ไหนบอกไม่หวงไม่หึงไง ไม่จริง!!!
- ผู้เขียน
