บทที่ 8

1061 คำ

“พี่นางเก่งจังเลยค่ะ” เด็กสาวเอ่ยชมไม่ขาดปากหลังจากรับเอาพวงมาลัยที่เมียนายส่งมาให้ ยิ่งได้รู้จักเธอก็ยิ่งรู้สึกชอบอีกฝ่าย เพราะนอกจากจะใจดีแล้วยังเป็นคนน่ารัก จะมีก็แต่นายที่ดูเหมือนจะไม่ชอบ ทั้ง ๆ ที่เมียออกจะสวยน่ารัก แถมยังเก่งรอบด้านออกขนาดนี้ “ถ้าสองชอบไว้ครั้งหน้าเดี๋ยวพี่สอนให้” ความใจดีของหญิงสาวทำให้ใครหลาย ๆ คนเริ่มชอบเธอ ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่คณานางค์อยากจะให้เป็นไป เธออยากอยู่ที่นี่อย่างสงบสุข ไม่อยากมีปัญหาไม่ว่าจะกับใคร “สัญญานะคะ หนูอยากทำเป็น จะได้ทำไปให้เจ๊หงส์ที่ตลาดช่วยขายให้” คณานางค์ยิ้มกับคำบอกกล่าวที่ได้ยิน เด็กคนนี้เป็นคนใฝ่ดี ซ้ำยังขยันไม่งอมืองอเท้า นั่นทำให้เธอคิดถึงตัวเองในครั้งที่ยังเป็นเด็กตัวเท่ากัน จำได้ว่าเธอกับแม่ลำบากมากก่อนที่พ่อจะตามเจอ แต่มันเป็นความลำบากที่เต็มไปด้วยความสุขซึ่งเอาอะไรมาแลกก็ไม่ยอม “สัญญาจ้ะ” หญิงสาวรับคำพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะเริ่มต้นร้อยพวงที่สองอย่างตั้งใจ เพราะรับปากกับป้าเยาว์ที่บ้านใหญ่ไว้ว่าจะร้อยให้ เพราะทนฟังคำต่อว่าของพ่อไม่ไหวจิณจึงพาแม่ตัวดีนั่งรถออกมาฝากท้องที่โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งตามคำแนะนำของผู้เป็นพ่อ ที่ก็ไม่รู้ว่าแอบไปสืบเสาะหาข้อมูลมาจากที่ไหน ท่านให้เหตุผลแค่ว่าโรงพยาบาลนี้เป็นโรงพยาบาลที่ดี ซึ่งเขาก็ไม่ได้ว่าอะไร ออกจะเห็นด้วยเพราะความปลอดภัยของลูกคือสิ่งที่จำเป็น “คุณพ่อดูตรงนี้นะคะ เห็นหัวใจน้องไหมคะ เต้นแรงเชียวค่ะ” เป็นครั้งแรกในรอบหลายวันจริง ๆ ที่คณานางค์มีโอกาสได้เห็นคนข้างกายยิ้ม แต่ไม่นานก็หายไปเมื่อเขาหันมาสบตากับเธอเข้าโดยบังเอิญ “ช่วงนี้คุณแม่อาจจะเหนื่อยง่ายหน่อยนะคะ เดี๋ยวหมอจะจัดยาบำรุงกับยาแก้แพ้ไปให้ ยาแก้แพ้ให้ทานเฉพาะที่เกิดอาการแพ้ท้องเท่านั้นนะคะ” ทั้งสองกล่าวขอบคุณเพียงสั้น ๆ ก่อนจะลากันกลับ โดยระหว่างทางพ่อของลูกเลือกที่จะเลี้ยวเข้าไปห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง “พ่อสั่งให้ฉันพาเธอมาซื้อเสื้อผ้าใหม่ นี่เงิน อยากได้อะไรก็ไปซื้อ อีกชั่วโมงมาเจอกันตรงนี้เข้าใจไหม” เขาให้คำอธิบายเพียงสั้น ๆ ก่อนจะส่งสายตาสั่งให้เธอลงไปจากรถโดยที่เขาไม่ได้คิดที่จะลงไปด้วยกัน “ค่ะ” “อย่าสายแม้แต่นาทีเดียว ไม่งั้นฉันจะทิ้งเธอไว้ที่นี่ เข้าใจที่สั่งไหม” คนใจร้ายพูดทิ้งท้ายเอาไว้ ก่อนที่เขาจะขับรถจากไปทันทีที่เธอก้าวขาลงจากรถ ซึ่งเธอก็ไม่กล้าพอที่จะถามว่าจุดหมายของเขาคือที่ไหน หลังจากเดินสำรวจอยู่สักพักคณานางค์ก็ได้ชุดคลุมท้องมาสามชุดกับชุดชั้นในตัวใหม่ เธอพยายามเลือกเอาตัวที่ราคาพอรับได้เท่านั้น ตัวแพง ๆ ที่แม้จะชอบแต่ก็ไม่คิดที่จะแตะต้อง เพราะสำนึกอยู่เสมอว่าเงินทุกบาทที่ถืออยู่ไม่ใช่ของตน สิ่งไหนประหยัดได้ควรประหยัด หญิงสาวคิดก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นชุดเดรสชุดหนึ่งเข้า มันทำให้เธอคิดถึงเด็กสองขึ้นมา เด็กคนนั้นช่วยเหลือเธอแทบจะทุกอย่างตลอดหลายวันที่ผ่านมา สุดท้ายจึงตัดสินใจซื้อไปฝาก อย่างน้อยก็แทนคำขอบคุณในน้ำใจที่อีกฝ่ายมอบให้ พอครบชั่วโมงเธอก็มายืนรออยู่ที่เดิมที่ถูกไล่ลงจากรถ ซึ่งก็เป็นเวลาเดียวกันกับที่พ่อของลูกขับรถกลับมารับกันพอดี เขาไม่ได้พูดหรือถามอะไรนอกจากปรายตามองถุงในมือของเธอเท่านั้น ซึ่งเธอเองก็เลือกที่จะเงียบจนกระทั่งถึงบ้าน “พี่นาง น้องเป็นยังไงบ้างคะ” เป็นเด็กสองที่ถามเมื่อพบหน้า “แข็งแรงดีจ้ะ ส่วนนี่พี่เห็นว่ามันสวยดีเลยซื้อมาฝากสอง” เด็กสาวทั้งตื่นเต้นและดีใจไม่น้อย เพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะมีของฝากมามอบให้ ยิ่งเมื่อได้เห็นว่าของข้างในถุงนั้นเป็นอะไรก็ยิ่งดีใจเข้าไปใหญ่ “สวยจังเลยค่ะ พี่นางยกให้สองจริง ๆ เหรอคะ” อีกฝ่ายถามย้ำ เหมือนไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองจะได้ชุดสวย ๆ มาไว้ใส่ฟรี ๆ จากอีกคน “จริงสิ พี่ว่าสองใส่แล้วต้องสวยมากแน่ ๆ” “ขอบคุณนะคะพี่นาง” ภาพความสนิทสนมของทั้งคู่ไม่อาจรอดพ้นสายตาของจิณไปได้ เขาได้แต่ลอบมองรอยยิ้มอ่อนหวานอยู่ห่าง ๆ ก่อนจะรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมายามเมื่อคิดขึ้นมาได้ว่าหล่อนมักจะมอบรอยยิ้มแบบนี้ให้ทุกคนเสมอ ยกเว้นก็แต่เขาที่ชอบทำหน้าอมทุกข์ใส่ หล่อนควรเอาใจเขาให้มาก ๆ สิถึงจะถูก หลังจากอยู่ทานข้าวเย็นที่บ้านใหญ่คณานางค์ก็ถูกลากกลับบ้านในทันที หญิงสาวปลีกตัวเอาของที่ซื้อมาวันนี้ขึ้นมาเก็บที่ห้อง ก่อนจะเข้าไปอาบน้ำและกลับออกมานั่งสวดมนต์ที่เตียงเหมือนที่ทำเป็นประจำก่อนนอน กระทั่งทุกอย่างเสร็จสิ้นเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น “คุณจิณ” เป็นเจ้าของบ้านที่ยืนหน้านิ่งรออยู่ที่ประตูหน้าห้อง “พ่อให้มาบอกว่าพรุ่งนี้ให้พาเธอไปวัดด้วย หกโมงเช้าจะให้คนมารับที่หน้าบ้าน” ถ้าจะพูดให้ถูกคือเธอขอป้าเยาว์ไปวัดด้วยมากกว่า “ค่ะ” “แล้วนี่ทำอะไรอยู่” “นางกำลังจะเข้านอนค่ะ” สองทุ่มพอดิบพอดี ไม่รู้จะอนามัยจัดไปไหน แต่พอสำนึกได้ว่าหล่อนกำลังท้องเขาจึงไม่ได้ต่อว่าอะไร

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more