หลังจมอยู่กับความปวดร้าวได้ไม่นานคณานางค์ก็ถูกเรียกมาที่บ้านใหญ่ ราวกับเจ้าของบ้านจะรู้ว่าเวลานี้เธอไม่อยากอยู่คนเดียว
“มานั่งตรงนี้สิหนู” เกษมเอ่ยขึ้นทันทีที่พบหน้า ยอมรับว่าท่านเป็นกังวลไม่น้อยกับเรื่องที่ได้รู้จึงให้คนไปตามตัวลูกสะใภ้มาหา
และก็เหมือนจะเป็นอย่างที่คิด การมาของคนรักลูกชายส่งผลต่อทุกคนจริง ๆ
“ค่ะท่าน”
“ยังเรียกท่านอยู่อีก หนูควรเรียกฉันว่าพ่อเหมือนเจ้าจิณได้แล้วนะ ไหนเรียกสิ” ความเมตตาที่อีกฝ่ายมีให้นั้นทำให้คณานางค์ซึ้งใจอย่างถึงที่สุด มันทำให้เธอวางใจที่จะเรียกท่านว่าพ่อตามที่ต้องการ
“ค่ะ คุณพ่อ”
“เรียกบ่อย ๆ นะจะได้ชินปาก ต่อไปนี้ก็ให้ถือเสียว่าหนูคือลูกสาวของฉันอีกคนก็แล้วกันนะ ขาดเหลืออะไรก็บอก ไม่ต้องเกรงใจ” คำพูดนั้นทำให้คนฟังน้ำตาไหลเมื่อได้ยิน ก่อนที่เธอจะหันไปเห็นหนังสือเล่มหนึ่งวางอยู่ถึงได้
