ในยามค่ำคืนที่เงียบสงบ หลี่หยุนฟางนอนอยู่เบื้องล่างโดยมีเฉินเซียนคร่อมทับร่างอรชรอยู่ด้านบน
แววตาของเขาเต็มไปด้วยความปรารถนา หญิงสาวไม่ได้หลบสายตา เธอเลื่อนมือไปประคองใบหน้าของเขาเอาไว้ด้วยมือเล็กๆ ทั้งสองข้าง ลูบไล้แก้มของเขาอย่างแผ่วเบา พร้อมกับจ้องนัยน์ตาสีดำที่พร้อมจะเผด็จศึก
เขาค่อยๆ โน้มใบหน้าลงไปหาที่ริมฝีปากที่เผยอรอรับ ลิ้นหนาไล่ต้อนเกี่ยวกระหวัดเรียวลิ้นของอีกฝ่ายด้วยสัญชาตญาณที่มี หลี่หยุนฟางพยายามที่จะไม่แสดงประสบการณ์ของตนเองออกไปมากนัก เธอตอบสนองเขาอย่างไร้เดียงสา เพื่อให้อีกฝ่ายรู้สึกภูมิใจที่เป็นฝ่ายที่ชำนาญกว่า
สักพักริมฝีปากหนาก็ถอนจูบออกไป แล้วจ้องมองเธอด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสับสน
“วันนั้นคุณจูบได้ดีกว่านี้ ไม่ต้องเขินอายผมหรอก”
เมื่อเขาพูดอย่างนั้นหลี่หยุนฟางจึงเป็นฝ่ายโอบกอดคอของเขาแล้วดึงโน้มลงมาหาตนเอง
ปลายลิ้นเรียวสอดเข้าไปเกี่ยวปลายลิ้นหนาชื้นในโพรงปาก ตว
