“ละ ลัน…” หัวใจดวงน้อยเต้นโครมครามแทบเป็นจังหวะเมื่อท่อนแขนแกร่งโอบแผ่นหลังของเธอแน่นขึ้น ไม่รู้ว่าจะตื่นเต้นหรือตกใจกับส่วนไหนก่อนระหว่างช่วงล่างที่กำลังถูกฝ่ามือหนาบีบเคล้นกับปราการชิ้นบนที่ถูกนิ้วยาวเหยียดเกี่ยวตะขอบราจนมันหลุดออกจากกัน
“ตื่นเต้นเหรอครับ?” คนถูกถามกัดริมฝีปากของตัวเองเบาๆ พร้อมกับส่ายหน้ารัวแทนคำตอบ
แต่ถามว่าอีกฝ่ายยอมจบไหม รอยยิ้มที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้าคมคาย เป็นคำตอบว่าเขาไม่จบและไม่ได้เชื่อคำพูดของเธอเลย
“แปลว่าถ้าผมถอดเสื้อผ้าของฟ่างออกทั้งหมด ฟ่างก็ไม่ตื่นเต้นอยู่แล้วถูกไหมครับ”
“มันดึกแล้วนะ มันไม่ใช่เวลาที่จะ…”
“สำหรับผมเวลามันไม่ใช่ปัญหานะครับ”
“ลัน…”
“ก็ถ้าฟ่างจะย้ำถึงความมั่นใจของตัวเองว่าไม่มีทางท้องลูกของผมเด็ดขาด ผมก็จะย้ำสถานะของผมกับฟ่างเหมือนกัน”
“ละ ลัน… เมื่อกี้ลูกน้องของลันยังวนเวียนอยู่ตรงนี้อยู่เลยนะ ลันจะทำแบบนี้ไม่ได้”
“เชื่อใจผมนะว่าผมไม่
