“อ๊ะ!” ความเย็นจากแก้วน้ำดื่มเลื่อนมากระทบแก้มเนียนส่งผลให้คนที่นั่งเหม่อสะดุ้งออกมาก่อนที่ตากลมใสจะหันมองเจ้าของการกระทำ
“ลัน แกล้งกันเหรอคะ”
“ผมเรียกฟ่างหลายครั้งแล้วนะ แต่ฟ่างไม่สนใจผมเลย”
“เหรอคะ…” กวาดสายตามองใบหน้าคมคายที่อยู่ในระยะประชิดก่อนจะยกมือขึ้นลูบใบหน้าของตัวเองเบาๆ
“มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า ฟ่างบอกผม คุยกับผมได้นะ” จากแก้วเย็นๆ ที่ทำให้สะดุ้ง ถูกแทนที่ด้วยฝ่ามืออุ่นๆ ที่เลื่อนเข้ามาประคองแก้มแทน
“เปล่าค่ะ คิดเรื่องงานนิดหน่อย”
“งานมีปัญหาเหรอครับ”
“เปล่าค่ะ เจองานยาก เลยกลัวว่าจะทำออกมาได้ไม่ดีมากกว่า”
“มีอะไรให้ผมช่วยไหม”
“ช่วยแบบไหนเหรอคะ?” ข้าวฟ่างเอียงคอมองขณะสบตา เธอกำลังใช้จังหวะนี้มองลึกเข้าไปในตาของเขา เผื่อจะเห็นตัวตนที่เขาไม่อยากให้เห็น เห็นมุมมองแย่ๆ ที่เขาเก็บซ่อนมันไว้ ไม่ใช่มุมอบอุ่น สุภาพแบบที่เขากำลังทำมันต่อหน้าเธอ
“ผมช่วยเป็นคู่ซ้อมให้ฟ่างได
