ให้เวลาสามวัน
1291 คำ
“คะ คุณไม่ได้ป้องกัน?”
“ผมปล่อยในตัวคุณ”
ข้าวฟ่างแทบอยากจะกรีดร้องออกมาให้สุดเสียง ร่างแบบบาง ทั้งผิวและหุ่นสวยสมกับเป็นนางแบบหมุนกลับในแบบที่หันหลังให้เขา ขณะที่สมองกำลังประมวลอะไรหลายๆ อย่างจนมันหนักอึ้ง ทว่ามุมปากของอีกฝ่ายกลับยกยิ้ม สายตากวาดมองคนตัวเล็กจากทางด้านหลัง
คนอื่นอาจจะเชื่อในเรื่องของความบังเอิญ แต่ยกเว้นเขา ผู้ชายที่ชื่ออลัน ทุกอย่างในโลกใบนี้ไม่มีความบังเอิญ มีแต่ความตั้งใจ
“จะไปไหน” ถามทันทีที่คนเบือนหน้าหนีในตอนแรกหมุนตัวกลับ ฝ่ามือเกือบแตะลงบนต้นแขนขาวแต่ดีที่ยั้งมือเอาไว้ได้ทัน
ดวงตาคมกริบทิ้งมองใบหน้าสะสวยในเวลาต่อมา
“เอาเป็นว่าฉันจะจัดการทุกอย่างเอง”
“ยังไงครับ”
“ก็ถือซะว่าระหว่างเรามันเป็นแค่เซ็กซ์ ส่วนเรื่องท้องคุณไม่ต้องห่วง เดี๋ยวฉันจัดการตัวเอง”
“จัดการยังไง” นางแบบสาวสบตากับคนถาม ลมหายใจเข้าออกเริ่มแรงขึ้นเมื่อต้องมายืนอธิบายในเรื่องที่ไม่อยากจะคุย
“ฉันโตแล้วค่ะ หายาคุมฉุกเฉินกินป้องกันได้”
“แล้วคุณรู้ไหมครับว่ามันไม่ได้ป้องกันได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ เพราะฉะนั้นก็แปลว่าคุณมีสิทธิ์ที่จะท้องลูกของผม” บอกออกมาพร้อมกับทิ้งสายตาลงมองต่ำ
“ฉันคงไม่โชคร้ายขนาดนั้นมั้งคะ”
“คุณใจร้ายนะครับที่มองว่าลูกของผมเป็นเรื่องที่โชคร้ายสำหรับคุณ”
“แล้วคุณจะเอายังไง สามล้านที่คุณอยากได้ฉันไม่มีให้คุณหรอก แล้วอีกอย่าง… การที่คุณมีอะไรกับฉัน คนที่เสียหายมันก็คือฉัน คุณไม่ควรเรียกร้องอะไรด้วยซ้ำ”
“แล้วถ้าผมบอกว่าการที่คุณมีอะไรกับผม มันก็เป็นเรื่องที่โชคดีของคุณเหมือนกันล่ะ”
“เดี๋ยวนะ” ฝ่ามือเรียวยกขึ้นห้าม นี่ถือว่าเป็นเรื่องบ้าบอมากที่สุดที่เคยเจอมาเลย
“คือฉันเมาค่ะ เมื่อคืนฉันเมามาก เมาจนจำอะไรไม่ได้ และฉันก็ไม่รู้ด้วยว่าคุณเป็นใคร เราไม่รู้จักกัน และฉันก็ไม่รู้ด้วยว่าการนอนกับคุณมันมีดีอะไร” ข้าวฟ่างสูดลมหายใจเข้าปอดหนักๆ ทำไมมีความรู้สึกว่าผู้ชายตรงหน้าเจ้าเล่ห์มาก ใบหน้าหล่อเหลาเรียบเฉยราวกับคนไร้ความรู้สึกทำให้ยากเกินกว่าจะอ่านคนอย่างเขาออก
ไม่เข้าใจอารมณ์ ไม่เข้าใจความรู้สึก ไม่เข้าใจอะไรสักอย่างเลย!
“ผมไม่เอาเงินสามล้านแล้วก็ได้” พอได้ยินแบบนั้น นางแบบสาวทำตาโตทันที
“โอเคค่ะ แปลว่าคุณ…”
“แต่ผมมีข้อเสนออื่นให้คุณนะ” สีหน้าที่กำลังจะหลุดความสบายใจถูกเจือไว้ด้วยความผิดหวังอีกครั้งก่อนที่เรียวปากเอิบอิ่มจะขยับถามออกมา
“ข้อเสนออะไร”
“ผมไม่เอาเงินสามล้านจากคุณ แต่คุณต้องอยู่กับผมสามเดือน จนกว่าผมจะมั่นใจว่าประจำเดือนของคุณไม่ขาด ท้องของคุณไม่โต คุณไม่เอาลูกของผมติดท้องไป”
“แล้วถ้าฉันไม่ตกลงล่ะ”
“ผมไม่อยากเป็นคนใจร้ายในสายตาคุณนะ ผมอยากให้คุณรับข้อเสนอของผม เราควรตกลงกันดีๆ”
“คุณรู้จักฉันหรือเปล่า คุณรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร แล้วรู้ไหมว่าฉันไม่สามารถอยู่กับผู้ชายคนไหนได้ทั้งนั้น ถ้าคนอื่นรู้เข้าฉันจะเป็นยังไง”
“แปลว่าคุณจะยอมอยู่กับผมสามเดือน แต่ไม่อยากให้คนอื่นรู้เรื่องของเราใช่ไหมครับ”
“แล้วถ้าฉันไม่ตกลงล่ะ?” ถามพร้อมกับสบตาอีกฝ่ายตรงๆ เชื่อเถอะ เป็นใครก็คงไม่ยอมง่ายๆ แน่ๆ แค่ในคืนวันเกิดที่สนุกสุดเหวี่ยง ตื่นขึ้นมากลับพบว่าตัวเองอยู่บนเตียงกับใครก็ไม่รู้ เสียตัวก็มากเกินพอ ต้องไปทำตามข้อเสนอที่เขาเรียกร้องอีก มันไม่น่าจะได้จริงๆ
“ผมบอกแล้วว่าผมไม่อยากใจร้ายกับคุณ”
“คุณจะทำอะไรฉัน?”
“ผมทำให้คุณไม่มีงานได้นะ ถือว่าลงโทษในความดื้อของคุณ”
“ดื้อ? ฉันน่ะเหรอที่ดื้อ!”
“ผมให้เวลาฟ่างสามวัน ไปเก็บของให้เรียบร้อย แล้วเราจะย้ายมาอยู่ที่นี่ด้วยกัน” ชื่อของเธอที่หลุดออกมาจากปากของเขายิ่งทำให้นางแบบสาวเข้าใจว่าเขารู้จักเธอจริงๆ
“คุณเป็นใคร แล้วคุณทำแบบนี้กับฉันทำไม”
“ฟ่างนั่นแหละที่เป็นฝ่ายเริ่ม”
“ฉันอาจจะเริ่มเพราะความเมาไง ฉันเมา ฉันไม่มีสติ ฉันจำอะไรไม่ได้”
“แต่พอเมาแล้วฟ่างมามีอะไรกับผมไง ในเมื่ออะไรๆ มันก็เกิดขึ้นแล้ว เราก็ควรยอมรับมันไม่ใช่เหรอครับ”
“ฉันว่าเราคุยกันไม่รู้เรื่องแล้วนะ ฉันว่าเราควรเลิกคุย” นางแบบสาวกัดฟันแน่น กลั้นใจเดินผ่านคนตัวสูงไปคว้าเสื้อผ้าของตัวเองที่ถูกเก็บอย่างเป็นระเบียบกลับมาสวมใส่
ทั้งที่เธออ่ะเมา และคนเมาอย่างเธอคงทำอะไรแบบนี้ไม่ได้แน่ๆ เสื้อผ้าทุกชิ้นไม่ว่าจะเป็นชิ้นเล็กหรือชิ้นน้อย ถูกเก็บอย่างเป็นระเบียบ
ถ้าไม่ใช่เธอก็ต้องเป็นเขา นั่นก็แปลว่าเขามีสติทุกอย่าง แต่เลือกที่จะปล่อยเลยตามเลยสินะ แบบนี้เขาเรียกจงใจชัดๆ
“คุณจะกลับก่อนก็ได้ คุณจะมีเวลาเก็บของสามวันตามที่ผมให้ ครบกำหนดเมื่อไหร่ผมจะไปรับฟ่างด้วยตัวเอง”
“หึ!” มุมปากบางผุดรอยยิ้มจางๆ ก่อนจะตวัดสายตากลับไปมอง เอาจริงๆ ถ้าเธอไม่ยอมเขาก็ทำอะไรเธอไม่ได้อยู่แล้วไหม เขาเป็นใครถึงคิดจะมาบังคับให้เธอทำอะไรก็ได้ มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้นหรอก
“แล้วเจอกันนะครับ เดี๋ยวจะมีคนไปส่งคุณที่คอนโดเอง”
“ไม่ต้อง”
“ถ้าคุณสงสัยอะไรหรือมีปัญหาตรงไหนที่อยากถามผม เบอร์โทรของผมอยู่ในโทรศัพท์ของคุณ ผมรอรับสายฟ่างตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง”
“นี่คุณแอบใช้โทรศัพท์ฉันเหรอคะ” ชักสีหน้าออกไปอย่างไม่ชอบใจ โทรศัพท์มือถือเป็นของส่วนตัว และไม่ว่าอะไรก็ตามแต่ที่มันเป็นของของเธอเขาไม่ควรเข้ามายุ่งตั้งแต่แรก
“ผมแค่เมมเบอร์ของผมไว้ให้คุณ”
“แล้วฉันบอกตอนไหนว่าฉันอยากได้”
“เถอะครับ ผมเชื่อว่าคุณจะโทรมา” ใบหน้าของคนฟังเบือนออกไปอีกทาง นี่มันเวรกรรมอะไรของเธอ ทำไมต้องมาเจอกับอะไรแบบนี้
ถ้าคิดว่าเธอจะติดต่อกลับมาหาเขาเพราะพิศวาสแล้วล่ะก็ บอกเลยว่าไม่มีทาง ถึงใบหน้าของเขาที่แม้จะมองผ่านๆ ยังเห็นว่าหล่อมากแค่ไหน ไม่ว่าเขาจะเป็นใครมาจากไหนเขาก็ไม่สามารถทำให้เธอมาสยบแทบเท้าเขาได้ทั้งนั้น
เรื่องกลัวว่าเขาจะตามข่มขู่ แบล็คเมล์ หรือตามราวีมันก็ใช่ ถ้ามันเป็นแบบนั้นจริงๆ ก็ค่อยหาทางออกอีกที ถ้าจะให้เธอมายอมเขาง่ายๆ ในตอนนี้ บอกเลยว่าทำไม่ได้จริงๆ
———————-
มีใครเดาถูกไหมคะ ว่าเรื่องนี้จะเดินไปทางไหน นักอ่านเดาถูกไหมไม่รู้ แต่นักเขียนใจสั่นค่ะ 😂😂
๑คอมเมนต์ เท่ากับ ๑ล้านกำลังใจนะคะทุกคน
- ผู้เขียน
