เกิดใหม่อีกครา วานวาสนาไม่ข้องเกี่ยว เล่ม 1 (วายจีนโบราณ)

ตอนที่ 8 ยอมใจอ่อน

นับตั้งแต่วันที่หวังซีซวนได้เจอกับเซี่ยฟาน เขาก็ทดสอบจิตใจและความอดทนของเซี่ยฟานตลอดเวลา เซี่ยฟานนั้นเดิมทีไม่ค่อยมีปากมีเสียงอะไร เวลาโดนหวังซีซวนแกล้ง เขาก็นิ่งเงียบไม่ตอบโต้ ครั้นเจอหวังซีซวนดื้อ เอาแต่ใจ เขาก็ใจเย็นรอคอยและทำหน้าที่ของตนให้สำเร็จ เซี่ยฟานปลอบใจตนเองว่าอย่างน้อยที่นี่ก็ดีกว่ามาก

แต่สิ่งที่เขาคิดกลับเป็นแค่เพียงฉากหนึ่งที่ได้เห็นในเวลานั้น สถานที่เงียบสงบเริ่มกลับมาครึกครื้น เซี่ยฟานได้เห็นคนรุ่นเดียวกันมากมายในสำนัก คุณชายทั้งเจ็ด ลูกศิษย์ คนรับใช้ คนงาน ความวุ่นวายก่อตัวขึ้นอย่างช้า ๆ

แล้ววันหนึ่งเขาก็ได้รู้ว่า ที่นี่ก็ไม่ต่างจากนรกขุมเดิม แต่ตราบใดที่ยังมีลมหายใจ เขาก็มีความหวังอยู่เสมอ เซี่ยฟานเรียนรู้จากสองพี่น้องคู่นั้นว่าต้องทำงานแล้วเก็บหอมรอมริบ จากนั้นไถ่ถอนตัวเอง เขาก็จะได้เป็นอิสระ

เขาอดทนกับความเอาแต่ใจของหวังซีซวนมาได้สองเดือน แล้วก็ได้รู้ว่าหวังซีซวนเป็นคนที่อ่อนแอสุดในบรรดาคุณชายทั้งเจ็ด รวมถึงลูกศิษย์หลายสิบคนของหวังเฉิงเย่

สำนักตระกูลหวังเป็นสถานที่ฝึกวิชาสร้างขึ้นใหม่ เติบโตอย่างรวดเร็วภายในเวลาเพียงแค่สิบปีด้วยฝีมือของหวังเฉิงเย่ แต่ละวันคุณชายและลูกศิษย์ต่างฝึกหนัก เนื้อตัวได้แผลไม่เว้นวัน แต่ก็ยังไม่วายชอบมารังแกหวังซีซวนอยู่เรื่อย

“หวังซีซวน เจ้าน่ะ มีสิทธิ์อะไรถึงไม่ต้องฝึกอย่างพวกข้า” คุณชายหกถามเขาพร้อมง้างมือหมายจะตีหัวของหวังซีซวน

เซี่ยฟานเห็นดังนั้นจึงเอาตัวเข้ามาขวาง

“เจ้านี่ หาเรื่องใส่ตัว?” คุณชายหกตวาดใส่เขาแล้วผลักเซี่ยฟานออกไป กำลังง้างมือทุบหวังซีซวนอีกรอบ เซี่ยฟานลุกขึ้นพยายามวิ่งเข้ามาแต่ถูกมือข้างหนึ่งของคนที่ตัวใหญ่กว่าดึงเอาไว้

“พี่สี่!” เสียงของคุณชายหกดังขึ้น หลบสายตาเขา

“เฮอะ เรื่องแค่นี้ยังจัดการไม่ได้ แล้วจะเอาชนะเจ้าสามได้เช่นไร” คุณชายสี่เยาะเย้ยเขา วันนี้อารมณ์ดีจึงมาดูน้องต่างมารดาทั้งสองคนทะเลาะกัน

“ก็เจ้าทาสนี่มาขวางข้า” เขาพยายามโบ้ยความผิดให้เซี่ยฟาน

“ขวางแล้วอย่างไร แค่ทาสคนเดียว จัดการไม่ได้รึ” คุณชายสี่มองเซี่ยฟานด้วยหางตา

คุณชายหกไม่รอช้า เห็นว่าพี่สี่ของเขาจับตัวเซี่ยฟานเอาไว้ จึงเริ่มลงมือกับหวังซีซวน ไม่อย่างนั้นแล้ว คนที่จะโดนทุบตีคงจะเป็นเขาอย่างแน่นอน

ระบบการปกครองภายในสำนักตระกูลหวังนั้น แตกต่างจากสำนักอื่น ๆ คือ ไม่ว่าจะเป็นบุตรของเขาหรือลูกศิษย์ย่อมมีค่าเท่ากัน แต่ละวันล้วนต้องต่อสู้กันเองเพื่อฝึกฝนอย่างเคร่งครัดและทำคะแนนให้ตนเองอยู่ระดับที่สูงกว่าเดิม คนที่แข็งแกร่งที่สุดย่อมเป็นผู้อยู่รอด

เซี่ยฟานที่เห็นหวังซีซวนโดนทุบตีก็แปลกใจ ตอนอยู่กับเขาดูไม่เหมือนคนที่จะยอมใครง่าย ๆ แต่พอเห็นสภาพของเขาแล้วก็นึกถึงคู่พี่น้องสองคน เซี่ยฟานสะบัดข้อมือให้หลุดจากเงื้อมมือของคุณชายสี่ แล้ววิ่งไปกอดหวังซีซวนเอาไว้ ยอมโดนคนอื่นทำร้ายอีกคราเพื่อปกป้องเจ้าเด็กน้อยเอาแต่ใจ

หลังจากที่คนเหล่านั้นพอใจแล้ว ต่างก็แยกย้ายกันไป เซี่ยฟานนำยามาทาแผลให้หวังซีซวนอย่างอ่อนโยน

“เจ้าเข้ามายุ่งทำไม” เขาทำเสียงฮึดฮัด ในใจเริ่มลังเลว่าเซี่ยฟานไม่เหมือนคนอื่น ๆ แต่ก็ยังไม่อยากยอมรับใครง่าย ๆ เพราะทุกคนที่เข้ามาที่นี่ ย่อมต้องหวังผลประโยชน์ไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง

เซี่ยฟานไม่ตอบอะไร ยังคงทายาให้หวังซีซวนเงียบ ๆ

“เซี่ยฟาน ข้าพูดกับเจ้าอยู่” เสียงเล็ก ๆ เริ่มหงุดหงิด

“ข้ามีหน้าที่ดูแลคุณชายขอรับ”

“แต่ทำแบบนั้น เจ้าจะตายได้นะ” หวังซีซวนสงสัย “ก่อนหน้านี้เกิดเรื่องอะไรกับเจ้ากันแน่”

วันต่อมาเรื่องราวแบบเดิมยังคงเกิดขึ้นวนเวียน ไม่เจอฤทธิ์ของคุณชายหก ก็จะเจอคุณชายรอง หรือไม่ก็คุณชายใหญ่ ชีวิตของหวังซีซวนไม่ง่ายเลย แต่ถึงแม้ว่าเขาจะอ่อนแอที่สุด เขาก็เป็นคนที่ฉลาดที่สุดเช่นกัน

และเมื่อได้เห็นว่าเซี่ยฟานปฏิบัติกับตนเช่นไร เขาก็ยิ่งมั่นใจว่าไม่มีพิษภัย ไม่ได้เป็นคนของใคร ไม่ได้หวังประโยชน์อะไรจากเขา

“เซี่ยฟาน เจ้ามานี่สิ” หวังซีซวนหยิบยาตลับหนึ่งออกมาแล้วทาแผลให้เซี่ยฟาน

“คุณชายทำอะไรหรือขอรับ ข้าทาเองได้” เซี่ยฟานตกใจกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของเขา เด็กน้อยเอาแต่ใจวันนี้ดูเป็นเด็กน้อยที่น่ารักอย่างไรอย่างนั้น

“ข้าจะทายาให้เจ้า อยู่นิ่ง ๆ” เขาแตะยาจากตลับแล้วป้ายบนใบหน้าของเซี่ยฟาน แขน ขา ลำตัวทีละนิด “สภาพเจ้า ดูไม่ได้เลย” หวังซีซวนส่ายหน้าถอนหายใจ ร่างกายของเขาไม่เป็นอะไรมากก็เพราะเซี่ยฟานช่วยเอาไว้

“ขอบคุณขอรับ”

“เซี่ยฟาน ที่ผ่านมา ข้าขอโทษ” หวังซีซวนเอ่ยขึ้น สายตามีความจริงใจซ่อนอยู่

“เรื่องอันใดหรือ” เซี่ยฟานกำลังงุนงงกับคำพูดของเขา แต่ไหนแต่ไรไม่เคยมีใครขอโทษเขาสักครั้ง

“ข้าแกล้งเจ้า อารมณ์เสียใส่ ทำให้เจ้าต้องถูกเจ้าพวกนั้นรังแกไปด้วย ข้าขอโทษจริง ๆ” เขาพาเซี่ยฟานไปนั่งที่โต๊ะแล้วพูดอย่างจริงจัง

“สักวันหนึ่ง ข้าจะพาเจ้าหนีไปจากที่นี่”

“คุณชายหมายความว่าอย่างไร”

“เจ้าไม่อยากหรือ” หวังซีซวนคิ้วขมวด คนบ้าที่ไหนจะอยากอยู่ที่แบบนี้กัน

“ข้าเป็นทาส ทำงานเก็บอัฐไว้ได้ส่วนหนึ่งก็ไถ่ถอนตนเองได้นี่ขอรับ ไม่จำเป็นจะต้องหนีเสียหน่อย” เซี่ยฟานอธิบายสิ่งที่เขารู้มาให้หวังซีซวนฟัง

“เฮ้อ..” หวังซีซวนถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ต่อให้เจ้าเก็บอัฐกองเท่าภูเขาได้ เจ้าก็ไถ่ถอนตนเองไม่ได้หรอก คนที่จะออกไปจากสำนักได้ มีแต่คนที่หมดลมหายใจแล้วเท่านั้น” สีหน้าของหวังซีซวนไม่ได้เดือดเนื้อร้อนใจ เขามีแผนในใจแล้ว เพียงแต่ว่าตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา จึงต้องยอมทำตัวเป็นคนอ่อนแอตามน้ำไปเพื่อไม่ให้ใครมายุ่งกับเขา แม้สถานการณ์จริงจะตรงกันข้ามก็เถอะ

“คนตายเท่านั้นหรือ” ราวกับแสงสว่างในใจของเซี่ยฟานเริ่มมอดลง สีหน้าเขาสลด ห่อเหี่ยวจนหวังซีซวนสังเกตได้

“ข้าถึงบอกเจ้าอย่างไรเล่า ว่าข้าจะพาเจ้าหนีไปด้วย ข้ากำลังพยายามอยู่ สักวันต้องสำเร็จแน่นอน เจ้าจะหนีไปกับข้าหรือไม่” หวังซีซวนถามเขาอีกครั้งให้แน่ใจ

“ไปขอรับ” หากจะมีวิธีใดที่หลุดพ้นไปได้ เซี่ยฟานย่อมไม่ลังเล

“แต่ตอนนี้ ต้องตามน้ำไปก่อน จำไว้ว่า ใครมารังแกก็ยอม ๆ ไปบ้าง ไม่เช่นนั้นเจ้าจะโดนหนักกว่าเดิม ข้าจะสอนวิธีซับแรงให้เจ้า อย่าได้บอกใครเชียวล่ะ” หวังซีซวนกระชิบเบา ๆ ไม่อยากให้ใครได้ยิน นั่นเป็นหนึ่งในวิชาทางฝั่งมารดาของเขาที่ทิ้งเอาไว้ให้ ไม่รวมวิชากลั่นยารักษาที่ทำให้อาการช้ำในหายไปในชั่วข้ามคืน

สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นไม้ตายที่หวังซีซวนเก็บไว้ต่อรองกับบิดาของเขาเพื่อไม่ต้องเข้าฝึกเหมือนคุณชายคนอื่น ๆ

“แผลตรงนี้ ตรงนี้ แล้วก็ตรงนี้ สองวันก็หายแล้ว ถึงบาดแผลข้างนอกจะดูเจ็บหนัก แต่ข้างในร่างกายเจ้าจะแข็งแรงดี เจ้าไม่ต้องห่วง” หวังซีซวนภูมิใจในฝีมือกลั่นยาของตนเอง

“ขอบคุณขอรับ” เซี่ยฟานตอบเรียบง่าย ในหัวของเขากำลังคิดตามสิ่งที่หวังซีซวนพูด วันนี้ได้รู้เรื่องราวต่าง ๆ มากมายเหลือเกิน

นับแต่นั้นมา หวังซีซวนก็เป็นฝ่ายติดเขางอมแงมราวกับว่าเซี่ยฟานเป็นพี่ชายคนหนึ่ง ยามอยู่ต่อหน้าคนอื่นก็แกล้งทำเป็นดุด่า พาลใส่เซี่ยฟาน แต่ลับหลังที่อยู่กันสองคนก็กลายเป็นเด็กน้อยน่ารัก

เซี่ยฟานเองก็เริ่มรู้สึกแล้วว่าความสัมพันธ์แบบพี่น้องนั้นเป็นเช่นไร เขารู้แล้วว่าทำไมคู่พี่น้องสองคนนั้นถึงรักและดูแลปกป้องกัน

“ข้าจะดูแลคุณชายเอง” เซี่ยฟานลูบหัวเขาอย่างอ่อนโยน อย่างน้อย เขาก็ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว