เกิดใหม่อีกครา วานวาสนาไม่ข้องเกี่ยว เล่ม 1 (วายจีนโบราณ)

ตอนที่ 10 จุดเริ่มต้นของหายนะ

ผู้ที่หวังซีซวนเรียกเมื่อครู่ หรืออีกชื่อหนึ่งก็คือ หวังเยี่ยนหลง บุตรชายลำดับที่สามของหวังเฉิงเย่ผู้เป็นเจ้าสำนัก บิดาของเขาออกเดินทางฝึกวิชาสำนักตระกูลหวังเพียงลำพังแล้วบังเอิญได้พบมารดาของเขาเป็นครั้งแรก

ในเวลานั้น ความรักระหว่างคนทั้งสองบังเกิดขึ้น นางรักเขามากจนยอมที่จะบอกวิชาลับของตระกูลให้เขาได้รู้ แม้ว่าบิดาของนางจะห้ามปรามเท่าใดก็ไม่เป็นผล นางไม่ได้รู้เลยว่าเขาจะนำมาใช้กับนางในภายหลัง

เมื่อแรกรักทุกอย่างดูเป็นไปได้ด้วยดี เขาพานางกลับมาที่สำนักตระกูลหวัง กุมวิชาลับของนางเอาไว้ และมีแผนอยู่เบื้องหลังการกลับมาในครั้งนี้

ทันทีที่ก้าวเข้ามา นางกลับได้รับรู้ว่าตนเองเป็นได้เพียงอนุของเขาเท่านั้น แม้จะได้เข้าพิธีตามธรรมเนียมแต่การแก่งแย่งชิงดีภายในตระกูลระหว่างฮูหยินและอนุทั้งหลายต่างดุเดือดไม่แพ้การชิงตำแหน่งเจ้าสำนักตระกูลหวังคนต่อไป

ถึงจะรักเขามากเพียงใด แต่เขาโกหกนางสารพัดจึงทำให้คิดถึงบ้าน แล้วนางก็เริ่มหาทางหนีออกจากที่แห่งนั้น เพียงแต่ว่า...

“โอ๊ย!” หลังจากก้าวเท้าออกจากสำนักตระกูลหวังไม่ถึงหนึ่งลี้ นางก็รู้สึกว่าร่างกายภายในของนางกำลังถูกอะไรบางอย่างกัดด้วยความรุนแรง

ในใจคิดออกทันทีว่าสิ่งนั้นคือวิชาที่ตระกูลของนางสืบทอดมา นางหันไปมองที่ด้านหลัง เห็นร่างหวังเฉิงเย่เดินตามมาอย่างไม่รีบร้อน สีหน้าของเขาเรียบเฉย ไม่เหมือนคนที่นางรู้จัก

“หวังเฉิงเย่ ตั้งแต่เมื่อใดกัน” นางเสียงดังใส่เขา ไม่นึกฝันว่าเขาจะทำกับนางได้ลงคอ

“คืนแรกที่ข้าสำเร็จวิชาที่เจ้าสอน” หวังเฉิงเย่ตอบเสียงเย็นชา “เจ้าหนีไปไหนไม่ได้หรอก ไม่มีที่ให้เจ้ากลับไปอีกแล้ว”

“หมายความว่าอะไร” หัวใจนางเต้นตึกตัก

“ลองใช้สมองน้อย ๆ คิดดูเอาเถิด” หวังเฉิงเย่ปล่อยให้นางว้าวุ่นใจ

“เจ้าอย่าบอกนะ ว่าครอบครัวของข้า...” นางไม่กล้าพูดต่อ แต่พอเห็นสีหน้าของเขาแล้ว นางตะโกนด้วยความเสียใจ “หวังเฉิงเย่! เจ้ามันชั่วช้า ท่านพ่อท่านแม่เอ็นดูเจ้า แต่เจ้ากลับทำได้ลงคอ”

“เห็นแก่ที่เจ้ามอบวิชาล้ำค่าให้ ข้าจึงยังไม่ลงมือกับพวกเขา” หวังเฉิงเย่เดินมาใกล้นาง แล้วฉุดแขนให้นางลุกขึ้นยืน “ลุกขึ้น!” เขาตวาด แต่นางกลับนั่งนิ่ง

“ลุกขึ้น!” เขาจ้องตานาง

ทันใดนั้น นางก็เอามือกุมท้องด้วยความเจ็บปวด ปากพร่ำสบถแช่งหวังเฉิงเย่ให้ได้รับกรรมที่ก่อเอาไว้

“ยิ่งต่อต้าน หนอนไหมตัวนั้นก็ยิ่งซอกซอนไปทั่วร่างของเจ้า” เขาย้ำเตือนนาง

หนอนไหมคือวิชาลับที่ตระกูลของนางสืบทอดกันมาช้านาน แรกเริ่มนางไม่ได้สังเกตเลยว่าทำไมเขาถึงอยากรู้เรื่องนี้มากนัก ด้วยความรักที่บังตาในเวลานั้น กลับส่งผลร้ายแรงต่อนางในวันนี้ รวมถึงครอบครัวที่นางรัก

หนอนไหมมีลักษณะเหมือนเส้นไหมที่โปร่งแสง ไม่มีใครมองเห็นตัวมันได้นอกจากผู้ใช้มัน ยามที่ต้องการให้ใครตกเป็นเบี้ยล่าง เพียงแค่ร่ายวิชาให้หนอนไหมเข้าร่างหนึ่งตัว ก็สามารถสยบคนผู้นั้นได้อยู่หมัด ต่อให้มีอำนาจเป็นถึงเจ้าแผ่นดิน ย่อมต้องยอมศิโรราบเพื่อรักษาชีวิต และมันจะออกจากร่างเมื่อเจ้าของร่างตายไปแล้วเท่านั้น

ครานั้นที่หวังเฉิงเย่ฝึกวิชาเพียงลำพังนอกตระกูลก็เพราะมีปัญหากับอาจารย์ ลูกศิษย์และพี่น้องคนอื่น ๆ เขามีสิทธิ์ที่จะเป็นเจ้าสำนักคนต่อไปด้วยฝีมือที่เก่งที่สุดในเวลานั้น แต่เพราะเหตุใดไม่รู้ เขากลับถูกน้องชายต่างมารดาช่วงชิงอำนาจนั้นไป

ครั้นได้รู้วิชาหนอนไหม จึงทำให้เขาซุ่มวางแผนเอาคืนทุกคนในสำนักตระกูลหวังที่ไม่เห็นด้วยกับเขา เวลานี้ หนอนไหมที่อยู่ในตัวทุกคนถูกเขาควบคุมเอาไว้หมดแล้ว

หลังจากนั้นก็เกิดสงครามย่อม ๆ ภายในตระกูล หวังเฉิงเย่กำจัดคนที่ไม่เห็นด้วยออกไปจนหมดสิ้น แล้วตั้งตนเป็นเจ้าสำนักตระกูลหวังตั้งแต่นั้นมา

เรื่องราวของมารดาหวังเยี่ยนหลงนั้นจบลงไม่สวยงาม นางฉวยโอกาสตอนที่หวังเฉิงเย่ไม่อยู่ สกัดกั้นหนอนไหมให้อยู่กับที่ แม้เพียงเวลาชั่วครู่ก็ยังดี เพื่อจะอุ้มหวังเยี่ยนหลงวัยแรกเกิดหนีไปจากที่แห่งนี้เพราะไม่อยากให้ลูกที่เกิดมาต้องอยู่ในสภาพเดียวกับนาง

ทั้งสองคนหนีมาได้ไกลพอสมควร จนกระทั่งเกือบถึงประตูทางเข้าสำนักของนาง แต่สายตาเหลือบเห็นร่างที่คุ้นเคยยืนอยู่ บรรยากาศรอบตัวเย็นยะเยือกถึงหัวใจ ฉับพลันหนอนไหมที่สงบนิ่งอยู่ก็ดิ้นพล่านกระสับกระส่าย เริ่มทิ่มแทงกัดกินนาง

“หวังเฉิงเย่ ข้าขอร้อง” นางอ้อนวอนเขา ไม่ใช่เพื่อตัวนางเอง แต่เพื่อบุตรชายของนาง หวังว่าอย่างน้อยเขาจะเห็นว่าหวังเยี่ยนหลงเป็นลูก แล้วปล่อยเขาไป

“เจ้าไม่ทำตามกฎของสำนัก” เขากล่าวเสียงเรียบ กฎของตระกูลจำเป็นต้องทำตามอย่างเคร่งครัด ผู้ใดที่ขัดขืนดื้อแพ่ง ไม่ว่าจะลูกศิษย์ ลูกของเขา ภรรยา บทลงโทษคือตายสถานเดียว

“หวังเฉิงเย่ ไว้ชีวิตเยี่ยนหลงเถิด ข้าขอร้อง” นางคลานมาหาเขาด้วยความเจ็บปวด จับที่ขาของเขาแล้วพร่ำอ้อนวอน

หนอนไหมนั้นไม่มีท่าทีจะหยุด อีกทั้งเวลานั้น ประตูสำนักก็เปิดออก นางเห็นสภาพคนที่อยู่ข้างในไม่ต่างกันจากนางนัก จึงเงยหน้ามองเขาด้วยสายตาเคียดแค้น เจ็บปวดเกินทน

“เจ้ามันชั่วช้า!” นางหยิบมีดสั้นที่เหน็บไว้ออกมาพร้อมจะปลิดชีวิตเขาเพื่อล้างแค้นให้สำนัก ทว่าเพียงแค่ง้างมือที่ถือมีด นางก็ต้องนิ่งงันเพราะหนอนไหมเปลี่ยนสภาพเป็นเข็มแหลมพุ่งตัดขั้วหัวใจของนางในทันที ก่อนที่ภาพทุกอย่างจะดับมืดลง นางมองไปที่สำนักและใบหน้าหวังเยี่ยนหลงเป็นครั้งสุดท้าย “แม่ขอโทษ ข้าขอโทษ” แล้วก็ล้มพับไป

ไม่รู้ว่าทำไมหวังเฉิงเย่ถึงได้เก็บหวังเยี่ยนหลงเอาไว้ เขาเลี้ยงดูบุตรชายด้วยลำแข้ง เกิดมามีแต่ฝึกวิชาอย่างเข้มงวด ฝึกทั้งร่างกายและจิตใจ

หวังเยี่ยนหลงที่เติบโตขึ้นภายใต้การเลี้ยงดูของบิดา ไม่เคยได้รับความรักจากเขาแม้แต่น้อย โดดเดี่ยว ทุกข์ทน ไร้ที่พึ่งพิง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามารดาของเขาเป็นใคร อยู่ที่ไหน

ยามที่ได้เห็นพี่น้องคนอื่น ๆ อยู่กับมารดา เขาก็รู้สึกอิจฉาอยู่ลึก ๆ จนถึงขั้นตัดพ้อมารดาที่ทิ้งตนเองไป

การที่ต้องอยู่ตัวคนเดียว ทำให้เขาถูกรังแกเหมือนกับหวังซีซวนทุกกระเบียดนิ้ว เช่นนั้นแล้ว เขาจึงไม่ค่อยยุ่งวุ่นวายกับเรื่องของหวังซีซวนมากนัก แต่เมื่อได้เห็นเซี่ยฟานในวันนี้ เขาก็เกิดสนใจบางอย่างโดยไม่รู้ตัว