“นี่ เจ้าสาม เจ้ากำลังทำอะไรอยู่หน้าเรือนของน้องห้า” เสียงของคุณชายรองดังขึ้น เขาหรี่ตามองคนทั้งคู่พลางยิ้มมุมปาก
“พี่รอง ผ่านมาแถวนี้ มีธุระอะไรหรือ” หวังเยี่ยนหลงปล่อยมือจากเซี่ยฟาน หันมาเผชิญหน้ากับศัตรูอันดับสองของตนเอง
“เจ้ามาได้ ทำไมข้าจะมาไม่ได้ อีกอย่าง เจ้าสนใจมัน? ข้าได้ยินพวกศิษย์น้องลือกันให้วุ่น ไม่นึกว่าจะได้เห็นกับตา เขาไม่รอช้ากระโดดมาดูใกล้ ๆ “เจ้านี่มีดีอะไร”
หวังเยี่ยนหลงมองตามเขาไม่วางตา ระวังตนเองไม่ให้ตกเป็นเป้านิ่งเพราะคนตรงหน้ามักฉวยโอกาสทีเผลอเล่นงานเขา
คุณชายรองจับที่ใบหน้าของเซี่ยฟานหันซ้ายขวาแล้วยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย
“พี่รอง จะทำอะไรก็แล้วแต่ท่านเถิด ข้าไม่ยุ่งจะดีกว่า” พูดจบหวังเยี่ยนหลงก็เดินออกไปจากตรงนั้น ทว่าหูทั้งสองข้างยังคงใช้วิชาแอบฟังทั้งคู่
“อ้าว! ข้านึกว่าเขาจะเป็นห่วงเจ้าหรือว่าอะไร ถ้าไม่ติดว่าเจ้าเป็นคนของน้องห้า ข้าจะเก็บเจ้ากลับเรือนไปด
