ภายในห้องพักฟื้นของผู้ป่วย ยามนี้ทุกสิ่งทุกอย่างเหมือนกำลังถูกความโกรธกริ้วเข้าครอบคลุม ข้าวของในห้องทุกอย่างไม่เว้นแม้แต่ผ้าห่มหมอนหรือเสาน้ำเกลือต่างลงไปกองกลาดเกลื่อนอยู่บนพื้นห้อง ร่างสูงใหญ่ที่ยืนหอบแฮ่กอยู่มุมห้องในชุดผู้ป่วยหันมายังกลุ่มลูกน้องซึ่งยืนก้มหน้ากลืนน้ำลายเอื๊อกแล้วเอื๊อกเล่าอย่างช้าๆ สีหน้าเต็มไปด้วยความเคร่งขรึมดุดัน
“หมายความว่ายังไง!! ยังหาไม่เจอ!! ตั้งเกือบอาทิตย์ไม่มีความคืบหน้าอะไรสักอย่างทำงานกันยังไงเนี่ย!!”
“เอ่อ...ตอนนี้เราเร่งติดตามผู้ชายที่หนีไปได้ตอนเกิดเหตุตรงสถานีรถไฟผมแน่ใจว่าต้องเป็นคุณกิจ คงกำลังจะขึ้นมากรุงเทพฯ แต่พอดีเจอพวกมันที่กำลังตามล่าอยู่เสียก่อน เสียดายกล้องวงจรปิดจับภาพอะไรไม่ได้เลย เราจึงไม่รู้ว่าคุณรัญอยู่ด้วยไหมครับ รู้แต่ว่าคุณกิจจี้ผู้หญิงคนหนึ่งเป็นตัวประกันก่อนจะหนีไปครับ” หนึ่งในทั้งหมดที่ยืนก้มหน้าหงอยรายงานเรื่องข่าวล่าสุดที่พวกเ
