หลายวันต่อมา
มหาวิทยาลัย
ฉันนั่งเท้าคางอยู่ที่โต๊ะประจำหลังตึกคณะ มือก็นั่งเลื่อนดู Instagram ไปเรื่อย ตั้งแต่กลับมาจากเขาใหญ่พวกฉันก็ต้องวุ่นวายกับการส่งงานรายงานโปรเจคให้อาจารย์ตรวจเป็นครั้งที่ 1 แล้วไหนจะเสนอรายชื่อสถานที่ฝึกงานที่จะฝึกเทอมหน้านี้ให้อาจารย์พิจารณาอีก รู้อย่างนี้ไม่ไปเที่ยวก็ดีแล้ว...
ฉันก้มมองแผลที่โดนมีดบาด ก่อนจะเลื่อนมือไปสัมผัสมันอย่างแผ่วเบา...พอเห็นแผลนี้ฉันก็เกิดนึกถึงคนที่ทำแผลให้ฉัน...จู่ ๆ พี่เขาหายไปอีกแล้ว หายไปสามวันเต็ม ๆ เลย โดยที่ไม่ได้บอกไม่ได้อะไรฉันเลย
แต่ก็นะ มันก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ
อันที่จริงฉันต้องดีใจให้มาก ๆ ด้วยซ้ำ ที่พี่เขาเริ่มจะเบื่อฉัน...มันก็เท่ากับว่าฉันเริ่มจะได้กลับมาเป็นอิสระแล้ว
“แฮร่!!” ฉันสะดุ้งตัวก่อนจะหันไปมองเพื่อนตัวดีที่มาแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียง
ป๊าบ !!
“กวนตีน!” ฉันฟาดมือไปที่แขนซอล ก่อนจะด่ามัน
“โอ๊ย! อิเพลง กูเจ็บบบ ”
“ส
