สู่ขอไปเป็นฮองเฮา
1381 คำ
“ฝ่าบาท” ถงหมิ่น คุกเข่าลงตรงหน้า
“ถงหมิ่น”ดีใจอย่างเห็นได้ชัด
“ปลอดภัยดีหรือไม่ ถงหมิ่นมาช้าไป”ต้าหมิงคุน ยิ้มบางๆ
“ไม่เท่าไหร่ยาสมานแผลของ เผ่าปาเอ่อถัวได้ผลชะงัดนักตอนนี้อาการของข้าดีขึ้นไม่น้อย”
“ฝ่าบาทแล้วแล้วทำไม”อยากจะถามเรื่องหนวดเคราแต่ไม่กล้า
“องค์หญิงรอง เจ้าของยาสมานแผลคนนั้นเป็นคนจัดการ หนวดเครารุงรังของฝ่าบาท”จื่อจื่อพูดไปยิ้มไป ถงหมิ่นกลั้นหัวเราะ
“องค์หญิงรองยังเด็กนักอีกอย่างนางมีความคิดความเห็นน่าเอ็นดู ถงหมิ่นมักจะยอมแพ้ให้แก่องค์หญิงเสมอ”
“ท่านน้าเป็นอย่างไรบ้างสบายดีหรือไม่”เปลี่ยนเรื่องพูดเสีย
“พระสนมสบายดีอย่างยิ่ง ความจริงวันพรุ่งนี้พระสนมจะเสด็จยังกระโจมของฝ่าบาทแต่ มาเกิดเรื่องอย่างนี้เสียก่อน ถงหมิ่นจึงทูลเชิญเสด็จยังวังหลวงของเผ่าปาเอ่อถัว อย่างน้อยคงไม่มีใครกล้าที่จะเข้าไปทำร้ายฝ่าบาทถึงในเขตวังหลวง”
“จอมโจร จิ้งจอกดำ”จื่อจื่อพูด
“ น่าแปลก ปกติจอมโจรจิ้งจอกดำออกปล้นสะดมอยู่ตามตะเข็บชายแดนแคว้นใต้กับเผ่าปาเอ่อถัวไม่ปรากฏว่าเข้ามาปล้นสะดมถึงนี่”
“เจ้าหมายความว่ามีคนบงการจอมโจรจิ้งจอกดำอย่างนั้นหรือ”
“ฝ่าบาทไม่ได้การแล้ว เชิญเสด็จที่วังหลวงเสียตอนนี้เลยดีกว่า”ถงหมิ่นกับจื่อจื่อรีบพยุงต้าหมิงคุน ให้ลุกขึ้น
เช้าสดใส
“อาจารย์ ...อาจารย์”ร่างเล็กบางระหงในอาภรณ์สีเหลืองสดวิ่ง พรวดเข้ามาในห้อง ภาพที่เห็นคือ ต้าหมิงคุนที่เปลือยท่อนบนท่อนล่างก็เพียงแค่สวมกางเกงนอนบางเบา
“อ้าวท่านอา ท่านมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร อ่อเข้าใจแล้วอาจารย์รับท่านมา อาจารย์นี่ใจดีเสียจริง คนจรก็ยังรับเข้ามาในวังหลวง”ตอนที่เห็นก็เป็นอาภรณ์สีทึมๆ เก่าคร่ำคร่าเพราะต้องการ ปกปิดฐานะ
ต้าหมิงคุนหยิบผ้าห่มมาคุลมตั้งแต่หัวจรดเท้า
“ใครให้เจ้าเข้ามาไร้มารยาท”
“เอะ นี่มันวังหลวง และอีกอย่างข้าเป็นองค์หญิง และอีกอย่างข้าเข้าออกห้องอาจารย์ได้ตลอดเวลาอาจารย์ยังไม่กล้าว่าข้าเลย ท่านเป็นใครมาตำหนิข้า”
“เข้าออกห้องถงหมิ่นได้ตลอดเวลา เจ้ากับเขามีความสัมพันธ์ใดกันแน่ เผ่าปาเอ่อถัวไม่สั่งสอนองค์หญิงปล่อยให้ใกล้ชิดสนิทสนมกับบุรุษทั้งๆ ที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน”หน้าเง้าที่ถูกตำหนิ
“อาจารย์เป็นอาจารย์ของข้าแล้วข้าก็ชอบอาจารย์ที่สุด ไม่จำเป็นต้องเป็นอะไรกันจะเข้าจะออกจะต้องกลัวใคร”ต้าหมิงคุนส่ายหน้า
“ องค์หญิง มานี่”สนมลู่ฟางก้าวเข้ามาในห้อง หลันเล่อ ถอยไปยืนข้างๆ สนมลู่ฟาง
“ฝ่าบาทอาการบาดเจ็บเป็นอย่างไรบ้าง”
“ฝ่าบาท”หลันเล่อทวนคำ ยิ้มกว้างสดใสเมื่อรู้ว่าอีกคนเป็นถึงฮ่องเต้
“ดีขึ้นแล้วท่านน้า ท่านเมตตาส่งหมอหลวงมาดูแลตอนนี้จึงค่อยๆ เป็นปกติไม่เจ็บแผลเท่าที่ควร หมอหลวงบอกว่าเป็นเพราะได้ยาสมานแผลช่วยไว้ทันท่วงที
“เห็นไหมเล่าเป็นเพราะหลันเล่อพระสนมหลันเล่อเป็นคนช่วย ..ฝ่าบาท”สนมลู่ฟางยิ้มบางๆ ในใจรู้สึกขอบคุณหลันเล่อไม่น้อย
“หลันเล่อ นี่คือต้าหมิงคุนฮ่องเต้ ฮ่องเต้ของแคว้นหาน”หลันเล่อยิ้มเจื่อนๆ แต่สักพักก็ปรับสีหน้าเป็นสดใสเช่นเดิม
“คนแคว้นหานนี่เอง มิน่าหน้าตาถึงไม่เหมือนเผ่าปาเอ่อถัว”
“องค์หญิง ฮองเฮาเรียกท่านไปพบลู่ฟางเห็นนางกำนัลตามหาองค์หญิงทั่วทั้งตำหนัก”
ลู่ฟาง ไม่กล้าเอ่ยปากไล่ แต่ตั้งใจให้นางไปเพราะมีเรื่องสำคัญคุยกับต้าหมิงคุน จึงเลือกที่จะบอกว่าฮองเฮาเรียกหา
“พระสนม ฝ่าบาทแคว้นหาน หลันเล่อไปก่อนไว้ข้าว่างๆ จะมา คุยกับฝ่าบาทข้าอยากรู้เรื่องราวของแคว้นหาน”ย่อกายเงอะงะ สนมลู่ฟางยิ้มให้อย่างอ่อนโยน หลันเล่อหันหน้าหันหลังโบกมือหยอยๆ
ลู่ฟางทรุดกายลงบนเก้าอี้ข้างแท่นนอน
“ท่านน้ามีเรื่องใดเร่งด่วน”
“จะต้องสู่ขอนางในวันนี้ทันทีที่ฝ่าบาทของเผ่าปาเอ่อถัว… เสด็จนั่งบนบัลลังก์”
“ทำไมต้องรีบร้อนเพียงนั้น”
“เป็นเพียงทางเดียวที่จะเดินหมากได้ทันเวลา ข้าไม่ได้โกหกเรื่องฮองเฮาเรียกพบองค์หญิงรอง ด้วยตอนนี้ฮองเฮากับหลันตี้ตั้งใจใช้นางเป็นตัวล่อให้ทั้งแคว้นใต้แคว้นฉินและเผ่าต่างๆ ที่มีองค์ชายสวามิภักดิ์และเป็นพวก รวบรวมกำลังคนโจมตี้แคว้นหาน”ต้าหมิงคุนขมวดคิ้ว
“ท่านน้าแต่ท่านยังอยู่ เผ่าปาเอ่อถัวจะกล้า ทำเรื่องที่ผิดกับท่านน้าหรือ”
“ข้าเป็นสนมของ หลันเซ่อไม่ใช่สนมของหลันตี้ ฉะนั้นหลันตี้กับฮองเฮาไม่จำเป็นต้องเกรงใจข้า หลันตี้ตอนนี้อำนาจล้นมือ ฝ่าบาทเชื่อน้าท่านจะต้องรีบจัดการเรื่องนี้ทันที ก่อนที่ไท่จือของแคว้นใต้จะเสด็จมาตามหนังสือที่ฮองเฮาส่งไป”
“ท่านน้าหลานยังไม่ต้องการใครในตอนนี้”
“ฝ่าบาท นางเหมาะสมในทุกด้านอีกทั้งนางยังช่วยส่งเสริมตำแหน่งฮ่องเต้ของฝ่าบาทเผ่าปาเอ่อถัวทรัพยากรมากมาย แคว้นน้อยใหญ่ต่างต้องการครอบครองหลายปีมานี้ข้าแต่งมาเป็นสนม สินค้ามากมายถูกส่งไปยังแคว้นหานนำความรุ่งเรือง หากฝ่าบาท ยังคิดเห็นแก่ตัวเอง เกรงว่าแคว้นหานจะถูกโดดเดี่ยวหลันตี้พยายามจะรวบรวมชนเผ่า ฮองเฮาต้นกำเนิดของนางก็มาจากแคว้นใต้”
“จะให้นางไปอยู่ในฐานะใดกันในเมื่อหลานไม่ต้องการหญิงใดในตอนนี้”
“ฝ่าบาทเมิ่งเม่ยงดงามอ่อนหวานฝ่าบาทที่เคยชื่นชอบก็ปฏิเสธนาง น้าอยากให้ฝ่าบาท เปิดใจมองหญิงใดสักคนเพื่อรั้งตำแหน่งฮองเฮา หากไม่ ขัดใจนักยกตำแหน่งฮองเฮาให้กับหลันเล่อเสีย เผ่าปาเอ่อถัวจึงไม่กล้าที่จะหักหาญน้ำใจแคว้นหานอีกต่อไป”
“หลานเข้าใจแล้ว จื่อจื่อเล่า”
“ฝ่าบาท”จื่อจื่อประสานมือ
“พาข้าไปยังท้องพระโรงของ วังหลวงเผ่าปาเอ่อถัว”จื่อจื่อพยุง ต้าหมิงคุนก้าวขาจากไป
ท้องพระโรง
“ต้าหมิงคุนฮ่องเต้ถวายพระพรฝ่าบาท”
“อืม ฝ่าบาทได้รับบาดเจ็บเพียงนี้ เป็นเพราะคนของปาเอ่อถัวดูแลท่านไม่ดีใช่หรือไม่”
“ฝ่าบาทไม่ต้องกังวลข้าไม่ได้เป็นอะไรมาก เป็นเพราะองค์หญิงรองที่ให้การช่วยเหลือทำแผลละใส่ยาสมานแผลที่ดีที่สุดของแคว้นปาเอ่อถัว ข้าจึงปลอดภัย”หลันตี้ กัดฟันจนเป็นสันนูน
“ลูกคนนี้ เที่ยวเล่นจนเสียคน แต่ก็นับว่านางทำดีไม่น้อยอย่างน้อยก็ช่วยไม่ให้เกิดเรื่องร้ายแรง”
“เพราะเหตุนี้ต้าหมิงคุนจึง รู้สึกขอบคุณองค์หญิงรองยิ่งนัก และครั้งนี้จึงอยากจะมาทูลขอให้ฝ่าบาทยกนางเป็นฮองเฮาของแคว้นหานเพื่อผูกสัมพันธ์สองแคว้น”หลันเซ่อขมวดคิ้ว ส่วนหลันตี้กำหมัดแน่น
“เสด็จพ่อน้องยังเด็กนัก อีกทั้งต้าหมิงคุนฮ่องเต้มีชันษาแก่กว่าน้องหลายปี”
หลันเซ่อโบกมือห้ามหลันตี้ให้หยุดพูดเสีย
“คงจะต้องเป็นอย่างนั้น แคว้นหานกับเผ่าปาเอ่อถัวของเราความสัมพันธ์แน่นแฟ้น หากว่าแต่งหลันเล่อในฐานะฮองเฮาข้าก็ไม่ขัด”
“เสด็จพ่อ ยังไม่ทันถามความเห็นของหลันเล่อเสด็จพ่อแน่ใจหรือว่านางจะยินยอม”
“เรื่องนี้ข้าตัดสินใจแล้วหากหลันเล่อไม่ยอม ใครที่ใกล้ชิดนางจะต้องมีหน้าที่ทำให้นางยอมให้ได้”ต้าหมิงคุน ประสานมือตรงหน้า
“ขอบพระทัยฝ่าบาท นับจากนี้ความสัมพันธ์ของเผ่าปาเอ่อถัวกับแคว้นหานจะยิ่งแน่นแฟ้นยิ่งๆ ขึ้นไป”
- ผู้เขียน
