ไรอันยิ้มบางเบา แต่เป็นยิ้มที่หล่อเหลาบาดตาคนมอง
กุลนิดาผงะ มองคนที่ยิ้มกรุ้มกริ่มแล้วสาวเท้าเดินมาหาเธอ “จะทำอะไรคะ โกรธฉันหรือไงที่ฉันว่าคุณตรงๆ” หัวใจดวงน้อยเต้นตุ๋มๆ ต้อมๆ นี่เขาจะบีบคอเธอไหม แต่ตรงกันข้าม มือหนาเอื้อมมาเกาะกุมไหล่บาง แล้วดวงตาคมกริบสีฟ้าเฉดเข้มที่สุดก็จ้องลึกเข้ามาในดวงตาเธอ
“ผมไม่ได้โกรธคุณ แต่ตรงกันข้าม ผมเริ่มแน่ใจอะไรบางอย่างต่างหาก”
“นะ แน่ใจอะไร” กุลนิดาตะกุกตะกักถามออกไป หรือเขาจะอ่านใจเธอออก ไม่นะ เขาไม่ใช่เทวดาสักหน่อย
“ผมแน่ใจว่าคุณก็ชอบผม ไม่งั้นคุณไม่พูดท้าทายผม เพราะคุณพูดแบบนี้ก็เท่ากับอยากให้ผมพยายามพิชิตใจคุณให้ได้ ผมคิดถูกใช่ไหม” เขาว่าแล้วเชยคางมนขึ้น
ใบหน้าหล่อเหลาราวกับพระเอกหนังฮอลลีวูดก้มลง แล้วถือโอกาสตอนคนตัวเล็กกำลังประหม่าแนบริมฝีปากเข้าดูดดึง
ดวงตาคู่หวานเบิกขึ้นด้วยความตกใจปนงุนงง แต่นาทีต่อมาก็รู้สึกถึงความวาบไหวของปลายลิ้นร้อนที่รุก
