“คนบ้า!” คนฟังหน้าแดงเถือกด้วยความเขินอาย แต่ขัดคนตัวโตที่ยืนจ้องเขม็งพร้อมจะทำจริงไม่ได้ เธอจึงส่งร่างกลมๆ ให้
ไรอันอมยิ้มรับร่างกลมของลูกสาวมาอุ้มแนบอก
“แด๊ดดี้จะอุ้มน้ำอิง แต่ไม่รู้ว่ามามี้เขาจะหวงน้ำอิงไว้ทำไมเนอะ สงสัยอิจฉาที่เห็นเรารักกัน”
เท่านั้นแหละเด็กหญิงตัวน้อยก็หัวเราะคิก แต่เมื่อเห็นหน้าซีดๆ แกมน้อยใจของคนเป็นแม่ที่จ้องมองมาก็รีบหุบยิ้มแล้วพูดเสียงอ้อน
“แด๊ดดี้รักมามี้ รักน้ำอิง มามี้อย่างอนนะ”
“มามี้ไม่ได้งอนค่ะ ว่าแต่ไปได้หรือยังคะ” ประโยคท้ายกุลนิดาหันไปบอกคนตัวโตที่ยืนยักคิ้วอย่างมีความสุข
เธอไม่อยากเชื่อเลยว่าสายสัมพันธ์พ่อลูกจะแน่นแฟ้น รวดเร็ว ได้ขนาดนี้ หากไม่เจอกับตัวเองเธอคงไม่เชื่อ
ตอนที่ 7 ถอด สอด เสียบ ใส่
กุลนิดาเดินเร็วๆ เมื่อมาถึงลานจอดรถ มองไรอันค่อยๆ วางน้ำอิงลงบนเบาะพร้อมกับคาดเข็มขัดนิรภัยให้อย่างอ่อนโยน แม่ตัวน้อยยื่นหน้ารับอากาศเย็นที่ส่งออกมาจา
