"ครับแม่ .. ผมมีลูกแล้ว ผมต้องรักลูกผมซะครับ" เบย์เอ่ย
"งั้นรีบไปเถอะลูก ไม่ต้องห่วงน้อง"
"ครับแม่ ... พี่ไปเรียนนะ อยู่กับแม่ มีอะไรก็โทรไปหาพี่ได้" เบย์เอ่ยก่อนเดินมาลูบท้องนูนๆของเรมี่เบาๆแล้วกดยิ้มบางๆก่อนเดินออกจากบ้านไปขึ้นรถที่จอดอยู่แล้วขับออกไป
"เรมี่ เป็นอะไรหรือเปล่าลูก"
เฌอผู้เป็นแม่ของชายหนุ่มเอ่ยถามหญิงสาวที่ยืนสีหน้าไม่ค่อยดี สายตาเธอมองเบย์ที่เดินออกไปด้วยความกังวลใจ
"แม่ค่ะ พี่เบย์เขาถูกบังคับให้รับผิดชอบหนู หนูไม่สบายใจเลยค่ะ" เรมี่เอ่ย
"ทำไมพูดแบบนั้นลูก เบย์ทำอะไรให้ไม่สบายใจหรือเปล่า" เฌอเอ่ยถามขึ้น
"หนูไปตรวจดีเอ็นเอก็ได้นะคะ พี่เบย์อาจจะไม่เชื่อว่าหนูท้องกับเขา"
"มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่าเรมี่ มานั่งก่อน ไหนเล่าให้แม่ฟังซิ"
เฌอพาเรมี่ไปนั่งที่โซฟาก่อนเอ่ยถามในสิ่งที่เรมี่กังวล
"หนูรู้สึกว่าพี่เบย์แปลกๆไปค่ะ ตอนแรกเหมือนยอมรับ แต่ตอนนี้เขาดูแคลงใจมากค่ะและ...
