แทนคำขอโทษ 2
1224 คำ
เพราะเหนือภูผารู้สึกผิดกับอิงนรีจริงๆ เขาจึงยอมรับปากว่าจะพาเธอไปเที่ยว ทั้งที่ตัวเองนั้นตั้งแต่เรียนจบมาก็แทบจะไม่ได้ไปไหนเลย นอกจากมาดูแลไร่กับไปศึกษาหาความรู้เพิ่มเติมเพื่อนำมาปรับใช้กับไร่ กล่าวคือชีวิตของเหนือภูผาหลังเรียนจบ เขาได้อุทิศตัวเองให้กับไร่แบบ 100%
"แต่งตัวสวย จะไปไหนเหรอ?" เสียงของคุณหญิงอรุณวลีเอ่ยถามหลานสาว เธอรู้สึกผิดสังเกตตั้งแต่ที่อิงนรีตื่นเช้าแล้ว แต่ไม่ได้เอะใจอะไรในตอนแรก เพราะคิดว่าหลับแต่หัววันเลยตื่นแต่เช้า ด้วยปกติอิงนรีจะกลับบ้านดึกดื่นกว่าจะได้นอนก็ครึ่งค่อนคืนไปเสียแล้ว คิดอีกทาง การที่จับอิงนรีมาแต่งงานมีสามีอยู่ที่นี่ อิงนรีเองก็จะได้ไม่มีโอกาสเที่ยวเถลไถลได้อีก เพราะกว่าจะไปถึงตัวเมืองก็ใช้เวลาพอสมควร ทางก็ขับรถได้ลำบาก ถึงอิงนรีจะขับรถได้ แต่ก็คงไม่ชำนาญเส้นทางมากพอที่จะลงไปในเมืองด้วยตัวเอง
"จะไปเที่ยว" คำตอบของหลานสาว พาให้คิ้วโก่งงามของคุณหญิงอรุณวลีพลันขมวดหากันยุ่ง เพิ่งจะคิดสบายใจได้ครู่เดียว กลับต้องมากลุ้มอีกแล้วหรือ
"แกจะไปไหนของแกหา!! เพิ่งจะมาไม่กี่วันหาที่เที่ยวแล้วหรือไง แล้วแกจะไปยังไง ไปที่ไหน..."
"โอ๊ยคุณป้า!! อิงไปกับคุณเหนือ" คำตอบของอิงนรี หยุดทุกคำกล่าวของคนเป็นป้าอย่างทันที
"พ่อเหนือเนี่ยเหรอ จะพาแกไปเที่ยว อย่าเพ้อเจ้อ" เพราะรู้จากเพื่อนมาว่าเหนือภูผาใช้ชีวิตอยู่ในไร่ตลอดทั้งวันและตลอดทั้งสัปดาห์ กว่าจะมีเวลาให้แม่เลี้ยงสายบัวซึ่งเป็นแม่ของเขาก็ต้องอ้อนวอนกันแทบแย่ หรือไม่ก็ต้องเป็นฝ่ายไปหาลูกชายเองเสียด้วยซ้ำ แต่นี่อิงนรีมาพูดอวดว่าเหนือภูผาจะพาไปเที่ยว มันจะเป็นไปได้อย่างไรกัน
"จริง อิงไม่ได้เพ้อเจ้อด้วย เมื่อวานคุณเหนือเขาสัญญากับอิงว่าจะพาอิงไปเที่ยว แทนคำขอโทษที่ดูแลอิงไม่ดี จนอิงล้มขาเจ็บ"
"เหรอออ!!! ฉันรู้นะว่าที่แกล้มน่ะ มันเป็นมารยาของแกใช่ไหม?" เพราะเลี้ยงหลานคนนี้มาตั้งแต่เล็กๆ คุณหญิงอรุณวลีรู้ดีว่าอิงนรีไม่ใช่คนที่มีนิสัยซุ่มซ่ามเซ่อซ่า เรื่องที่จะพลาดท่าล้มง่ายๆ คงจะเป็นเรื่องที่ถูกสร้างขึ้นมาแน่
"ที่ล้มน่ะล้มจริง แต่ที่เจ็บ...อิงแกล้ง"
"นั่นไง ฉันว่าแล้วเชียว!! แกนี่มันจริงๆ"
"ก็มันไม่ดีเหรอคะ อิงกับคุณเหนือจะได้รู้จักกันเร็วๆ วันนี้ไปเที่ยวด้วยกันสองคน จะได้มีเวลาใกล้ชิดกันมากขึ้น คุณป้าเตรียมหาฤกษ์งานแต่งไว้รอเลย"
"ยายอิง!!! ฉันไม่ติดหรอกนะเรื่องที่แกจะสนิทกับพ่อเหนือเขาเร็วๆ น่ะ แต่แกอย่าไปกะเปิ๊บกะป๊าบจนพ่อเหนือเขาตกใจ แล้วก็ยกเลิกไม่แต่งกับแกเข้าละ ทางนั้นเขายิ่งดูเรียบร้อย สุขุมอยู่ คงจะชอบผู้หญิงเรียบร้อยมากกว่า ผู้หญิงใจกล้า..."
"หน้าด้านเหรอคะ?" อิงนรีแกล้งเติมประโยคหลังที่ป้าของเธอเว้นเอาไว้ พลางยื่นหน้าเข้าไปหาคุณหญิงอรุณวลีพร้อมกับฉีกยิ้มกว้าง
"ฉันจะทำยังไงกับแกดีนะยายอิง สอนเท่าไหร่แกก็ไม่ได้อย่างที่สอนเล้ย!!"
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"คุณอิงคุณวลีคะเสร็จหรือยังคะ อาหารเช้าพร้อมแล้วค่ะ" เสียงเด็กรับใช้ขึ้นมาตาม ทำให้สองป้าหลายต้องลงจากห้องไปร่วมโต๊ะอาหารเช้า เมื่อเดินมาถึงก็พบว่าเหนือภูผามานั่งรออยู่แล้ว อิงนรีแปลกใจนิดหน่อยที่เห็นว่าเขาแต่งตัวเหมือนกับวันทำงานปกติ ทั้งที่นัดกันเอาไว้แล้วว่าจะไปเที่ยว แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป
"อ้าวหนูอิง วันนี้แต่งตัวสวยเชียวนะ" เสียงเจ้าของบ้านเอ่ยชม อิงนรีเพียงพยักหน้ารับแทนคำตอบ ไม่กล้าออกตัวมากก็เพราะเห็นคนให้คำสัญญาทำท่าเหมือนจะลืม
"พอดี...วันนี้ผมจะพาคุณอิงไปในเมืองน่ะครับ" เหนือภูผาพูดขึ้น สองสาวใหญ่เพื่อนซี้หันหน้ามองกันด้วยความตะลึง แต่ก็ลอบยิ้มออกมาอย่างพออกพอใจ
"เหนือเนี่ยเหรอจะพาน้องไปเที่ยว แม่เห็นวันๆ เอาแต่ขลุกอยู่ในไร่" แม่เลี้ยงสายบัวแกล้งว่า
"ผมอยากจะขอโทษเรื่องเมื่อวานน่ะครับ พอดีคุณอิงบอกว่าอยากจะไปเที่ยว ผมก็เลย..."
"ถ้าอิงรบกวนเวลาทำงานของคุณ ไม่เป็นไรก็ได้นะคะ" อิงนรีแทรกขึ้น เธอรู้สึกน้อยใจที่เขาพูดคล้ายกับว่าถูกเธอบังคับให้พาไป แถมยังแต่งตัวเหมือนอยากไปไร่ใจจะขาดแบบนั้นอีก
"ไม่เป็นไรครับ ผมรับปากคุณไว้แล้วว่าจะพาไป ยังไงก็ต้องรักษาคำพูด"
"แต่อิงรู้สึกเหมือนกับว่าอิงบังคับคุณให้พาอิงไป ทั้งที่คุณอยากจะไปทำงาน" เสียงของเด็กๆ ที่กำลังเถียงกัน ทำให้สองคุณนายนั่งเงียบ เพราะอยากจะดูว่าสุดท้ายแล้วจะจบลงแบบไหน
"ผมไม่ได้อยากไปทำงานครับ ทางไร่ผมได้สั่งคนงานเอาไว้หมดแล้วตั้งแต่เมื่อวาน"
"อิงเห็นคุณแต่งตัวมาแบบนี้ อิงคิดว่าคุณอยากไปไร่ซะอีก"
"ผม...แต่งตัวไม่เป็น" จบประโยคนี้อิงนรีนั่งเงียบด้วยความที่พูดอะไรไม่ออก 'นี่เราเผลอบูลลี่การแต่งตังของเขาเหรอ' เธอคิดในใจ และรู้สึกผิดกับคำพูดของตัวเอง
"อิงขอโทษค่ะ..."
"ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเข้าใจ คือปกติแล้วผมไม่ค่อยได้เลือกเสื้อผ้าเท่าไหร่ หยิบอะไรได้ก็ใส่ๆ แบบนั้น คุณอิงจะอายหรือเปล่าถ้าผมแต่งตัวแบบนี้ไป"
"ไม่เลยค่ะ ไม่"
"เอ่อ...แม่ว่าเอาแบบนี้ดีกว่านะเด็กๆ เดี๋ยวตอนไปเที่ยวเนี่ย หนูอิงก็เลือกเสื้อผ้าให้พี่สักสองสามชุด เอาไว้ใส่ไปไหนมาไหนที่ไม่ใช่ไปไร่น่ะจ้ะ พอดีตาเหนือเขาหนุ่มโสดไม่มีคนคอยดูแล แบบนี้ไงจ๊ะแม่ถึงอยากได้หนูอิงมาคอยดูแลจัดแจงให้ นี่ยังมีอีกหลายเรื่องเลยนะ" แม่เลี้ยงสายบัวอาศัยจังหวะนี้แทรกขึ้นอย่างแนบเนียน
"ได้ค่ะ ถ้าคุณเหนือไม่ว่าอะไร เดี๋ยวอิงช่วยดูให้" อิงนรีว่าพร้อมกับเหลือบมองคนที่กำลังถูกพูดถึง
"ครับ ผมยังไงก็ได้อยู่แล้ว"
"งั้นเรามากินมื้อเช้ากันดีกว่านะ เหนือกับอิงจะได้เดินทางกัน จะไปในเมืองไม่ใช่เหรอ"
"ค่ะ/ครับ" บรรยากาศบนโต๊ะอาหารกลับมาคึกครื้นอีกครั้งจากบทสนทนาของคุณหญิงอรุณวลีกับแม่เลี้ยงสายบัวที่คอยชวนหนุ่มสาวพูดคุย อิงนรีแอบมองดูเหนือภูผาอยู่ตลอดเวลา เพื่อสังเกตดูทีท่าของเขาว่าเป็นยังไง
- ผู้เขียน
