หลังจากแกะของขวัญกันเสร็จ สองคนก็ทานมือเที่ยงกันที่บ้านของแม่เลี้ยงสายบัว ของขวัญแทบจะทุกชิ้นล้วนมีมูลค่าพอควร เพราะแม่งานอย่างแม่เลี้ยงสายบัวนั้นเดินสายร่วมงานคนนั้นคนนี้จนเป็นที่รู้จักไปทั่วในเขตภาคเหนือ คนต่างก็พากันถามว่าเธอนั้นจะมีงานให้คืนของเมื่อไหร่ แต่ก็รอคำตอบมาเนิ่นนาน จนในที่สุดวันที่รอคอยก็มาถึงเสียที
“ความฝันของแม่เป็นจริงไปเรื่องหนึ่งแล้วนะ เหลืออยู่อีกเรื่อง แต่แม่ก็ไม่เร่งหรอกนะเรื่องมีหลานมันก็ต้องค่อยเป็นค่อยไป” ทั้งอิงนรีและเหนือภูผาต่างก็ชะงักก่อนจะหันมองหน้ากัน ‘มีหลาน’ งั้นหรือ? พวกเขาทั้งคู่ยังไม่เคยเปลื้องผ้านอนร่วมกันเสียด้วยซ้ำไป
“เอ่อ....เรื่องนั้น”
“ไม่ต้องพูดหรอกหนูอิง แม่เข้าใจ มันไม่ใช่เรื่องที่ทำครั้งเดียวแล้วสำเร็จเลยหรอก ค่อยเป็นค่อยไปก็ได้ แต่ก็ขยันสักหน่อยก็ดีนะเหนือนะ” อิงนรีไม่ทันได้พูดอะไรแม่เลี้ยงสายบัวก็แทรกขึ้นก่อน น้ำเสียงและรอยยิ้มที่ดูแสนจะ
