อาการพี่ชายแปลกๆ เซดริกจึงอดถามไม่ได้
แวซ็องหันขวับรู้สึกเหมือนงูพิษ ถูกตีที่ขนดหาง แววตาของเขาลุกโชน ก่อนจะมีเสียงกระซิบแหบแห้งดังตามมา “อย่าแส่เซดริก!! แกไม่รู้ตัวใช่ไหม...ว่าพูดอะไรออกมา”
ผู้อ่อนอาวุโสกว่าไหวไหล่ เขาเบ้ปากก่อนตอบเสียงแข็ง “อาการนายหนักหนาสาหัส และทุเรศมากพี่ชาย พี่ปากแข็งไม่ได้นานหรอก อีกอย่างนะ...ฉันไม่ได้เสือก แต่เพราะอาการนายมันฟ้องฉันถึงรู้ว่ะ"
หนุ่มรูปงามอยากซ้ำมากกว่านี้ แต่30กว่าปีที่เป็นพี่น้องกันมา เขาไม่เคยเห็นแวซ็องอาการแย่แบบนี้มาก่อน
“ช่างฉัน! อีกไม่นานฉันก็เป็นเหมือนเดิม”
คนปากแข็งยังไม่ยอมรับการพ่ายแพ้ เขาหลุบเปลือกตาลง พยายามตัดใจให้ลืม แม้มันจะยาก แต่สักวันมันจะดีขึ้นเอง
กระบอกตาเขาแสบร้าว เหมือนมีเข็มแหลมๆ นับพันนับหมื่นทิ่มแทง ชายหนุ่มพยายามสลัดภาพเงาของเมวิกาให้หลุดหายไปจากใจ แต่ยังทำได้ไม่สำเร็จสักที
ใบหน้าดำคล้ำหม่นหมอง แววตากระด้างเย็นชาไม่
