บทที่ 10
ความลับของอิษวัต
เช้าของวันต่อมา
เปลือกตาบอบบางค่อย ๆ ปรือดวงตาขึ้นมาช้า ๆ เหลือบมองดูฝ้าเพดานในห้องโทนสีดำไม่คุ้นตา คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่น ก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้อง
ที่นี่ไม่ใช่ห้องนอนเธอ ก่อนจะนึกได้ว่าตอนนี้เธอไม่ได้อยู่ที่เมืองไทย …แต่อยู่ในเพนต์เฮาส์ของอิษวัตที่ฝรั่งเศส
แต่..ก็ไม่ใช่ห้องในเพนต์เฮาส์ที่เขาให้เธอพักอยู่ดี
สองมือที่วางอยู่ข้างตัวพยายามผลักดันตัวเองให้ลุกขึ้นช้า ๆ ก่อนที่จะรู้สึกราวกับว่าโลกทั้งใบกำลังพลิกคว่ำคะมำหงายคล้ายคนจะวูบ จนต้องยกมือขึ้นคลึงขมับเบา ๆ แล้วลืมตาขึ้นมามองสำรวจสิ่งของใหม่อีกครั้ง
ภาพจำสุดท้ายเธอจำได้ว่าคนใจร้ายอุ้มเธอมานอนบนเตียง
เธอร้องไห้ฟูมฟาย อยู่ในอ้อมกอดของเขา แต่จำไม่ได้ว่าตนเองต่อว่าต่อขานอะไรอีกฝ่ายไปบ้าง หลังจากนั้นเขานอนกอดเธอ แล้วเธอก็ไม่รับรู้ความใดอีกเลย
ทันทีที่คิดได้ว่าห้องนี้น่าจะเป็นห้องของเขา ร่างบางผุดลุกขึ้นนั
