บทที่ 2 จงเป็นดาวพราวจรัสแสง (1)
1388 คำ
บทที่ 2
จงเป็นดาวพราวจรัสแสง
@ มหาวิทยาลัย
“ดูอะไรเหรออิง”
พิชญาหรือไวน์เดินถือจานผลไม้เข้ามาวางตรงหน้าเพื่อนสาวคนสวยทั้งสอง เป็นอันต้องสงสัยกับสีหน้าออกอาการคล้ายคนเซ็งกับชีวิตในขณะที่สายตาจับจ้องมองหน้าจอโทรศัพท์ของเจ้าตัวไม่วางตา
เพื่อนไม่ตอบเลยนั่งลงใกล้ ๆ ยื่นหน้าเข้าไปมองหน้าจอจึงเห็นว่าเจ้าตัวกำลังนั่งดูโฆษณาน้ำหอมคอลเลคชั่นใหม่ของบริษัทที่บิดาอิงดาวมีหุ้นส่วนด้วย
“กำลังศึกษาข้อมูลของบริษัทอยู่เหรอจ้ะ”
“เปล่า”
ว่าพลางวางโทรศัพท์ลงโต๊ะแล้วหันมาสนใจจิ้มผลไม้ที่เพื่อนนำมาเสิร์ฟด้วยหน้าตาบูดบึ้ง จนเพื่อนสาวทั้งสองสัมผัสได้ว่าเธอกำลังไม่พอใจอะไรบางอย่าง
“บริษัทพ่อแกนี่เจ๋งมากเลยนะอิง สามารถคว้าเอานางแบบแถวหน้าของเมืองไทยอย่างฮันน่ามาโปรโมทสินค้าคอลเลคชั่นใหม่ได้”
ปกติพวกเธอจะได้ยินข่าววงการบันเทิงเขียนข่าวเกี่ยวกับนางแบบไฮโซสาวสวยรวยเสน่ห์คนนั้นตลอดว่าเป็นนางแบบที่ค่อนข้างเลือกรับงานระดับเจ็ดถึงแปดหลักขึ้นไป
งานนี้คงจะได้เจ็ดถึงแปดหลักสินะ แถมด้วยการเทคแคร์อย่างดีจากท่านประธานบริษัทด้วยคงจะโปรโมทให้กันอย่างเต็มที่
เผลอ ๆ คงไปตอบแทนกันแบบสุดพิเศษอยู่ตอนนี้
“เขาก็ต้องรับงานอยู่แล้วสิ ก็ท่านประธานบริษัทสนิทสนมคุ้นเคยกับเขาดีอยู่แล้วนี่”
น้ำเสียงประชดประชันพร้อมกับอาการจิ้มผลไม้แบบกระแทกกระทั้นถึงกับทำให้คนมองแอบขำความหึงหวงผู้ชายโดยไม่รู้ตัว แพรพลอยยื่นหน้าเข้าไปยียวนกวนใจเพื่อนเล่น ๆ
“หึงพี่อิฐเหรอจ๊ะ”
คนอารมณ์ไม่ดีมองค้อนเพื่อนรู้ใจมากเกินไปเสียหนึ่งที บอกย้ำ ๆ หนักหนาแล้วว่าก็แค่เคยชอบเขาเมื่อตอนเด็ก ๆ ก็แค่นั้น
“หึงทำไม ไม่ได้เป็นอะไรกับเขาซักหน่อย”
สะบัดหน้าหนีสายตาล้อเลียนของแพรพลอย คนเป็นเพื่อนได้แต่กลอกตามองบนคนสวยปากไม่ตรงกับใจ
หากไม่รู้สึกอะไรกับเขาจริง ๆ คงไม่หันมาตั้งใจศึกษาข้อมูลเรื่องน้ำหอมของบริษัทที่พ่อตัวเองเป็นหุ้นส่วนอยู่ ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้บอกกับเพื่อนเสียงหนักแน่นว่าจะไม่เข้าไปข้องแวะกับธุรกิจพ่อเลยเสียด้วยซ้ำ จบมาก็จะทำตามฝันคืออยากเป็นนางแบบชื่อดังโชว์ความงามจากเสน่ห์เรือนกายให้คนหลงใหล
ทั้งที่เคยบอกเพื่อนว่าก็แค่ผู้ชายคนเดียวมองไม่เห็นความสวยงามของเธอก็ไม่เห็นต้องแคร์ เพราะเธอจะทำให้ผู้ชายทั้งประเทศหลงใหลและชื่นชมตัวเธอให้ได้
“จ้า….ไม่หึงก็ไม่หึง แล้วนี่แกจะเอายังไงต่อ”
พิชญาเสริมทัพ หมั่นไส้คนปากไม่ตรงกับใจ แต่ก็แอบหวั่นไปกับอนาคตข้างหน้าของเพื่อนในเรื่องความใฝ่ฝัน
“หมายความว่ายังไง ที่ว่าเอายังไงต่อ”
“ก็เห็นแกดูจริงจัง แล้วแบบนี้งานรับถ่ายแบบของแกต่อไปก็คงต้องงดล่ะสิใช่ไหม”
พิชญารู้ดีว่ามันเป็นสิ่งที่เพื่อนชอบ ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันตอนเป็นน้องใหม่ของคณะวิทยาการจัดการ สาขาจัดการธุรกิจทั่วไป อิงดาวดูโดดเด่นทั้งรูปร่าง หน้าตา เป็นผู้หญิงที่มีโครงหน้าสวย มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว เป็นลูกคุณหนูดูแพงที่ไม่ถือตัว ความสวยของเพื่อนสาวเธอเตะตาต้องใจมีแมวมองหลายคน รวมทั้งโมเดลลิ่งเข้าหาเพื่อทาบทามไปเป็นดารานางแบบหลายครั้งหลายครา
จนบทสรุปสุดท้ายคือถูกพี่ซูซี่โมเดลลิ่งชื่อดังตามตื๊อเจ้าตัวสำเร็จ ดึงเข้าวงการถ่ายแบบมาได้สองปี งานที่รับส่วนมากเป็นถ่ายนิตยสารแฟชั่นทั่วไป ถึงไม่ได้โด่งดังระดับนางแบบแถวหน้าของเมืองไทยแต่ก็เป็นที่ฮือฮาว่าสวยรวยเก่งระดับตัวแม่ยิ่งกว่าดาวคณะของพวกเธอเสียอีก
“ดูก่อน”
ใจยังรักอยากจะทำงานอิสระ ได้ใส่ชุดสวยแต่งหน้าทำผมเก๋ ๆ การถ่ายแบบนิตยสารแฟชั่นหลากหลายรูปแบบถือเป็นงานที่สนุกและท้าทายสำหรับเธอ แต่เรื่องธุรกิจของพ่อหากเธอจะบอกออกไปตามตรงว่าเธอไม่สนใจและไม่คิดอยากจะสานต่อเพื่อให้กลับมาเหมือนเดิมก็เห็นใจพ่อที่หวังดีไม่เคยตีกรอบชีวิตให้กับเธอเลยสักนิด
ที่อยู่มาได้สุขสบายทุกวันนี้ ก็เพราะมีพ่อเลี้ยงดูมาตามลำพังตั้งแต่แม่เสียชีวิตจากอุบัติเหตุและก็เป็นพ่อที่ทำงานหนักมาคนเดียวโดยตลอด
หากแม่ยังอยู่ก็คงจะพร่ำสอนเธออย่างที่พ่อบอกเช่นกันว่า โตเป็นผู้ใหญ่ต้องมีความรับผิดชอบ
“ฉันเห็นแกคุยกับพี่ซูซี่เรื่องงานเดินแบบแฟชั่นโชว์ของห้องเสื้อ xxx สรุปแล้วแกตกลงว่ารับงานนี้หรือเปล่า”
“แกว่าฉันแคนเซิลพี่ซูซี่ดีไหม”
ชักลังเลว่าควรตัดใจไม่ไปต่อดีหรือไม่ กว่างานจะเริ่มระยะเวลาก็นานเป็นเดือน หากเธอยกเลิกการร่วมงานเสียตั้งแต่ตอนนี้ คงไม่ใช่ปัญหาเพราะว่าเด็กในสังกัดพี่ซู่ซี่มีอีกตั้งมากมาย
“แล้วแกต้องเริ่มไปฝึกงานที่บริษัทพ่อแกเมื่อไหร่”
“อีกสามวัน”
ถอนหายใจก่อนจะเปรยบอกเพื่อนต่อ
“อย่าใช้คำว่าบริษัทพ่อฉันเลย เพราะตอนนี้ครอบครัวฉันไม่ได้มีหุ้นเยอะมากมายขนาดนั้นแล้ว”
เพื่อนสนิททั้งสองเข้าใจสถานการณ์วิกฤตของครอบครัวเธอดี ไม่มีใครพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นให้เธอรู้สึกย่ำแย่ เพียงแค่ทั้งสองคอยอยู่เคียงข้างให้กำลังใจเธอตลอดเวลาไม่เปิดโอกาสให้เธอจมดิ่งกับความคิดเชิงลบเลยสักครั้ง
“สู้ สู้นะอิง แกเป็นคนเก่งของพวกเรา ฉันเชื่อว่าแกจะต้องทำสำเร็จได้ทุกด้านที่แกตั้งใจทำ”
กอดคอให้กำลังใจเพื่อน
“ฉันรู้ใจแกดีว่าแกอยากลอง และที่สำคัญ ไม่ใช่ว่าจู่ ๆ เขาจะเลือกนางแบบหน้าใหม่เข้าไปร่วมเดินแฟชั่นโชว์ง่าย ๆ แบบนั้นด้วย แล้วพี่ซูซี่เขาระบุเลยว่าจะต้องเป็นแก เป็นโอกาสดีที่แกจะได้ทำในสิ่งที่แกชอบเลยนะอิง”
มันก็จริงทุกอย่างที่เพื่อนกล่าวมา แต่เธอจะไปได้ไกลถึงขนาดไหนกันเชียว และก็ไม่แน่ใจว่าครูสอนงานจอมอหังการพันธุ์ดุของเธอคนนั้นมีความคิดเห็นว่าอย่างไร จะต่อว่าเธอหรือไม่ว่าไม่ทุ่มเทเต็มร้อยให้กับการฝึกงาน
แต่คิด ๆ ดูแล้วเธอใช้เวลาว่างช่วงวันหยุดในการรับงานเดินแบบ ถ่ายแบบ ฉะนั้นเขาไม่มีสิทธิ์ใด ๆ มาก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของเธอ
“งั้นก็ลองดูเนอะ”
พิชญาส่งยิ้มหวานถ่ายทอดความมั่นใจเป็นกำลังใจให้กับเพื่อน
“งานนี้แกจะต้องเกิดแน่นอนเพื่อนรัก”
อิงดาวปล่อยขำความอวยเพื่อนของพิชญา ก็ลองดูอีกหนึ่งเดือนข้างหน้านี้เธอจะได้เป็นดาวจรัสแสงเหมือนอย่างที่เพื่อนอวยเธอหรือไม่
ช่วงเย็นหลังจากเลิกเรียน
อิงดาวร่ำลาเพื่อนตามปกติเฉกเช่นทุกวันหลังจากสิ้นสุดการเรียนการสอน หลังจากขับรถไปทะเลาะกับรั้วชาวบ้านเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ก็ถูกบิดาออกคำสั่งให้คนขับรถที่บ้านตามรับส่งเธอมาร่วมสัปดาห์ ยืนรอที่ตำแหน่งเดิมคือใต้ต้นจามจุรีมาสักพักแต่รอแล้วรอเล่าก็ไม่เห็นวี่แววรถของที่บ้าน คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่นเข้าหากันด้วยความสงสัย
นับว่าผิดปกติ หรือว่ารถติดมาก โดยปกติแล้วคนขับรถของที่บ้านไม่เคยสายในการมารับเธอ นี่ขนาดออกมาช้ากว่าทุกครั้งตั้งยี่สิบนาทีแต่กลับไม่เห็นรถยนต์คันที่คุ้นเคยอยู่แถวบริเวณนี้ ยืนรออีกนิดเชื่อว่าอีกไม่นานคงจะมาแต่ยังไม่ทันไรรถยนต์สัญชาติยุโรปสุดหรูคันนึงก็เคลื่อนเข้ามาจอดยังบริเวณที่เธอยืนอยู่
##ยังไม่จบตอน##
- ผู้เขียน
