“กลับด้วยกันไหม” เสียงของใครบางคน ทำให้เหมยต้องเงยหน้าขึ้นไปมอง เป็นกวินที่ยืนอยู่ และยื่นมือมาให้เธอ
“รู้ได้ไงว่าเราอยู่ที่นี่” เธอเอ่ยถาม และยังสับสนกับเหตุการณ์ตรงหน้า
“มันก็ไม่ได้เดายากอะไรนะ น้าเล้งโทรมาหาเรา บอกว่าเหมยไม่มีรถกลับ ตอนแรกขับไปหาที่ บขส.คนขายตั๋วบอกว่า เห็นเดินออกมาทางนี้” กวินอธิบายตามที่เขารู้มา เหมยปาดน้ำตาแล้วยื่นมือไปจับมือของกวิน ชายหนุ่มออกแรงดึงร่างเล็กๆ ของเหมยให้ลุกขึ้น ก่อนที่ทั้งคู่จะพากันไปที่รถ
ในรถ กวินขับรถไปอย่างเงียบๆ มีเหมยนั่งอยู่ข้างๆ เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง น้ำตายังคงไหลออกมาเป็นสายๆ
“ทำไมยังร้องไห้อยู่อีกล่ะ” กวินเอ่ยถามในที่สุด เหมยหันไปมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเศร้า
“ร้องไห้ให้กับความเฮงซวยของวันนี้น่ะ เมื่อเช้าก็เกือบมาไม่ทันรถ มาถึงก็โดนวินโก่งราคา เดินหาตึกคณะจนขาลาก เกือบส่งใบสมัครไม่ทัน พอจะกลับก็ไปเจออุบัติเหตุ ไปไม่ทันรถรอบสุดท
